Op het randje, staan wij. Naast elkaar. Armen gespreid, schuin omhoog. Is het een victoriekreet of is het een psychotische gedachte? We kunnen vliegen. Ons kan niets overkomen. Een sprong in het diepe overleven we met gemak. Ik blaak van vertrouwen, niet in de toekomst, maar in hem. Zolang we samen zijn kan niemand ons iets maken. We vormen een sterk front. Eén lijn. Tegenover de buitenwereld zijn we het altijd eens met elkaar. Vallen elkaar nooit af.
Naast elkaar. Achter elkaar. Hoe dan ook, samen.
Zoals hier, boven op de top, immer tot aan het randje, altijd zoekend naar de juiste balans in het leven. Heel wat bergen hebben we beklommen en heel wat dalen doorgegaan. Eigenlijk ben ik met hem nog nooit in bergachtige gebieden geweest. Het in letterlijke zin hoogst haalbare, waren de Texelse duinen. Maar figuurlijk gezien is geen berg ons te hoog. Het leven heeft ons hopen uitdagingen geboden, vaak tot over de grens van het mogelijke. Hoe we het gered hebben? Onbegrensde liefde en onmetelijk vertrouwen in elkaar.
Zelfs als één van ons in het ravijn stort, en de levenslijn van de ander kan hem net niet bereiken, blijven we nog verbonden.
