De schrijvers schrijven

De schrijvers schrijven. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik probeer al hele dag met een idee te komen om een blog te kunnen schrijven. De geest is niet van plan om zijn geheimen prijs te geven. Een mooi ding dat ik heb gezien rond dat thema is een scène uit de film "Finding Forrester". Forrester, een beruchte schrijver dat een legendarische boek had geschreven is in gesprek met Jamal Wallace. Jonge Jamal heeft geen idee wat en hoe hij iets moet schrijven en Forrester zegt, schrijf gewoon en denk niet na. Je neemt een blad en schrijft om het even wat. Op een bepaald punt begint je geklets langzaam in de richting te gaan van iets dat de moeite waard is. Pas nadat je klaar bent met je schrijfproject, begin je de fouten te corrigeren en de tekst presentabel te maken.

Dit blog is een zuivere experiment om te zien of er enige vorm van waarheid schuilt in de woorden van Forrester. Het moet haast wel want mijn geest was leeg en nu verschijnen deze woorden uit die leegte.

Het lijkt me dat als je besloten hebt om van schrijverschap iets serieus op te bouwen moet er gevochten worden. Je vecht tegen je angsten rond de populariteit, creativiteit en zelfvertrouwen. Wat als ik populair wordt? Het idee is benauwelijk, mensen die je herkennen en die een bepaalde beeld van je hebben. Wat zal je dan doen, hun beeld belichamen of afdoen als onzin en jezelf blijven? Zul je jouw kracht en integriteit niet verliezen door zich te conformeren aan die verwachtingen? En hoe zit het met creativiteit, de ene dag barst je vol van ideeën en de volgende ben je een comatueuze zombie die geen kras op het blad kan produceren? Onzin ... en nog meer onzin. Al die ideeën zijn cipiers die je gevangen houden in je eigen geest. Je zit daar met een wit zwart t-shirt en staart naar de tralies met twee patrouillerende rotzakken in de buurt. Hoe moet ik in godsnaam eruit geraken? Elke dag lever je het gevecht met jezelf. Soms wens je dat je dom was, domme mensen hebben het iets makkelijker. Ze maken namelijk geen zorgen over dingen, het is hun omgeving die het moeilijk heeft. Of misschien ben ik een van die arme drommels die dom en zorgend door het leven gaan?

Hoe zit het trouwens met je pseudoniem? Wat is het beter, om je echte naam te vertellen of een schrijversnaam aanwenden? Er zijn blogs volgeschreven over dat topic en in plaats van dingen op te helderen wordt je er nog meer door verward. Laten we eens nadenken wat voor voordelen heb je door te schrijven onder een pseudoniem: