Mijn zus..

Mijn zus en ik hebben veel meegemaakt samen. Onze ouders die gingen scheiden, om het weekend naar onze vader, moeder die hertrouwde en we een broertje kregen, biologische vader die zichzelf wegcijferde en als gevolg jaren niet meer gezien of gesproken te hebben (afgezien van verjaardagskaarten en kerstkaarten). Een stiefvader die niet was wie hij was (is een ander verhaal). We waren er altijd voor elkaar en omdat we hetzelfde meemaakten, maakte dat onze band sterker. Helaas was het voor mijn zus zwaarder dan ze liet merken. Ze deed een masker op die langzaam haar ware aard werd. Ze verstopte zich er zo achter dat ze het zelf ook ging geloven en door onze sterke band wist ik dat er meer aan de hand was, maar ze gaf niet toe. Wat kan ik dan nog doen. Opeens kreeg ze weer contact met onze biologische vader, ze miste hem vertelde ze en dus besloot ze na lang nadenken contact te zoeken. Helemaal goed dat ze er dan wat mee doet, alleen wist ik niet dat ze er zo mee bezig was. Ik dacht dat wij wel zo’n band hadden dat je dit soort dingen deelt. Graag was ik hier deel van geweest, zodat ik haar hierin had kunnen steunen en dus vraag ik mij toch af waarom niet.