Regelmatig duiken in de media berichten op van verontrustende verdwijningen, al dan niet gelinkt aan de negatieve benaming 'ontvoering'. 

Is het vluchten of ontvoering, wanneer je een protective-mother bent die met je eigen kind naar het buitenland op de vlucht slaat omdat rechters elke vorm van geweld op minderjarigen oogluikend toestaan?    

Volgens het wetboek gaat het om ontvoering, maar menselijke logica noemt het  ' protection'. 

Meer en meer beschermende moeders worden uit het ouderlijk gezag gezet of worden geconfronteerd met de harde realiteit dat de hoofdverblijfplaats van hun kinderen toevertrouwd wordt aan... de mishandelende of incestplegende natuurlijke ouder.  

Rechters beseffen niet wat ze aanrichten door te oordelen op basis van aannames en gebrek aan waarheidsbevinding. 

Stuk voor stuk zijn zij geneigd om de pleidooien van destructieve advocaten te geloven en  de ingediende conclusies  klakkeloos over te nemen in hun vonnissen, hierbij negerend dat de waarheid meestal uit de kindermond zelf komt. 

Daarom heb ik besloten om enkele stukken uit mijn aankomend boek 'Bescherm kinderen' te publiceren.

Het is vaak het kind zelf die het als allerlaatste redmiddel ziet.

Vluchten, ver weg van de destructie en de pijn, ver weg van het leed dat mishandeling heet.

Mijn zoontje Michiel (schuilnaam) was 5 jaar, toen hij me smeekte om samen met mijn nieuw samengesteld gezin naar Nederland te gaan wonen. Daar zou zijn stoute papa ons niet meer vinden.

Als 6-jarige werden al landen als Hawai en de Filippijnen geadviseerd.

Op 9-jarige leeftijd meende hij het ei van Columbus gevonden te hebben.

Ik moest met hem vluchten naar de Noordpool. Daar zou de politie ons niet kunnen vinden, want elke politieagent die ons zou komen zoeken zou in dat koude land doodvriezen.

Met een geforceerde glimlach op mijn gezicht maakte ik mijn zoontje duidelijk dat mama’s en kindjes als eersten doodvriezen op de Noordpool.

De huisarts maakte hem duidelijk dat mama dan nooit meer naar België zou mogen komen of onmiddellijk gearresteerd zou worden voor ontvoering .

Ik corrigeerde de huisarts.

Ik zou misschien het land van bestemming niet eens halen en in de gevangenis belanden nog voor Michiel veilig en wel in het land van bestemming raakte.

Zelfs al ben je goed voorbereid, zelfs al heb je alles goed in gedachten overlopen wat kan misgaan. Je komt steeds in aanraking met onverwachte omstandigheden.

• De angst niet te slagen om jouw kind in veiligheid te brengen kan op je gezicht te lezen staan.
  
• De angst alsnog bij de dader van incest te moeten gaan inwonen als mama niet geslaagd is in het veilig onderduiken kan op het gezicht van jouw kind geschreven staan.
  
• ...
  

Ik heb ze ook gelezen op het internet. Ze stonden ooit in zelfhulpgroepen voor slachtoffers gedeeld.

Ik bedoel die vluchtschema’s en adviezen waarmee je vanuit een openbaar gebouw de politie, jeugdzorg en rechters te slim af kan zijn om het kind dat zij weigeren te beschermen zelf in veiligheid te brengen.

Alles staat besproken, zelfs het aantal vluchtauto’s en chauffeurs dat je bij zo’n ontsnappingsroute nodig hebt.

Toch adviseer ik jou ten stelligste het niet te gaan doen.

Als mama van een gelijkaardig kind ken ik beter dan wie ook de pijn en de onmacht.

Geen enkele buitenstaander kan zich inbeelden door wat voor een hel je gaat als moeder.

• Hoe het voelt te weten dat jouw kind kan slagen in een volgende zelfmoordpoging omdat jij koos om niet te gaan vluchten.
  
• Hoe het voelt te weten dat een geslaagde suïcide in jouw schoenen zal geschoven worden door de narcist die met zijn legertje advocaten jou de schuld zal geven van de zelfdoding.
  
• Hoe het voelt te weten dat je dan zelf in de gevangenis kan belanden omdat niet de daders van al dat kinderleed in de gevangenis belanden.
  
• Hoe het voelt te beseffen dat je in een land woont waar de slachtoffers veroordeeld worden en de daders vrijuit blijven gaan.
  

Toch adviseer ik het niet te doen.

Laat de vluchtroutes links liggen, hoe goed ze ook uitgestippeld lijken.

Er staat jou als zorgzame ouder vermoedelijk een gevangenisstraf te wachten als je ooit gevat zal worden en een langdurige, pijnlijke scheiding van je geliefde kind.