Muziek en dyslexie

Waar zou dat gevoel vandaan komen?

Dat is waarschijnlijk meer een vraag voor de lezer als jij, dus absoluut niet voor mij.... Mijn liefde voor muziek, begon toen ik nog een kleine meid was. Thuis werd er altijd muziek gedraaid. Van soul, motown en reggae tot nederlandstalig en schlager. We hadden thuis niet veel geld, dus muziek en liefde was voor ons het meest kostbare bezit. Pappa zat een tijd in een bandje als drummer samen met mijn ooms, voordat ik werd geboren. Ben er dus ook heilig van overtuigd, dat het in de gene zit. 

"Wat er met heel veel liefde in zit, zal er nooit met haat uit gaan"

Ik zat  vroeger vol agressie, door bepaalde dingen die ik als klein kind had meegemaakt. Muziek, heb ik dus altijd als een uitlaat klep gebruikt. Kon hierdoor makkelijker mijn emoties uiten en nog steeds.... Door mijn dyslexie ging het op jonge leeftijd bergafwaarts met lezen en schrijven. Destijds werd er niet gesproken over dyslexie, maar werd er verteld: "Ze is een beetje traag in schrijven en lezen". Vond het verschrikkelijk om naar school te gaan en kreeg mede daardoor gedragsproblemen. Maar muziek gaf mij motivatie. Ik kon gewoon echt niet zonder muziek en een stilte om me heen. Door de stilte kwamen de nare herinneringen naar boven. Had van kleins af aan dus ook altijd een radiootje in mijn kamer. Ik stond op met muziek en ging naar bed met muziek.....

"Music was my first love and it will be my last"