Het valt niet mee om depressief te zijn en daarmee bedoel ik niet de burn out (jezelf over de kop gelopen hebben), ook niet de (grote) tegenslag waar je uit moet zien te komen en ook niet die keer dat je in de put zit en zegt dat je depri bent.

Ik bedoel de depressiviteit die er dagelijks is, aan je vreet en knaagt. Die het elke ochtend moeilijk maakt om op te staan en elke avond moeilijk om naar bed te gaan. Dus niet de depressiviteit als de blaadjes vallen en jij melancholiek wordt en over het leven na denkt en ook niet de depressiviteit als gevolg van medicijngebruik.

Dagelijks depressief, dagelijks vechten (en hopen op dat betere moment) is een zwaar gevecht en geen rustperiode voor jou en je lijf. Het is een worsteling die je nog een poosje aangaat in de hoop op of dat... uit de ingeprente angst door geloof (waarvan je niet overtuigd bent) en druk van de maatschappij (al gaat de maatschappij gewoon door zonder jou).

Misschien geeft deze blog hoop of inzicht. Al geloof ik niet dat wie een diepe depressie mee maakt gezellig op internet zit te lezen.

Nodig vriend uit

Loading full article...