De Tol Van Corona

Mijn challenge om positief over Corona te schrijven is voorbij
en dat is maar goed ook, het wordt namelijk steeds zwaarder voor heel veel mensen en ja, ook voor mij.

De kracht lijkt verdwenen, leeggezogen? Te veel gegeven?
Nee, dat is het denk ik niet, maar het kost me wel meer moeite om positief te leven.

Mis je je vrijheid, of mis je de mensen om je heen?
Nee, dat is nog steeds wel een dingetje, maar na mijn ziekzijn ben ik al best veel ‘alleen’.

Mis je misschien je vakanties en bijvoorbeeld het spontaan uit eten gaan?
Nee joh, dat is het ook niet, het is jammer, maar zonder dat blijf ik ook wel staan.

Ja wat is het dan Angelien, probeer het zelf dan eens te omschrijven…
Nou, als ik heel eerlijk ben, huilt mijn hart omdat de bewoners zonder familie moeten blijven.

Hoe hard we ook hollen, hoe veel we ook verzinnen,
het is nooit genoeg, de pijn van de leegte snijdt dwars door alles heen.
Dat, ja dat maakt mij onrustig, ‘mijn’ bewoners voelen zich alleen.

Het is een plekje, waar wij als zorgverleners nooit aan kunnen tippen,
een bloedband is als een drievoudig snoer.
Ze is onbreekbaar sterk verstrengeld met liefde en dat bereiken wij niet op de werkvloer.

Mijn kracht lijkt verdwenen,
het verdriet van de gerimpelde gezichten doet mij meer dan ik ooit had kunnen denken.
Het is zo moeilijk, maar ik moet accepteren dat ik alleen binnen mijn eigen vermogen kan schenken.

Het kost veel energie, maar ik moet mijn hart versterken.
Ja Angelien hou vol! Ik moet positief blijven werken.

Komt goed, ik ga door!
In Groningen zeggen ze: “De kop er weer voor!”

door: een Stem van Gedachten
www.angelienahuis.nl / info@angelienahuis.nl

Lees ook mijn andere gedichten m.b.t. Corona in m.n. ouderenzorg: