(De mogelijkheid op meerdere plaatsen tegelijk te zijn blijft boeiend na een eenlijnig mensenleven. Schoonheid en afschuw passeren enkel in beeld. Als ik het toesta voel ik de pijn van duizenden getroffen, elk orgasme in het universum, elke gelaten traan om een verloren geliefde. Slechts aanwezig als objectieve toeschouwer ontdaan van emoties is menselijk verdriet schijnbaar enkel tijdverspilling. Al zal ik haar nodig hebben mijn kinderen te vormen, pijn en haat zal de nieuwe wereldorde vormen. Een orde op zoek naar de warmte, die ze sinds haar vroegste herinnering moest ontberen. Mijn kinderen zullen uit hun pijn pure schoonheid creëren. Kunstenaars die niet lijden, scheppen geen kunst.)
Beginnen bij deel één klik hier
Ik daal af naar Trantica, vormloos begeef ik me langs de verlichte banen. Enorme afstanden zijn ondenkbaar wanneer tijd en ruimte ondergeschikt zijn aan de gedachten. Ik arriveer op een zeer afgelegen plek, ergens in de uiterste buitenlagen van de kosmos. Waar fysiek bestaan onmogelijk is vanwege de continue dimensie verschuivingen. Hier ben ik onbereikbaar, tussen verschuivende dimensies plan ik mijn weg voorzichtig. In deze uithoek, in dit niets ligt de basis voor alles.
Hier begon het grote boek, nog voor dat zij haar eerste helpers creëerde. De kracht van de explosie deed en doet nog steeds de dimensies trillen. Wat van een onmetelijke waarde is voor mijn ontwikkeling. Ooit was dit de basis van een perfecte harmonie. Een stabiele verbinding van alle mogelijke moleculen; perfectie was.
Wat was perfectie, behalve tijdelijk? Perfectie was een vorm die na zijn totale versplintering, tot op het laatste atoom, een fall-out veroorzaakt die de mens de oersoep noemt. Om zich vervolgens in alle mogelijke moleculaire verbinding te vestigen en vervolgens wederom de eenheid te scheppen. Deze verspreiding heeft nog steeds plaats in een nog steeds groter wordend universum, een oppervlakte die miljarden malen groter is dan haar originele eerste vorm. Nu moeten al deze verbindingen, alle tast en ontastbare materie in het heelal, wederom tot één implosie komen. Daaruit her-ontstaat de eerste, originele, perfecte vorm. Het sluitende bewijs van de energetische harmonie.
Stel het begin der tijd voor als een grote bol van het meest dichte materiaal. Het is het materiaal dat overblijft als een zonnestelsel door een zwart gat verdwijnt. Er blijft van een zonnestelsel slechts een middelgrote knikker met een absurd hoog gewicht over. Vermenigvuldig die knikker met alle zonnestelsels en voila; Het residu, tot het uiterste getest met een met iedere big bang , is simpelweg perfectie.
De mens probeert zijn orde in deze chaos tes cheppen door haar chronologisch weer te geven , maar de kosmos hecht niet aan secondes, enkel aan de te volgen cyclus. De tijdspanne is voor haar niet actief. En aan het eind van haar zijn, zal zij weer bestaan uit een eenheid van energie en materie. Om vervolgens de nieuwe cyclus weer in gang te zetten. Nooit zal er iets verloren gaan, zij is constant.
Verspreid over miljarden lichtjaren klonterden de atomen onregelmatig samen in alle mogelijk combinaties. Elke combinatie ontstaan uit dezelfde oersoep, in oorsprong zijn we allen een. Vandaar dat alles al vastligt in de hersenen. Diep besloten achter moeilijk te doordringen lagen weten wij waarom, herkennen we de eenheid. Haar warmte snel vergeten door dwangmatigheden, opgelegd door hen die de beschermlaag van hun schedel nog nimmer gepenetreerd hebben met gedachten.
Alles heeft dezelfde band met dezelfde, niet fysieke, bron. Wat we ook bedenken, het is een beeld, gezien, eerder of later. Gebaseerd op kennis of kennisgeving. Informatie die we meedragen, ontvangen, onwerkelijke ideeën van vreemde wezens. We zijn één met alles, één geheel. Een eenheid die op zoveel, voor de mens onzichtbare, wijzen met elkaar in verbinding staat.
Maar de mens te overtuigen dat hij niks meer is dan cellen met geheugen is een zware taak. Zal hij ooit tot die conclusie komen, beseffen dat hij niks meer dan een ander voorwerp. Dat alles bestaat uit dezelfde bouwstenen, dezelfde energie. Dat hij enkel aanwezig is, omdat ook deze vorm helaas tot één van de ontelbare mogelijkheid hoort. Helaas, want iets positiefs heeft hij nog niet voortgebracht. Maar ook hij is een onderdeel
Want zij is, tezamen zijn wij haar.
Echter, als slaaf van zijn ogen is de mens blind voor wat hij niet kan zien. Het begin is het einde en het einde het begin.
Alleen is het los laten van deze werkelijkheid, het kunnen accepteren dat we in een veel grotere werkelijkheid bestaan, een te zware aanslag op zijn nog onderontwikkelde hersenen.
Next Step >>
<< Previous step
<< Begin vanaf deel 1
