#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze bouwt na haar scheiding een nieuw leven op met haar drie kinderen. Haar ouders wonen vlakbij en haar zus verwacht haar tweede kind. Haar vriendin Ilse heeft relatieproblemen en met haar buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt!
Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.
Leonie was blij dat het weekend was. Ze was naar de markt geweest en kwam met twee tassen in haar handen de trap op, deed de deur van de galerij open en liep naar haar voordeur. Tegen beter weten in probeerde ze haar sleutel uit haar jaszak te krijgen zonder de tassen neer te zetten, maar uiteraard lukte dat niet. Mopperend zette ze de tassen op de grond en stak haar hand in haar jaszak. Op dat moment ging de voordeur van Mandy open. “Hai buuf!” zei ze en liep naar Leonie toe. “Sorry van van de week”, vervolgde Mandy terwijl ze haar armen over elkaar sloeg, het was buiten duidelijk te koud voor alleen een blousje. “Ik was moe en had een zeldzame aanval van eenzaamheid. Nogmaals sorry, ik wilde je niet laten schrikken en dat heb ik vast gedaan”, zei Mandy. Leonie begon te hakkelen. “Nee, geeft niet joh, niks aan de hand”, kreeg ze er met moeite uit. In tegenstelling tot Mandy, die het duidelijk koud had, had Leonie het bloedheet. “Fijn dat ik je niet heb laten schrikken, daar was ik bang voor. Nou, ik ga gauw weer naar binnen, ik heb het koud”, zei Mandy. Ze legde even haar hand op Leonie’s rug, draaide zich toen om en liep naar binnen.
Leonie wist even niet meer waar ze mee bezig was. Even later kwam ze weer tot haar zinnen en voelde verder in haar jaszak naar haar sleutels. Eenmaal binnen zette ze de tassen op de grond en bedacht ze dat Mandy wellicht een kop koffie had gelust. Maar eigenlijk vond Leonie het wel even goed zo. Ze maakte haar jas los en hing hem op aan de kapstok en begon haar boodschappen op te ruimen.
Ze zat net aan haar tafel met een grote kop koffie toen haar voordeurbel ging. Ilse kwam lachend binnen. “Zijn je kinderen er?” vroeg ze. Leonie schudde haar hoofd. “Ik dacht, ik ga even kijken bij mijn verliefde vriendin!” schaterde ze. Leonie glimlachte en schudde haar hoofd. “Ik ben niet verliefd”, zei ze, maar bij Ilse kwam die boodschap niet binnen. “Weet je wat ik gedaan heb?” vroeg Ilse triomfantelijk. Ineens begon het Leonie te dagen. Ach, nee toch hè? Ze zal toch niet?
