Ik werd uitgenodigd door de verzekering om op gesprek te gaan bij hun arts, om na te gaan of ik verder gewaarborgd loon zou ontvangen.
Dinsdag 28/03/2017 vertrok ik met mijn mapje richting Doornik waar ik de arts zou ontmoeten.
Na wat zoeken vond ik het kabinet waar ik moest zijn. Gelukkig was ik nog op tijd.
De arts was zeer onvriendelijk, ik kreeg geen "goede middag" of "hoe gaat het" enkel een kille "kom maar verder". "Wat mankeert U, heeft U documenten mee voor mij?"
Beetje onwennig geef ik de documenten af die ik bij me had, de cd met de onderzoeken, de uitslagen en het rapport van de specialist. Op geen enkel moment heeft hij hiernaar gekeken. Hij nam gewoon kopies, nam een wit stuk papier en begon allemaal vragen te stellen. De ene vraag al wat meer relevant dan de andere.
Op geen enkel moment mocht (of kon) ik mijn verhaal doen, het leek of ik enkel "ja" of "neen" mocht antwoorden, als ik meer uitleg wilde geven, sneed hij mij gewoon af. "Op uw leeftijd is deze diagnose niet mogelijk" zegt deze ineens. Hij trok de diagnose en jaren aan onderzoek ik twijfel. "Waarom wilt U niet werken, mevrouw?" Ik stond verbijsterd. "Ik heb nooit gezegd dat ik niet wilde werken, de specialist maakte een document op voor de werkgever, dat het aangeraden is om een andere werk te verrichten, de werkgever heeft dit geweigerd." "U hebt toch al administratief werk, U zit toch al, wat wilt U meer?"
In mijn hoofd begon ik te roepen, waar in godsnaam heeft die arts zijn diploma gehaald? Met een ferme toon zei ik enkel, "U bent dokter, toch, U zou moeten weten dat 10u zittend doorbrengen per dag, met mijn aandoening, dat dit niet mogelijk is." Zijn blik ging fronsen van ongeloof. Ik weet dat de zulke artsen moeten pleiten in het voordeel van de verzekering, maar je kan toch niet naast de onderzoeken kijken.
Na nog een paar vragen en een kleine 5 min onderzoek, kwam hij aan met zijn conclusie. "Mevrouw, U bent kern gezond, U kan van mijn gewoon uw werk hervatten als voorheen." "Dat is goed" zei ik gewoontjes ... "Maar mevrouw, U moet willen werken é, U hebt niets, ik zie U zelf niet manken"
Ik schoot hem dood met mijn ogen, maar bleef kalm, stond recht en bedankte hem voor zijn tijd.
Weer begon ik na te denken, "zou het toch tussen mijn oren zitten" of "ben ik zo soft geworden dat ik mezelf onderschat" Ik besloot om toch een klacht te sturen naar de verzekering, gewoon al omdat deze arts zo onvriendelijk was, alles in twijfel trok en mij niet mijn verhaal wou laten doen.
Thuis begon ik aan mijn brief, gewoon even in het klad, zodat het kon bezinken. Na een telefoontje met mijn grootmoeder over wat er gebeurde, dacht ik ineens "Ik ga terug naar de specialist, ik wil weten of haar standpunt dezelfde is als die van de verzekeringsarts"
De volgende ochtend, schreef ik de brief voor de verzekering en nam ik een afspraak bij de specialist. Gelukkig kon ik de opkomende week direct bij haar gaan.
Maandag 3 April 2017; deed ik heel mijn verhaal aan de specialist, die groen lachte. Ze kon het niet geloven. Ze gaf duidelijk aan dat het niet tussen mijn oren zat en dat ik dat zeker niet mocht geloven, dat de verzekeringsarts de documenten niet goed gelezen heeft, anders had hij zeker niet de onderzoeken in twijfel mogen (noch kunnen) trekken. "Maar goed," vervolgde ze "willen ze een dossier, ik ga hen een compleet dossier geven waar ze niets meer over kunnen zeggen".
Ze liet mij een paar vragen invullen, deed een paar metingen en legde uit dat ze de E-pathologie (zware aandoeningen of zwaar zieke) zou aanvragen gezien ik daar recht op heb. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik of ik misschien we halftijds zou mogen werken, maar medisch halftijdse wordt vaak maak beperkt aanvaard zei ze, wat op lang termijn geen oplossing zou geven.
Ik wil graag terug werken, maar ik weet zelf dat 10u zitten niet meer gaat. Maar ik mis het echt.
De verzekering heeft ook nog niet van zich laten horen dus het verhaal wordt nog vervolgd.
...
