Onzeker over mezelf

Lieve Ylena,

Ik denk dat mama nog maar een brief aan je moet schrijven. Vanmiddag had mama weer een sessie bij de psychotherapeut. Absoluut geen fijne sessie. De nadruk lag heel erg op het loslaten van jou, jou de rust gunnen. Jou meer naar de achtergrond laten ‘verdwijnen’. Mama weet nu ook waar dat nare onrustige en opgejaagde gevoel vandaan kwam. Het onbewust opzien tegen de therapie en onbewust hebben gevoeld en geweten welke richting het gesprek vandaag op zou gaan. Mama heeft vandaag niet zo heel veel gezegd, de therapeut bleef praten. Ondertussen ‘tik-tak-tik-tak’ de koptelefoon wel op. Ze heeft me veel dingen meegegeven waar ik over na moet denken. Dingen die ik eerst even moet laten bezinken en daar dan iets mee doen… of niet natuurlijk. Dat is helemaal aan mezelf. Niemand anders kan die beslissing nemen. Ik vind het maar verrotte moeilijk allemaal.

Eigenlijk komt het er op neer, dat ik jou naar de achtergrond moet laten verdwijnen. Jou niet meer dan een dierbare herinnering laten zijn. Is dat genoeg voor me? Ik heb geen flauw idee, ik heb werkelijk geen flauw idee. Zo heb ik ook geen idee hoe ik dit moet doen en eigenlijk weet ik ook niet of ik dat werkelijk wel wil. Aan de andere kant heb ik vandaag ‘ja’ gezegd op de vraag of je nu eindelijk dood mocht zijn. Dat bracht een hoop emoties met zich mee en een enorme huilbui. Het heeft, gek genoeg, wel wat licht en lucht gegeven door ‘ja’ te zeggen. Alleen weet ik nog niet hoe ik dit verder vorm moet gaan geven.

Een andere vraag die ze stelde, is of ik je zusje te kort doe nu. Doe ik dat? Doe ik je zusje echt te kort nu? Geef ik jou nu nog een te grote plek in mijn leven? Heb ik nog teveel foto’s van jou staan of hangen? Heb ik nog teveel spulletjes van jou staan en bewaard? Voor mijn gevoel doe ik je zusje niet te kort, maar toch zet de vraag me behoorlijk aan het denken. Is dat echt zo? Doe ik haar echt niet te kort? Zal ze er later last van gaan krijgen, omdat ik verdrietig was om jou? Ik weet het niet. Brengt me behoorlijk in de war en maakt me ook behoorlijk onzeker. Het laatste wat ik wil, is dat jouw zusje last gaat krijgen van mijn verdriet en mijn gevoel van missen. Zorg ik wel goed genoeg voor haar? Hou ik wel genoeg van haar? Ik denk het wel, maar op het moment is niets meer zeker en voelt alles dubbel.

Wie heeft er ooit besloten dat wij deze idioot moeilijk situatie aan zouden kunnen??? Ik had daar dan ook graag wat meer tekst en uitleg bij willen hebben. Tuurlijk, ik sta nog, ik leef nog, ik word elke ochtend nog weer wakker, doe elke dag ‘mijn ding’, ga naar m’n werk, doe het huishouden, maar mijn hemel wat is het moeilijk.