Ik kus een vreemde en het is niet eens gek. Ik vind het wel gek, maar ik geloof dat ik daar maar aan moet gaan wennen. Er is geen ontkomen aan; hier kus je! Ik heb het natuurlijk over de Franse begroetingskus. De kus, le bisou, die soms niet meer is dan een vluchtige wang tegen wang kus, maar toch een kus. En ja ook als je iemand níet kent kan je diegene al kussen geven. De allereerste keer dat je iemand ontmoet kan je er nog vanaf komen met een beleefde hand en een enchanté, maar daarna is er echt geen ontkomen meer aan.

Het aantal kussen dat je geeft verschilt per regio. Hier, in de Provence, geef je er twee en in de regio Parijs vier(!). Al schijnt dat zelfs per buurt te kunnen verschillen. Het is dus op letten geblazen hoeveel kussen er worden uitgedeeld. De beste strategie is om goed om je heen te kijken en het kusgedrag te kopiëren.

Kus2

En wanneer begin je met iemand te kussen? Op het schoolplein wordt bijvoorbeeld niet zo veel gekust, terwijl je elkaar toch iedere dag tegenkomt. Ik moet zeggen dat dat redelijk afstandelijk blijft. Je begroet met een bonjour, maar als je verder geen (familie)band hebt, kus je niet. Een scheidingslijn die wel heel duidelijk is, is het feit of je bij iemand thuis komt. Laatst waren we onze dochter naar een feestje brengen en op het moment dat je een voet binnen zet kus je, ook de mensen die je voor het eerst ziet. Niet twijfelen. Gewoon gaan. En als je eenmaal iemand hebt gekust… blijft dat ook zo. Je kunt niet de ene keer wel kussen en dan de volgende keer niet meer. De ouders die ik op het verjaardagsfeestje heb ontmoet kus ik nu dus ook op het schoolplein.

Loading full article...