3
zaterdag 5 oktober 2019
Zaterdagavond zit ik rustig op de bank. Vermoeid van de hele week werken en de zorgen die ik moet dragen. Zorgen die steeds meer aanvoelen als een (druk) op mijn nek en schouders. De pijn die maar aanhoudt. Op tijd mijn rust pakken, yoga oefeningen doen, en naar de fysiotherapie gaan en letten op mijn ademhaling geeft mij een tijdelijke verlichting…maar de zorgen neem ik nog steeds mee als een zware tas op mijn rug. Ik sjouw die tas elke dag op mijn rug met de hoop dat de druk minder wordt maar in plaats daarvan komt er steeds meer bij. Dat gevoel van zorgen, eerder verantwoordelijkheidsgevoel wordt mij nu te veel. Doordat ik de enige ben in de familie die vrijgezel is voel ik me ook verplicht om voor mijn ouders te zorgen. En word geconfronteerd met het feit dat ik alleen ben. Terwijl ik rustig op de bank zit, word ik overrompelt door een zwaar gevoel. De zware tas die ik op mijn rug moet sjouwen zijn mijn emoties. Er gaat van alles door mij heen. Hoeveel kan een mens eigenlijk aan? Omgaan met het feit dat je moet rouwen om iemand die nog leeft? Een ouder die overrompelt wordt door eenzaamheid omdat de partner niet meer thuis woont…gescheiden van elkaar op een geforceerde manier omdat de gezondheidssituatie van mijn vader het niet toelaat dat hij veilig thuis kan wonen bij mijn moeder.
Daarnaast moet ik denken om goed te presteren op werk terwijl dit allemaal aan de gang is. Zonder dat ik te veel van mijn emoties (die ik als een zware tas moet dragen) laat zien. Ik kan lastig mijn focus vasthouden bij de dingen die ik doe en voel me soms onzeker daardoor. In mijn werk, familie en mezelf.
Ik probeer naast dat dit er speelt ook klaar te staan voor mijn zussen en mijn broer. Maar doordat ik mijn handen vol heb aan mijn ouders en mijn nieuwe job heb ik het gevoel dat ik ze tekort doe.
Daarnaast probeer ik na een breuk van twee jaar waar ik nu nog van aan het helen ben, open te staan voor een relatie. Maar het lijkt alsof ik maar niemand tegenkom die het beste bij mij past. De behoefte van genegenheid groeit zonder enige respons van iemand. En het gevoel van eenzaamheid begint te groeien. Iets kunnen delen waar ik nu doorheen ga met iemand die ik leuk vind. Maar die persoon ben ik niet tegengekomen. Ik staar voor me uit ...
En probeer mijn emoties als een vriend te omarmen en erdoorheen te gaan. Ik voel de pijn. En de druk moet eruit. De tranen beginnen over mijn wangen te rollen. En het blijft maar gaan. Tegenhouden is nu geen optie. De zware rugtas begint al iets minder zwaar aan te voelen. Maar ik voel de druk nog wel. Is dit iets wat ik altijd alleen moet blijven doen? En geef ik niet teveel van mezelf aan anderen? De energie die maar uit mij blijft stralen. Geven en zorgen maken om anderen? Verloren staar ik voor me uit. Terwijl ik dat doe vraag ik me af, maar wie denkt er aan mij?
#papa
#parkinson
#lewybodydementie
#emoties
#pijn
#helen
#groeien
#hetleven
#omhelsjezelf
