<•>Neance| 20-03-2019 | Blogs<•>
Toen mijn moeder overleed, brak er letterlijk iets in mij. Ik herkende mezelf niet meer.
Mensen die mij kennen, weten dat ik nogal een emotioneel tiepje ben.
Zoals ik al zei, is er de nacht dat ze overleed, iets in mij gebroken, want waarom kon ik niet huilen?
Tuurlijk, er waren wel momenten dat het me overviel en ik in tranen uitbarstte, maar... in principe liep of zat ik er maar bij. Ik deed wat gedaan moest worden.. Ik stond op de automatische piloot.
Iedereen huilde steeds, maar ik niet... Dit viel me eigenlijk gelijk op. Waarom huil ik niet?
waarom lukt het me niet? Ik wil het wel, maar het lukt niet?
WAT IS ER MIS MET MIJ?? Dit ben ik niet.
Wat zullen ze wel niet van me denken? "Doet het haar dan helemaal niks dat mama/haar moeder er niet meer is?"
Ik heb dit in het begin ook wel uitgesproken tegen een vriendin, omdat ik het zo gek vond... Ik zei dat het net was of ik verdoofd was...
Maar vorige week gebeurde er iets met me. Er brak weer iets in mij, maar dit keer was het anders... want... Ik kon niet meer stoppen met huilen. Om de haverklap sloeg het toe.
Ik had het hier gisteren met mijn broer over. Ik legde hem uit hoe ik mij er bij voelde en dat ik me wel eens af kon vragen wat iedereen zou denken omdat ik bijvoorbeeld niet huilde. Hij zei dat ze zich zelfs zorgen om me maakten, omdat ik zo vlak was.. Juist omdat ik een emotioneel tiepje ben. Ook zij kenden me zo niet.
Ik hoef normaal gesproken maar iemand te zien huilen en ik ga ook...
Maar iedereen huilde....ik niet...
Toen ik later, na het gesprek met m’n broer, op google "emotioneel verdoofd" intypte, kwam ik bij de website over emotionele verwaarlozing uit.
Nou, het was net of het over mij ging toen dit werd geschreven.
Er worden 10 punten beschreven, waaraan je kunt zien dat je emotioneel verdoofd bent.
Ik herkende mezelf totaal in deze 4 punten:
emotioneleverwaarlozing.nl1. Je ervaart leuke of fijne gebeurtenissen als minder gelukkig dan anderen schijnen te zijn.
Je kunt blije gebeurtenissen ervaren zonder je zo gelukkig te voelen als anderen schijnen te zijn als ze iets vergelijkbaars doormaken. Veel cliënten hebben me hun gelukkige levensgebeurtenissen als ‘lauw’ beschreven. Sommige hebben trouwerijen, vakanties, diploma-ceremonies of prijs-uitreikingen meegemaakt alsof ze zichzelf van een afstandje bekeken, afgesloten van de ervaringen of zelfs wachtend tot het voorbij zou zijn. Ze voelen zich verdoofd..
emotioneleverwaarlozing.nl
emotioneleverwaarlozing.nl5. Je kunt jezelf in sommige situaties observeren en je afvragen waarom je niet meer voelt
Anderen om je heen huilen tranen van blijdschap of verdriet. Je kijkt naar ze en vraagt je af: “Waarom voel ik dat niet? Wat is er mis met mij?”. Je realiseert je dat je verdoofd bent.
emotioneleverwaarlozing.nl8. Je hebt soms het gevoel dat je op de automatische piloot leeft
De ene stap na de andere loop je door, je doet wat je veronderstelt wordt te doen en waarschijnlijk doe je dat ook goed. Als een tinnen soldaatje of een duracell-konijntje ga je maar door. Maar je merkt dat je je ook afvraagt waar het allemaal goed voor is. Zou er niet iets meer moeten zijn? Het antwoord is ja. Er zouden ups en downs, trots, vreugde en verdriet moeten zijn. Maar jij mist het omdat je verdoofd bent.
Als ik aan iemand uitlegde hoe ik me voelde, zei ik steeds, "het klinkt misschien gek" of "het klinkt misschien stom", maar toen ik dit las, werd ik gewoon emotioneel (ja, ja...ik werk weer ;-)) want, ik was niet gek...er was niets mis met mij! Zoals mijn broer het zo mooi beschreef, het is een overlevingsmechanisme. Ik vertelde dat ik zelfs bij de begrafenis niet kon huilen en dat ik dat zo graag had gewild... Hij zei dat ik dat toen misschien niet had kunnen handelen, waardoor mijn lichaam dat tegenhield.
Toen ik daar zo over na dacht, herinnerde ik mij dat dat overlevingsmechanisme blijkbaar al "aansloeg" toen hij mij belde om te zeggen dat ik moest komen... Ik moest toen namelijk wel huilen, maar het was net of mijn lichaam tegen de emotie vocht. Het werd namelijk steeds weggedrukt.
Ken je dat gevoel? dat je wil huilen, maar er is iets wat het wegdrukt. Het komt er dan echt een soort van geforceerd uit... een hele vreemde gewaarwording. En ik herinner mij dat ik dat zelfs op dat moment ook gek vond.
Voor nu, ben ik nog lang niet van deze sterke emoties af... Ik huil elke dag meerdere keren en niet een beetje, nee...ik mag dan een vrouw van 31 zijn, maar...als een klein kind kan ik huilend om mijn moeder roepen. Het doet zo'n pijn! Wat mis ik haar verschrikkelijk!
Tsja...rouwverweking... het hoort er bij...Maar...wat een hel!
A broken heart is all that's left
I'm still fixing all the cracks
Lost a couple of pieces when
I carried it, carried it, carried it home
I'm afraid of all I am
My mind feels like a foreign land
Silence ringing inside my head
Please, carry me, carry me, carry me home
*Duncan Laurence - Arcade
Lees ook:
