Perial: Gevangene van een Duivels Dilemma - Deel 5

(De mogelijkheid op meerdere plaatsen tegelijk te zijn blijft boeiend na een eenlijnig mensenleven. Schoonheid en afschuw passeren enkel in beeld. Als ik het toesta voel ik de pijn van duizenden getroffen, elk orgasme in het universum, elke gelaten traan om een verloren geliefde. Slechts aanwezig als objectieve toeschouwer ontdaan van emoties is menselijk verdriet schijnbaar enkel tijdverspilling. Al zal ik haar nodig hebben mijn kinderen te vormen, pijn en haat zal de nieuwe wereldorde vormen.  Een orde op zoek naar de warmte, die ze sinds haar vroegste herinnering moest ontberen. Mijn kinderen zullen uit hun pijn pure schoonheid creëren. Kunstenaars die niet lijden, scheppen geen kunst.)

Beginnen bij deel één klik hier

Ik daal af naar Trantica, vormloos begeef ik me langs de verlichte banen. Enorme afstanden zijn ondenkbaar wanneer tijd en ruimte ondergeschikt zijn aan de gedachten. Ik arriveer op een zeer afgelegen plek, ergens in de uiterste buitenlagen van de kosmos. Waar fysiek bestaan onmogelijk is vanwege de continue dimensie verschuivingen. Hier ben ik onbereikbaar, tussen verschuivende dimensies plan ik mijn weg voorzichtig. In deze uithoek, in dit niets ligt de basis voor alles.

Hier begon het grote boek, nog voor dat zij haar eerste helpers creëerde. De kracht van de explosie deed en doet nog steeds de dimensies trillen. Wat van een onmetelijke waarde is voor mijn ontwikkeling. Ooit was dit de basis van een perfecte harmonie. Een stabiele verbinding van alle mogelijke moleculen; perfectie was.