Volgens het Oxford woordenboek, pareidolia „[t] de perceptie van ogenschijnlijk significante patronen of herkenbare beelden, met name gezichten, in willekeurige of toevallige arrangementen van vormen en lijnen”. Kortom, het is onze neiging om overal gezichten te zien.

Levenloze objecten, gebouwen, schaduwen, wolken en zelfs de maan alle lijken vruchtbare grond te zijn voor onze verbeelding om los te breken en menselijke kenmerken te creëren waar geen mensen te vinden zijn.

Dit BBC artikel legt de wetenschap achter het fenomeen uit, waarin wordt beschreven hoe onze hersenen inderdaad op zoek kunnen gaan naar mensachtige attributen in de wereld om hen heen.

Deze coole maar verbijsterende tendens heeft zijn weg gevonden om sociale media en Yoors is geen uitzondering, omdat de hashtag #facesoveral illustreert.

Natuurlijk, fotografen hebben opgepikt op dit fenomeen, en een website genaamd Digitale Fotografie School moedigt fotografieliefhebbers aan om het te verkennen als nieuwe manier om met hun ambacht te gaan.

Maar onze verbeelding kan zelfs verder reiken dan de menselijke figuur.

Dat is de reden waarom dit gebroken raam dat ik willekeurig tegenkwam tijdens het lopen op straat op een dag plotseling veranderde in een kooi vogel. Het beeld is misschien niet echt, maar de emoties die het oproept zijn zeker.

Voor mij is dat een van de meest interessante aspecten van pareidolia. Hoewel we weten dat wat we zien een illusie is, verbindt een deel van ons zich nog steeds met het beeld op een diepgaand niveau en ervaren we nog steeds zeer reële, zij het subtiele, emoties.

Tenzij anders aangegeven, is alle inhoud die hier is geplaatst door mij gemaakt. Als u geïnteresseerd bent om het te gebruiken, neem dan contact op via de comments.