Kleine kinderen, kleine zorgen, Grote kinderen, grote zorgen. Dat is een gezegde, dat waar is. En zeker geen kattenpis. Kinderen hebben soms tranen, dat lijdt je dan als ouder in goede banen. Je droogt hun tranen en troost ze dan, dan spelen ze weer verder, zolang het kan. Je geeft ze de liefde en warmte waar nodig is, dan vergeten ze gauw weer de gebeurtenis. Als ze groot zijn, gaan ze hun eigen weg, en doen niet meer wat je zegt. Dat hoort ook zo, dat heb ik ook gedaan, met vallen en opstaan. Maar als je kinderen verdrietig zijn, doet je dat als moeder erg veel pijn. Of ze nu groot zijn of klein, dat is echt niet fijn. Je wilt ze graag gelukkig zien, en ze in alles ontzien. Maar het leven is niet altijd leuk, soms ligt het leven in een kreuk. Dan moet je het weer gladstrijken, en weer verder kijken. Samen moet je er wat van maken, en tot elkaar zien te geraken. Als de kleinkinderen er zijn, vind ik het heel erg fijn. En hebben ze het niet naar hun zin, dan grijp ik vaak in. Om met hun te spelen en te plezieren, want het leven moet je vieren. Ik zie dat hun ook moeten vallen en opstaan, om daarna weer verder te gaan. En hun eigen keuzes te maken, daar zullen hun ouders ook over waken. Dus geniet ik van ze elke keer als ze komen, en als ze er niet zijn, ga ik over ze dromen.
