DiaantjesLife

Diaantjes verslag van de Muddy Angel Run 2019

DiaantjesLife

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover. De Muddy Angel Run 2019 in Eindhoven. Officeel in Eersel, want de locatie was het E3 strand. Wat een mooie locatie! De zon scheen al vroeg en het was al bloedheet toen we rond 10.00 uur daar aankwamen. Peter was als supporter met me mee gegaan en dat was natuurlijk super fijn. We waren wel met ons hele team, maar extra supporters is altijd fijn. Gelukkig waren er meerdere en had hij ook wat aanspraak. Ons team had helaas 2 uitvallers i.v.m. blessures, maar die namen de taak van fotograaf op zich. De processierups... Helaas was er toch wel 1 ding wat ons danig parten speelde en dat was de processierups! Bij binnenkomst hadden we het niet meteen in de gaten, maar toen we een plekje opzochten in de schaduw, zagen we al een nest zitten boven ons. Dus meteen daar weg gegaan. Helaas maakte het achteraf niet uit waar we waren, want als ik de reacties lees over de deelneemsters, dan is bijna iedereen hiermee in aanraking geweest. Zowel Peter als ik zitten behoorlijk onder de rode bultjes en het jeukt echt vreselijk! Ons hele team heeft er last van en dat is dan ook echt het enige wat de dag minder leuk maakte, want verder was het één groot feest. De Muddy Angel Run is alleen voor vrouwen en daarom niet gek dat de meeste deelneemsters een roze outfit hadden. Wij hadden mooie tops gesponsord gekregen met voorop het logo van Hair4Her en achterop natuurlijk 2 vleugels. We droegen allemaal een haarband met inschrijfnummer en dit is vooral belangrijk om later ook je foto's goed terug te kunnen vinden 😉 Hier sta ik in vol ornaat en nog mooi roze en schoon. De roze bril kregen we van Esther van Hair4Her en ook het roze zweetbandje. Ik had gelukkig zelf nog een sportbroek waar ook wat roze in zat en oude zwarte "sportschoenen". Die heb ik overigens later daar in de kliko achter gelaten, want daar was niet zoveel eer meer aan te behalen. Ik was er dus helemaal klaar voor! Kom maar op met die modder! Om 11.00 uur werd onze startgroep om geroepen en betraden we het parcours. Daar kregen we een leuke warming up. Lekkere muziek en goed geregeld zo, dat er steeds ongeveer 150 dames in deze area waren. De regels werden uitgelegd en daarna konden we dan eindelijk beginnen. Regel 1 was het belangrijkst, want dat was vooral in eigen tempo. Het is geen wedstrijd! Zeker niet met deze temperaturen! De start! Het begin was niet zo moeilijk, want we moesten door het water gaan lopen. Voelde heel raar, want met schoenen aan in het water is niet iets wat je dagelijks doet. Door het warme weer, was dit direct een welkome start van deze mooie run. Heerlijk meteen al afgekoeld gaan starten. Dit was de meest simpele "hindernis". De volgende hindernis was toch even meteen iets anders. We moesten over een houten muur heen klimmen en dat viel toch best wel tegen. De naam van deze hindernis is "Wall of fame". Je duwt je met je armen zo hoog mogelijk en dan sla je een been over de muur. Ik zag hier best tegen op, want dit is tenslotte ook niet iets wat ik vaker gedaan heb. Toch lukte het me gelukkig in 1 keer! Daarna hielpen we elkaar, want dat is wat fijn is aan het meedoen met een team. Bij elke hindernis wachtte we op elkaar en hielpen we elkaar waar nodig. Tja en dan krijg je dus dit soort foto's 😂 Soms hoef je dan niet eens iets erbij te vertellen, maar ik doe het toch hahaha. We kwamen bij deze hindernis aan en het was meteen duidelijk. We moesten onder water en onder de banden door. Dit was nog een voorproefje op de echte modder, want dit was een soort waterige modder. Ja, na zaterdag weet ik dat er dus meerdere soorten modder zijn 😉 Al ons mooie roze, was niet langer roze meer! Ik had wel mijn ogen en mond dicht gedaan, maar toch had ik even moeite met kijken en knarste er toch wel wat in mijn mond. Toch was dit echt helemaal geweldig! Ik vond het ook totaal niet eng. Er is zoveel begeleiding en je team is ook in je buurt, dus er kan niet zo heel veel gebeuren. Hierna volgde weer een droge hindernis en dat was het zogenaamde "crazy net". Zoals je ziet ben ik in opperste concentratie om maar niet te vallen of met mijn been er doorheen te schieten. Al met al viel het niet tegen en was ik er redelijk snel overheen. Ook hier hielpen we elkaar en werd het touw zo strak mogelijk gehouden. Op naar het volgende obstakel! Vanaf het net, mochten we lekker direct even afkoelen in het water. Even een flinke aanloop nemen en dan gaan met die banaan! Kopje onder was geen ontkomen aan, maar dat was echt nu iedere keer weer erg lekker. Die man in het blauw spoot ons later nog even extra nat met zijn grote brandweerslang. Heerlijk!!! Daarna volgde "mission impossible" en dat betekende dat we door strakke elastieken heen moesten. Gelukkig met een heel team en hielden we voor elkaar de netten omhoog en/of opzij. Zo was het nog enigzins te doen, want dit viel nog niet mee! Je moest ook vooral de elastieken niet laten schieten, want dat zou heel erg pijnlijk zijn. Later zagen we dat iemand van een ander team een enorme brandblaar/wond hieraan over had gehouden. Tja, dat is altijd een risico van hindernisbanen...... Gelukkig zijn er geen grote ongelukken gebeurd verder en waren er absoluut voldoende hulpverleners onderweg. Ook waren er voldoende waterdrink momenten onderweg. Dat was wel nodig ook! Hier moesten we eigenlijk heel simpel onder een plank door zwemmen. Die lag niet plat, maar zoals je misschien op de foto kunt zien, gewoon recht overeind. Geen heel eind onder water dus, maar het was wel heel erg bruin en vies water. Toch enorme lol zoals je ziet, want dat was absoluut iets wat de hele dag overheerste. Heel veel lol. Na dit lekkere badje even weer tijd om een groepsfoto te maken. Zoals je ziet hebben we het allemaal nog enorm naar onze zin! Daarna kwam dan toch echt wel de hindernis die voor mij het meest gaaf was. Dit heet de "kruiptocht" en dat was ook echt wat we deden. Dit was geen "watermodder", maar gewoon echte dikke blubber modder! Als je goed kijkt herken je me misschien, maar anders volg je gewoon de gele pijl 😉 Gelukkig hier geen kopje onder, maar verder waren we dus echt mega modderig. Heerlijk en zo goed voor je huid 😂 Hieronder hoe de groep eruit zag, al waren we hier al even "opgedroogd". Helaas geen duidelijke foto van mijzelf in het schuimbad, maar natuurlijk hebben we ook daar een groepsfoto gemaakt. Ik ben de meest rechtse op de foto die haar armen in de lucht heeft. Het was heel glibberig schuim en dat weerhield de meeste van ons team om de volgende hindernis te doen. Toch laat ik die wel zien, want we hadden wel een paar bikkels die het wel aandurfde! Dit was de "klim op"...... alleen zat er niet bepaald iets aan om je aan vast te houden en daarmee omhoog te klimmen. Door het glibberige schuim en de restanten van de modder, hadden we totaal geen grip nergens. Ik zag er vele hard op die plank terecht komen en ik besloot geen risico's te nemen. Gelukkig dachten de meeste van ons team er zo ook over. Toch natuurlijk wel de waaghalzen van ons team geholpen. Tijd voor weer wat nattigheid en dat was de "wasstraat". Je moest jezelf over een grote rol gooien en natuurlijk kwam je dan weer lekker onder water uit. Ook dit water was lekker bruin van kleur, ach, vies waren we toch al en we waren weer even lekker "opgefrist". Op naar nog meer nattigheid en wat armkracht. Dit noemde ze "spiderman" en je moest liggend op je rug, onder gaasrekken door. Met je handen trok je jezelf vooruit en ik had nog net mijn neus en mond boven water. Mijn oren zaten onder water en dat is dan toch wel even raar. Gelukkig waren er tussendoor wat korte stops. Hier op de foto was ik samen met een teamgenootje er net helemaal onderdoor. Bijna op het einde van het parcours. Hier moesten we omhoog klimmen om daar over een soort net naar de overkant te lopen. Dat was niet echt simpel en ook best wel eng. Niet het klimmen, maar wel dat net. We kropen over het schuimbad heen, wel heel grappig om te zien. Daarna volgde nog 1 obstakel en die zie je hieronder. Een reuze opblaasbare roze glijbaan was ons laatste obstakel. Nog nooit eerder ging ik van zo'n ding af en dat is toch best wel apart. Helaas ook erg pijnlijk aan mijn blote kuiten, want het brandde gewoon. Daarom ook geen foto dat ik eindig, want daar kijk ik echt wel heel erg pijnlijk op hahaha. Al is dit ook niet de meest charmante foto, maar laten we eerlijk zijn....... welke van alle bovenstaande foto is dat wel 😜 Ach, we deden tenslotte mee voor een heel goed doel en je moet je vooral geen zorgen maken over je uiterlijk. Make-up op had ook geen zin natuurlijk, maar dat had ik ook al bewust niet gedaan. Hierna werd de groepsfoto nog gemaakt door de fotograaf van de Muddy Angel Run. Daarna ben je bijna aan het eind van mijn verslag! Deze foto zegt gewoon meer als woorden, want wat was het een geweldig mooie dag. Diaantje gaat zeker volgend jaar weer meedoen! Het was een ervaring die ik nooit had willen missen en ik kan het iedereen aanraden. Hij wordt in diverse plaatsen in Nederland gedaan. Mocht je dus denken dit wil ik ook, geef je dan volgend jaar op. Gewoon even googlen naar Muddy Angel Run. Hierna gingen we lekker douchen en dat was toch ook wel heel apart. Met z'n allen in een groot afgeschermd gedeelte van het terrein. In een hoek stonden 5 rijen met zelfgemaakte douches. Allemaal korte tuinslangen met zo'n knijpsproeikop (gewoon rechte straal) Leek wel een koeienstal, we konden er met een stuk of 30 tegelijk zo douchen. Wel met koud water, maar ach dat mocht de pret niet drukken. Het was ook wel indrukwekkend, want er doen ook vrouwen mee die borstkanker gehad hebben en dus geen borsten meer hebben............ Niemand die er overigens iets van zei, want hier waren we allemaal één 💜 Dan heb ik nog 1 foto die ik vol trots aan jullie laat zien en dat is mijn tastbare herinnering aan deze geweldige dag. Een alternatief voor een medaille die elk teamlid kreeg van Hair4Her. Hij staat hier mooi te staan op de kast en daar komt nog een mooie foto bij. Om de lijst doe ik dan mijn haarband met nummer en dat is dan samen een hele mooie herinnering. De Muddy Angel Run is absoluut een geweldig evenement, alleen volgend jaar liever geen processierupsen erbij 😉 Dank je wel voor het lezen van dit hele lange verslag, maar ik wilde het graag heel goed vertellen en zichtbaar maken. De foto's zijn gemaakt door 1 van de dames die geblesseerd was en waar het logo op staat van "sportograf" heb ik betaald en mag ik voor social media gewoon gebruiken. Aandenken aan de Muddy Angel Run 2019 Nog even toegevoegd, want dit staat vanaf nu bij mij op de kast. Een prachtige herinnering zo compleet met hoofdband en foto.

Loslaten 2.0 (update 30-04-2019) EINDELIJK VEILIG THUIS!!!

DiaantjesLife

Update 30-04-2019 09.00 uur Gisteren was het dan eindelijk zover! De dag dat mijn dochter en schoonzoon een week tevroeg terug zouden keren vanuit Sri Lanka. Na een week vol onzekerheid en angst, zou ik eindelijk ze weer in mijn armen kunnen sluiten. Met mijn werkgever gelukkig de afspraak last minute kunnen maken, dat ik vandaag pas om 13.00 uur hoefde te gaan werken. Dat het gisteren een latertje ging worden, was al duidelijk. De aankomsttijd van 23.20 uur werd namelijk uiteindelijk 00.25 uur! Gelukkig had ik mijn bestie meegevraagd, want ik ben niet zo'n held met dingen als Schiphol. Mijn dochter wist niet dat ik zou komen en alhoewel ze dit blog gevolgd heeft, heeft ze dus niet goed de reacties gelezen haha. Tevens had ik nog nooit de ouders van de vriend van mijn dochter gezien. Nog nooit echt een aanleiding voor geweest. Dus samen met mijn bestie de dikste pret, want wie zouden toch de ouders zijn? Of zou haar schoonvader alleen komen? Ik wist het niet en kon het ook niet vragen. Ze wist tenslotte niet dat ik er was. Uiteindelijk hadden we alles fout gegokt haha. Om 00.30 uur kreeg ik een whatsapp "we zijn geland" stond erin. Ik stuurde een berichtje terug met de tekst "ik ook, tot zo". Natuurlijk kreeg ik een verbaasd antwoord als "heh?" Ik antwoorde meteen foto van de aankomsthal, waarop ze antwoorde "jij bent gek" haha. Nee, antwoorde ik terug, ik ben een moeder! Ik vroeg hoe haar schoonvader eruit zag, waarop ik hoorde dat die er niet was. Wel de broer en de moeder van mijn schoonzoon. Tja, dat maakte onze zoektocht anders. Mijn ogen speurde de aankomsthal af en ineens zag ik een moeder en zoon, waarvan ik duidelijk aan de moeder kon zien dat het de moeder van mijn schoonzoon moest zijn! Ik ben dus maar erop afgestapt en inderdaad, ik had het goed gezien. Ze vonden het leuk dat ik er was en begrepen dat ook wel. Dan begint het wachten tot de koffers op de band liggen. Door het raam hadden we elkaar al gezien en ons geduld werd behoorlijk op de proef gesteld. Ze waren zowat als eerste in de hal, maar hun koffers hoorde bij de laatste helaas. Het moment dat ze dan door die schuifdeur komen............ tranen in onze ogen en we hebben elkaar stevig geknuffeld. Ze mocht van mij zelf beslissen wat ze wilde doen. Met mij mee naar huis, of toch met haar vriend mee. Ze koos voor het laatste, want ze wilde toch heel graag dit zo samen afmaken. Geen probleem! Mijn bestie en ik hebben uiteindelijk over een bijna lege A2 ons goed vermaakt met wederom een goed optreden in mijn auto. Alleen nu niet zoveel publiek als een paar weekjes geleden in de file hahaha. Om 03.30 uur kroop ik uiteindelijk in mijn bed, wetende dat mijn dochter en schoonzoon veilig thuis waren. Helaas werkt mijn biologische klok toch door als ik laat in bed ging en was ik toch redelijk vroeg wakker. Na een heerlijke douche, nu even jullie deze update sturen. Mijn ontbijtje op en dan zo even met Joep gaan wandelen. Die overigens nog heerlijk in de douzelmodus in zijn mandje ligt. Hier eindigt dus mijn blog met bijbehorende updates over "loslaten 2.0". Ik ben jullie enorm dankbaar voor alle lieve woorden, berichtjes en medeleven. We gaan verder en ooit gaan ze terug naar Sri Lanka, want dat is iets wat ze beide heel graag willen. Ik ga daar nog even aan wennen hihihi. Liefs Diaantje xxx Update 27-04-2019 07.00 uur De datum dat ze naar huis komen is bekend. Ze vliegen a.s. maandag om 15.30 uur Nederlandse tijd vanuit Colombo in een rechtstreekse vlucht naar Schiphol. Daar zullen ze dan om 23.20 uur landen. De heenreis vlogen ze met Emirates via Dubai, nu vliegen ze dus rechtstreeks met TUI. Op dit moment rijden ze vanaf het hotel waar ze de afgelopen 2 dagen zijn geweest, terug naar hun eerste hotel. Dit is in de richting van Colombo, waar het vliegveld is. Ik heb mijn dochter nog gesproken en ondanks het feit dat het allemaal erg beladen is, hebben ze het met de groep toch gezellig. Ze maken het beste ervan. Het is natuurlijk ook jammer dat ze nu niet meer zullen zien als het zwembad van het hotel. Gelukkig heeft het calamiteitenfonds alles goed geregeld. Ze zullen de komende week ook bericht krijgen over de restitutie van de reis etc. Gisteren toch wel goed gewerkt, al merkte ik dat mijn gedachten wel vaak afdwaalde. Ik heb wel met Anisa steeds contact gehad, want ik mocht mijn telefoon bij de balie laten liggen. Gelukkig erg begripvol allemaal. Thuis brak ik, want toen had ik lang genoeg op mijn tenen gelopen. Even onder de douche gegaan en ook daar mijn tranen vrijelijk laten stromen. Het moest eruit. Toen ik beneden kwam, zat mijn bestie er en toen kwamen de tranen opnieuw, maar dat mag. Ik had verwacht heel goed te zullen slapen, maar dat viel toch tegen en heb denk ik een uurtje of 4 echt geslapen. Net de reeds betaalde bestellingen dus maar ingepakt, je moet iets. Nu even deze update en straks naar België. Ook wel goed nu even afleiding, al zullen we het daar veel over Sri Lanka hebben. Mocht er nog iets veranderen, dan plaats ik weer een update. Anders wordt de volgende dat mijn dochter en schoonzoon veilig thuis zijn. Ze worden door de ouders van mijn schoonzoon gehaald, want die brachten hen ook weg. Ik zie ze dus pas dinsdagavond na mijn werk. Laten we hopen dat dat dus de volgende update is, dat ze veilig thuis zijn. Ik ga nu jullie reacties van de vorige update beantwoorden, want ik ben jullie zo enorm dankbaar voor alle steun. Liefs Diaantje xxx Update 26-04-2019 05.30 uur En dan is het ineens code oranje! Gisteren nadat ik van de sportschool kwam, kreeg ik melding via de app van buitenlandse zaken en daar schrok ik enorm van. Flinke paniek toch wel. Het was in Sri Lanka echter al nacht, dus ik kreeg geen contact met mijn dochter. Gelukkig werd ze op een gegeven moment wakker en heb ik wel met haar contact gehad. Dat was rond 23.30 Nederlandse tijd. Ze wist nog van niks over de extra dreiging, maar zag nu ook het bericht van buitenlandse zaken. Ik had zelf al gebeld met de reisorganisatie en die zeiden gisterenavond tegen mij dat ze er druk mee bezig waren en de gasten op de hoogte gehouden zouden worden indien er iets gewijzigd zou worden. Dat is vanmorgen dus bij het ontbijt gebeurd. Niemand mag het hotel meer verlaten. Bij het zwembad mag men wel liggen, maar dus niet van het terrein af. Het calamiteitenfonds is druk bezig om terug vluchten te regelen, maar dat is niet zomaar 1, 2, 3 gebeurd. Vooral de groepsreizen gaan nu als eerste terug. De zogenaamde "backpackers" en mensen die voor werk e.d. daar verblijven, vallen onder een andere regeling. Het gaat nu om ongeveer 300 tot 400 toeristen die dus terug naar Nederland moeten. Er zijn ook meer nationaliteiten natuurlijk en ook bewoners van Sri Lanka willen nu weg, een aantal tenminste. Hier zie je Sri Lanka en nu is het dus oranje. Gisteren rond 18.00 was het nog geel. Dit is de tekst die de app van binnenlandse zaken nu geeft. Dit is een screenshot van gisteren, maar die is ongewijzigd momenteel. Mijn dochter zit nu waar het rode teken staat. Het vliegveld is in Colombo, dus een behoorlijk eind er vandaan. Op zich gunstig dat ze in het binnenland zitten, want de aanslagen zijn voornamelijk geweest aan de kust in de grote hele luxe hotels. Er zijn kleinere vliegvelden, maar of daar gebruik van gemaakt gaat worden is niet bekend voor nu. Voor nu dus allemaal heel spannend, maar wat zal ik blij zijn als ze veilig thuis is. Ik ga vandaag wel werken, maar zal mijn telefoon aan laten. Ik wil bereikbaar zijn en direct horen of er een vlucht geregeld is. Ze voelen zich redelijk veilig toch wel, al is het natuurlijk best eng. Ze hebben een fijne groep waarmee ze reizen en buiten hun groep is er nog een groep duitsers daar in het hotel. Eén persoon van de groep heeft steeds contact met de reisorganisatie e.d. Dan is er één vast iemand die steeds dus alles mededeelt. Voor alle partijen het beste, want met een hoop mensen tegelijk bellen heeft ook geen zin. Ik ga dus in de afwachtende houding. Heb vannacht denk ik 2 uurtjes echt geslapen. Als afleiding maar de bestellingen klaar gemaakt gisterenavond/vannacht. Ben om 01.30 uur naar bed gegaan, maar lag al vroeg wakker. Mijn dochter belde me niet wakker, ik was al wakker gelukkig. Mocht er meer bekend zijn, dan horen jullie dat direct natuurlijk. Wordt vervolgd............ Update 24-04-2019 18.30 uur Vandaag voor de eerste keer telefonisch contact gehad met mijn dochter en oh, wat deed dat me goed! Even haar stem horen en ook echt horen dat ze enorm geniet daar. Ze merken nauwelijks iets van de ellende. Er is zichtbaar veel bewaking en de bus is ook al eens extra gecontroleerd en natuurlijk is er de avond klok nog steeds. Ik kreeg daar overigens zojuist een update over, want de avond klok is nu vanaf 22.00 uur tot 04.00 uur. Dat was daarvoor nog aanvang 20.00 uur. Het weer is er erg lekker en ze hebben fijne hotels tot nu toe. Nouja, ze hebben er 2 gehad tot nu toe haha. Morgen gaan ze naar hotel nummer 3. Contact is echt wifi afhankelijk, maar dat lukt zo af en toe gelukkig goed. Mijn angst zakt af en ik ben best gerustgesteld, maar ik zal toch nog steeds blij zijn als ze weer thuis is op 6 mei haha. Mocht ik nog nieuws hebben of dingen die belangrijk zijn om te melden, zal ik deze blog weer een update geven natuurlijk. Ik verwacht zoals het nu gaat, dat er verder geen gekke dingen zullen gebeuren. Update 22-04-2019 20.45 uur Inmiddels kan ik vertellen dat mijn dochter en schoonzoon veilig aangekomen zijn in Sri Lanka. De vlucht is probleemloos verlopen en ze zijn veilig in hun eerste hotel aangekomen. Ze liggen als het goed is nu al te slapen, want het is daar nu al bijna 00.30 uur. Er is veel extra beveiliging die allemaal gewapend zijn. Ook kreeg ik zojuist een melding via de app van buitenlandse zaken dat de noodtoestand is uitgeroepen. Dat houd in dat de beveiliging nog scherper is en de avond klok nu vanaf 20.00 uur tot 04.00 uur is ingesteld. Mijn dochter en schoonzoon horen dit morgen waarschijnlijk, want het ging in om precies 00.00 uur en dat is het daar dus net geweest. Morgen maken ze hun eerst excursie en ik hoop dat er niks geks gebeurd. Ik heb via de app "signal" met mijn dochter contact, want die werkt goed. Whatsapp is maar af en toe goed bereikbaar. Social media wordt volledig geblokkeerd nu. Het blijft voor mij lastig, maar ik ben blij dat de reis in ieder geval goed is verlopen. Ook de stop op Dubai is goed gegaan en de vlucht is geheel volgens schema dus in Colombo geland. Zelfs iets eerder als verwacht. Ik heb een app gedownload die het vliegtuig volledig kon volgen. Je bent er toch constant mee bezig. Ik hou jullie op de hoogte van eventuele veranderingen via dit blog. Al hoop ik dus weinig updates te moeten plaatsen....... wordt vervolgd........... Vele kennen wel het moment dat je kinderen groot worden en je ze los moet laten. Ze zelfstandig de wereld moeten laten ontdekken. Bijna 3 jaar geleden deed ik dat met mijn dochter voor de eerste keer. Ze ging op kamers en ik zie me nog op het station staan, terwijl de trein langzaam richting Maastricht reed. Tranen over mijn gezicht, want daar gaat ze dan, mijn kleine meisje. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen en is ze gegroeid tot een mooie jonge zelfstandige vrouw. Waarom dan loslaten 2.0? Maanden geleden boekte ze samen met haar vriend een droom vakantie. Een vakantie naar Sri Lanka...... Ik had er mijn twijfels over, maar ze zijn tenslotte oud en wijs genoeg om dit zelf te beslissen. Het is tenslotte niet zomaar een vakantie land. Het is een land waar je vooral voor de cultuur en bezienswaardigheden gaat. Gisteren de laatste spulletjes gepakt, want vandaag, eerste paasdag, zouden ze dan eindelijk op vakantie gaan. En dan staat je dochter al vroeg in tranen beneden met haar laptop in haar hand. Ik had nog geen nieuws gelezen, dus wist nog niets van de ellende die vanmorgen plaats vond in Sri Lanka. Er werd gebeld met de reisorganisatie en de app om het reisadvies te volgen, werd gedownload. Er werd gepraat, er werd getwijfeld en er vloeide tranen. Een droom die zomaar uiteen zou kunnen spatten. Mijn moeder hart brak, want je dochter zo wanhopig te zien is niet leuk. Ondertussen was ook mijn schoonzoon hier gearriveerd en hebben we veel gepraat over wat nu te doen. Mijn dochter wilde heel graag gaan, mijn schoonzoon had ernstige twijfels. Net als ik en Peter. Ze zouden rond het middag uur naar haar schoonouders gaan, want die zouden hen eventueel weg brengen naar schiphol. Dat was de planning. En dan komt dus moment "loslaten 2.0" om de hoek kijken. Nog één keer een knuffel en een zoen, want als ze zouden besluiten om te gaan, dan was dit het laatste moment dat ik ze zou zien voordat ze op 6 mei weer thuis komen. Ze hebben uiteindelijk besloten om te gaan. Momenteel is het rustig en er is extra beveiliging. Vanavond om 21.50 uur zullen ze opstijgen om via Dubai naar Sri Lanka te gaan. Daar gaan ze een rondreis maken. Hun eerste hotel is al wel gewijzigd en indien nodig zullen er meerdere wijzigingen plaatsvinden. Ik vind het doodeng en zal nerveus blijven zolang ze daar is. De internet verbinding en telefoonlijnen zijn momenteel slecht, dus ik moet afwachten tot het haar lukt om te laten weten dat alles goed is. Dit is zo heel anders loslaten als toen ze op kamers ging. Daar zat geen gevaar bij, maar nu gaat ze naar een land waar vanmorgen vele mensen onschuldig vermoord zijn. Vermoord om niks. Mensen die in een kerk zaten en/of op vakantie waren en in een luxe hotel verbleven............. Voor mij volgen nu 2 angstige weken en ik zal zo blij zijn als ik haar over 2 weken weer in mijn armen kan sluiten. Mijn kleine meisje, die toch al heel groot is. Bah, wat is loslaten 2.0 toch zwaar en zo niet leuk!!!