Hannah de heks (8)

‘Ik kan bijna niet meer,’ hijgt Hannah.
‘Nog even volhouden,’ puft Nikki. ‘Nog maar twee rondjes.’
‘Ik moet even rusten… ik kan niet meer.’ Hannah laat zich op het gras vallen. Nikki ploft ernaast.
‘Twintig strafrondjes is gewoon teveel!’ Hannah gaat op haar rug liggen.
‘Meester Bolbroek had er ook wel vijftig kunnen geven. We hebben nog geluk gehad. En nu hoeven we ook niet mee te doen met het hoogspringen. Ik vind dat we er nog goed van af komen. Toch, Hannah?’
‘Hmm, wat zeg je?’
‘Zit je nou weer te dromen? Hallo? Aarde aan Hannah.’
‘Doe niet zo flauw. Het is hier lekker in het zonnetje. Kijk die wolk daar rechts, lijkt die niet precies op Bolbroek? Met zijn vooruitstekende buik en zijn rare puntige oren.’
Nikki schudt haar hoofd. ‘Je hebt veel te veel fantasie. Daar kom je nog eens mee in de problemen.’
Hannah sluit haar ogen en mijmert: ‘Je denkt teveel, je moet meer dromen. Geef ze de ruimte en laat ze los. Zie ze zweven als zeepbellen in de lucht.’
Nikki staat op. ‘Droom jij maar lekker verder, dan loop ik mijn rondjes af.’
Terwijl Hannah in het gras ligt, voelt ze ineens wat kriebelen aan haar neus. Ze wrijft er even over met haar hand en geeft zich dan weer over aan haar droom. Maar niet voor lang. Nu voelt ze iets lopen over haar arm. Ze wappert er mee in de lucht en draait zich op haar zij. Dan voelt ze dat iemand in haar oor blaast.
Met een ruk komt Hannah overeind. Ze kijkt naar alle kanten, maar ziet niemand. Knorrig staat ze op; de droom is weg en ze moet nog twee rondjes lopen. Ze begint te rennen, maar valt in plaats daarvan plat op haar gezicht. Verbaasd kijkt ze naar haar schoenen en ziet dat haar veters aan elkaar vastgeknoopt zijn.
‘Dit is niet leuk meer!’ schreeuwt ze woedend. ‘Kom onmiddellijk tevoorschijn!’
Het enige antwoord is wat geritsel in de struiken. Hannah pakt een tak van de grond en gooit hem in de richting van het geluid.
Ze schrikt als ze iemand haar naam hoort roepen. Het komt alleen niet uit de buurt van de struiken, maar aan de andere kant van het veld. Hannah draait zich om en ziet Meester Bolbroek naar haar zwaaien. De sportles is afgelopen. Er wordt op haar gewacht. Als ze wegloopt, gluren twee glinsterende ogen haar na.

‘Schiet op Hannah,’ zegt Meester Bolbroek ongeduldig. ‘Waar bleef je nou? Nikki is allang klaar en jij staat daar maar te treuzelen.’
‘Het spijt me,’ verontschuldigt Hannah zich. ‘Ik werd een beetje opgehouden,’ zegt ze met een nijdige blik achterom.
‘Het is al goed, laat die laatste twee rondjes maar zitten. Ik denk dat je je lesje wel geleerd hebt. Vooruit, ga naar huis voordat ik me bedenk.’
Hannah knikt dankbaar en wandelt rustig terug naar huis. Ze heeft genoeg gerend voor vandaag.