Precies een jaar geleden, werd jij voor het laatst wakker in de ochtend. Je was heel erg lief, attent en je kwam ontzettend verliefd naar mij over.
Eindelijk zag ik je weer, zoals ik je had leren kennen. Verliefd, liefdevol en knuffelig.
Daarvoor was je het ook al, maar ik had het idee dat je je inhield, sinds dat ik bij je was, sinds Ho Chi Minh. Ik kwam niet tot een liefdevol puur contact met jou.
Die avond ervoor zei je met die bepaalde angst in je ogen, en in je stem: "Ik wil helemaal niet dat je weg gaat".
Maar ik zou weer terug gaan, zodat jij je reis weer kon hervatten. Alleen. En als jij weer terug zou komen, zouden we gaan kijken hoe we ons relatie tot stand konden brengen.
Maar je bent nooit meer alleen verder gegaan. Niet verder dan Hoi An. Je laatste hartslag heb ik vanavond een jaar geleden gevoeld. Het zit in mijn geheugen gegrift. In mijn rechterhand, in mijn vingertopjes.
De herinnering al, doet zo pijn. Laat staan het besef dat je er niet meer bent. Dat ik gek op je was en je voor mijn ogen stierf.
