De schrijvers schrijven. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik probeer al hele dag met een idee te komen om een blog te kunnen schrijven. De geest is niet van plan om zijn geheimen prijs te geven. Een mooi ding dat ik heb gezien rond dat thema is een scène uit de film "Finding Forrester". Forrester, een beruchte schrijver dat een legendarische boek had geschreven is in gesprek met Jamal Wallace. Jonge Jamal heeft geen idee wat en hoe hij iets moet schrijven en Forrester zegt, schrijf gewoon en denk niet na. Je neemt een blad en schrijft om het even wat. Op een bepaald punt begint je geklets langzaam in de richting te gaan van iets dat de moeite waard is. Pas nadat je klaar bent met je schrijfproject, begin je de fouten te corrigeren en de tekst presentabel te maken.
Dit blog is een zuivere experiment om te zien of er enige vorm van waarheid schuilt in de woorden van Forrester. Het moet haast wel want mijn geest was leeg en nu verschijnen deze woorden uit die leegte.
Het lijkt me dat als je besloten hebt om van schrijverschap iets serieus op te bouwen moet er gevochten worden. Je vecht tegen je angsten rond de populariteit, creativiteit en zelfvertrouwen. Wat als ik populair wordt? Het idee is benauwelijk, mensen die je herkennen en die een bepaalde beeld van je hebben. Wat zal je dan doen, hun beeld belichamen of afdoen als onzin en jezelf blijven? Zul je jouw kracht en integriteit niet verliezen door zich te conformeren aan die verwachtingen? En hoe zit het met creativiteit, de ene dag barst je vol van ideeën en de volgende ben je een comatueuze zombie die geen kras op het blad kan produceren? Onzin ... en nog meer onzin. Al die ideeën zijn cipiers die je gevangen houden in je eigen geest. Je zit daar met een wit zwart t-shirt en staart naar de tralies met twee patrouillerende rotzakken in de buurt. Hoe moet ik in godsnaam eruit geraken? Elke dag lever je het gevecht met jezelf. Soms wens je dat je dom was, domme mensen hebben het iets makkelijker. Ze maken namelijk geen zorgen over dingen, het is hun omgeving die het moeilijk heeft. Of misschien ben ik een van die arme drommels die dom en zorgend door het leven gaan?
Hoe zit het trouwens met je pseudoniem? Wat is het beter, om je echte naam te vertellen of een schrijversnaam aanwenden? Er zijn blogs volgeschreven over dat topic en in plaats van dingen op te helderen wordt je er nog meer door verward. Laten we eens nadenken wat voor voordelen heb je door te schrijven onder een pseudoniem:
- Anonimiteit en bijgevolg meer vrijheid, niemand kent jou, dus kun je dingen schrijven die controversieel zijn of een 'taboegeurtje' hebben.
- Soort van veiligheid. Stel je voor dat je iets schrijft dat je werkgevers, liefjes, vrienden of wie dan ook niet leuk vinden. Dat brengt ons terug naar het eerste, er is meer vrijheid in je schrijven.
Wat zijn dan de nadelen:
- Je benadeelt jezelf op het vlak van reclame. Je kan moeilijk je vrienden en kennissen laten zien wat je schrijft en tegelijkertijd een pseudoniem gebruiken.
- Doorzichtigheid en vertrouwen van de lezers. Waarom wil je onder een pennaam schrijven? Wat heb je te verbergen?
- Ervan uitgaande dat je ergens geraakt met je schrijven en een eigen boek publiceert. Dan vind ik het veel makkelijker om dat via je echte naam te doen, niet?
In welke taal ga je schrijven? Engels of Nederlands? Als je in het Engels schrijft maak je veel fouten, maar er is wel groter bereik, dus meer views. Hoewel is het wel zo? Er is namelijk veel meer concurrentie, en door die concurrentie ga je misschien minder viewers halen. Wat is beter?
Als je dus wilt schrijven, dan ben je niet enkel aan het schrijven maar ook aan het piekeren over dingen.
De eerste keer toen ik mij begon te verdiepen in de biografieën van de schrijvers was dat een tegenvaller. Zoveel schrijvers waren; verslaafd aan alcohol, hadden psychische problemen en andere demonen in hun kastje! Neem nu de volgende lijst:
- Hemingway: problemen met drank + pleegde zelfmoord
- Robert Maynard Pirsig: werd schizofreen verklaard en vloog in een psychiatrische instelling
- Charles Bukowski: overmatig alcohol
- Nietzsche: psychische problemen met als resultaat dat hij in de kliniek was belandt
De hele blog is de reflectie van mijn geest, en nu dat ik in alle rust alles nogmaals herlees dan komt er een soort helderheid naar boven. Schrijven is niet zomaar schrijven, er zijn nog een heleboel andere dingen aan verbonden die op het eerste zicht verborgen blijven. Het is pas als je eraan begint dat die dingen langzaam naar boven beginnen te komen. Schrijven is een gevecht dat je moet leveren, dag in dag uit. Gevecht met je luiheid, dierlijke instincten en andere zwakheden die wij mensen met ons meedragen. De vraag is ga je dat gevecht aan?
Humm Forrester had misschien gelijk, ga zitten en schrijf. Na een tijdje komen er dingen uit waarvan je aanvankelijk niet bewust was. Het is nu 22 uur 10 en eindelijk kan er iets gepost worden.
Afbeeldingsbron
https://www.maxpixel.net/Old-Nostalgia-Writer-Vintage-Typewriter-Type-472845
