De afgelopen twee weken, zijn als een snel trein voorbij gevlogen.. Een aantal afspraken gehad, om de ondersteuning in gang te zetten die ik nodig heb om verder te komen, zie vorige blog voor iets meer uitleg.. Misschien zijn nog niet al mijn hulp vragen op een manier behandeld als dat ik gehoopt of verwacht had.. Kan alleen maar zeggen dat is oké, voelt goed voor dit moment. Want juist door woorden die niet zijn uitgesproken, door iemands houding, uitdrukking op het gezicht of een enkele opmerking, heb ik zoveel antwoorden gekregen, begrijp opmerkingen of situaties stapje voor stapje nu zoveel beter... Niet alleen voor mijzelf, maar ook hoe de ander er in stond, ingewikkelder dan voor mij toen duidelijk was.. Respect !
Woorden vanuit mijn hart:
Lieve Carina..
Bedankt voor het jaar samen, dat wij onder weg zijn geweest, zonder concreet doel, maar daarom niet minder belangrijk.. Wil je via deze weg, laten weten hoeveel respect ik er voor heb dat je naast mij bent blijven staan of lopen.. Nu zie ik bijna je gezicht voor mij, als een groot vraagteken, alsof je tegen mij zegt: Dat is chinees voor mij ! Wat bedoel je ? Alleen op deze vraag ga ik je hier, via deze weg, geen antwoord geven.. Op de juiste tijd voor ons allebei, wanneer dat ook mag zijn ?? (Kan niet in de toekomst kijken). Hoop ik je een keer persoonlijk te spreken, om het je uit te leggen maar zeker niet minder om je te vragen hoe je eerste lange en verre reis samen met Vriendje is gegaan ? Of het je gebracht heeft wat je er van verwachten ? of het voor herhaling vatbaar is ? Tot die tijd, dat moment, laat ik je tot op een bepaalde hoogte los, zodat ik verder kan, de nieuwe ondersteuning die op mijn pad gekomen is, een eerlijke kans te geven, zodat ik het proces in kan gaan om haar te vertrouwen, met alles wat mij dwars zit en wat ik nodig heb.. Nu ik dit schrijf aan je, breekt de zon door de wolken en moet ik denken aan het liedje dat je mij mee gaf, als een cadeau die altijd met mij mee ging: Follow the sun Al wil ik nog zoveel aan je vertellen of met je delen, ik doe het niet.. Ik weet dat je geen gedachten kunt lezen, maar wanneer je tussen de regels door leest, weet ik dat je mij begrijpt zonder woorden. Dan zeg ik je nu gedag met de volgende zin: Ik neem geen afscheid, ik zeg: Tot Ziens...
Heel veel lieve groetjes Ingeborg...
Zo dat is geschreven, met mijn hart, gevoel en verstand.. Hoe nu verder hier op yoors ? De volgende blog brengt mij terug naar Spanje, in de richting van het schrijvershotel in Benidorm. Een stuk tekst, een nieuw hoofdstuk die zoveel voor mij is gaan betekenen, omdat dat het laatste is wat ik samen met Vincent heb geschreven.. Vanaf nu word het anders, hoewel ik zeker weet dat hij heel dichtbij mij is, wanneer ik verder schrijf aan ons verhaal, onze droom..
Hier onder een stukje om jullie nieuwsgierig te maken of in de stemming te komen..
Maaike, ik weet niet wat ik zeggen moet, maakte Carina na een paar minuten van totale stilte opnieuw contact, om zich naar ons toe te draaien, zodat zij onze handen zachtjes kon vast pakken.. Niets, fluisterde Maaike schor, elk woord is te veel, maakt het moment kapot, en dat wil ik niet... Besloot zij met een diepe zucht.. Geloof dat je daar helemaal gelijk in hebt, nee, ik weet het zeker, bevestigde Carina haar..
Wat een mooie omslagdoek heb je om, melde Vincent voor ons beide vanuit niets, merkte ik aan de reactie... Het is heel bijzonder, toch Maaike, ging Vriendje tegen haar verder, een mantel van de liefde, vulde zij op zachte toon aan...
