#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.

De volgende middag kwamen Leonie’s kinderen weer bij haar. Julia keek boos en smeet haar tas in een hoek van de gang. “Is er iets?” vroeg Leonie. Julia stampte door naar haar kamer, maar kwam er direct daarna weer uit. Leonie zag dat ze gehuild had. “Heeey, meisje, wat is er aan de hand?” Ze wilde haar arm om Julia heen slaan en haar naar zich toe trekken, maar Julia sloeg haar hand weg. Ze liep de woonkamer in en plofte op de bank. Ze zat voorover en steunde met haar hoofd op haar vuisten. Leonie bleef in de deuropening staan. “Julia, wat is er aan de hand?” vroeg ze uiteindelijk.

“Het is allemaal jouw schuld”, zei Julia. Ze keek even kort op, maar keek daarna direct weer naar de grond. “Mijn schuld?” vroeg Leonie. “Ja. Jij wilde scheiden. Daarom hebben we nu twee huizen, moet ik steeds wisselen van kamer. En nu heeft papa een vriendin. Ik vind het niet leuk meer.” Julia barstte in huilen uit. Leonie was even perplex. Daarna ging ze op haar knieën voor Julia zitte en probeerde haar dochter aan te kijken.

“Ik begrijp heus dat het voor jullie niet leuk is…”, ze wist even niet hoe ze haar zin moest vervolgen, maar Julia loste dat op door haar in de rede te vallen. “Dat begrijp je helemaal niet. Jij weet niet hoe het is om iedere paar dagen van huis te moeten wisselen. Als ik bij papa ben, mis ik jou en als ik hier ben, mis ik papa. We kunnen nooit meer iets met zijn allen doen. Ik wil dat alles weer gewoon is, zoals het hoort, zoals het bij andere mensen is. Je had toch ook bij papa kunnen blijven?” Nu keek Julia haar aan. Leonie wist even helemaal niet wat ze ermee aan moest. “Jullie zitten allebei zo blij te doen. Jij met je nieuwe huis en lekker alleen hier zijn zonder ons en papa met die stomme vriendin.” Weer liepen de tranen over Julia’s wangen.

“Ho, wacht!” zei Leonie. “Blij te doen? Ben ik blij aan het doen? Dat komt op jou misschien zo over, maar ik moet ook erg wennen hoor. Ik vind het het moeilijkst dat ik jullie niet meer iedere dag zie. En ik snap dat jij denkt dat ik best bij papa had kunnen blijven. Maar ik weet zeker dat we er allemaal ongelukkig van waren geworden als ik dat had gedaan. Kinderen hebben meer aan twee gelukkige ouders die gescheiden zijn. Echt. Geloof me.“

Loading full article...