Ergens onderweg ben ik gestopt met bloggen, omdat ik het moeilijk vond om te zien dat het internet plots veel gebruikt werd om elkaar pijn te doen en zwart te maken. De laatste tijd ben ik heel erg opzoek naar mijzelf en gaandeweg ben ik er – opnieuw – achter gekomen dat schrijven toch echt wel iets is wat mij gelukkig maakt.

Op dit moment volg ik een online Wild en Sacred programma, waarin je opzoek gaat naar je eigen 'Wild Woman'. Je leert aanvoelen wat je nodig hebt om te kunnen groeien, om het beste uit jezelf te halen. Nog belangrijker, om jezelf te durven laten zien. Hierin kwam ook mijn grote geheim naar voren. De afgelopen jaren heb ik heel veel blogs en verhalen geschreven, maar nooit gepubliceerd. De blog posts die ik op mijn yoors kanaal heb staan, zijn feitelijk nog geen fractie daarvan. Ik verwijder telkens mij blog-kladjes, omdat ik regelmatig denk ‘Wie zit er nou op mijn verhalen te wachten?’ of ‘Is het wel goed genoeg om openbaar te maken?’ Als je mijn zelfverzekerde puber-zelf had verteld dat ik mij zou laten weerhouden door onzekerheid, dan zou ze je voor gek verklaren.

Hoe meer ik in gesprek ga met mensen om mij heen, hoe meer ik erachter kom dat er heel veel mensen zijn die niet zeker zijn van wat ze doen. Zich niet goed genoeg voelen, of zich niet willen laten zien. Het verbaast mij dat dat ook – vooral- mensen zijn die zich heel lijken te voelen. Lijken, ja. Iedereen heeft onzekerheden. Vaak zelfs als ze doen waar ze in de ogen van een ander heel goed in zijn. Maar laten we eerlijk zijn, wat is nou goed genoeg? Wanneer ben je goed genoeg? Die drempel kun je zelf eeuwig blijven verleggen. Dus, waarom zou ik mijzelf nog langer verstoppen? Waarom zou ik niet goed genoeg zijn? Volgens mij is het enige verschil tussen mij en de mensen die het wel doen…. Juist.. het doen!

Het is bijzonder dat je eigen hoofd je zo kan belemmeren. De natuur vraagt zich nooit af of ze wel goed genoeg is, en toch is ze prachtig. Dieren doen dit ook niet, en ze kunnen toch altijd overleven. Ja, het is mij duidelijk dat ik het gewoon moet gaan doen. Om mijn creativiteit de ruimte te geven, om te mogen falen, om niet goed genoeg te mogen zijn. Het is tenslotte altijd een leerproces.

Het is tijd om niet langer stil te staan uit angst voor wat anderen van mij denken of vinden. Ik weet heus wel dat ik niet iedereen gelukkig kan maken met de dingen die ik schrijf. En ja, het is mogelijk dat ik rotopmerkingen krijg onder de dingen die ik schrijf. Deze keer ben ik voornemens om dan niet meteen zo onzeker te worden dat ik alles verwijder. Hoeveel daarvan zal mij nou eigenlijk écht raken? Aan de andere kant zijn er waarschijnlijk net zo veel mensen die het wel leuk vinden en/of er wat aan hebben. Mocht iemand er niets aan vinden, dan zullen ze het toch wegklikken.

Het is mijn eigen ‘monkeymind’ die spelletjes met mij speelt. Ik ben mijn eigen roadblock, mijn eigen drempel, mijn eigen grootste criticus. Het zou fijn zijn als mensen daar wat vaker open over konden zijn. Iemand zoals ik put daar namelijk enorme kracht uit. Ditzelfde is mij door verschillende mensen ook verteld. Dat mijn verhalen soms een bron van kracht zijn voor hen. Daarom vind ik dat ik in dit jaar waarin ik geen goede voornemens zou hebben, toch een goed voornemen wil creëren.

Zoals Nike dat mooi zegt, “Just Do It!” Daar ga ik dan!

Hebben jullie wel eens onzekerheden? Zijn er dingen die je daarom niet doet? Of doe je alles ondanks de onzekerheden die je hebt? In hoeverre belemmert jou dat, of niet? Laten we van elkaar leren!