Wat weet u van SyRI? Niets, SyRI gaat ons allemaal aan.

De overheid, die grote grazer, verzamelt data uit zeventien categorieën persoonsgegevens, die alle levensterreinen bestrijken, en gebruikt ze voor het oneigenlijke doel van risicoprofilering. Al onze gegevens op het terrein van roerende en onroerende goederen, fiscaliteit, arbeid, schulden, zorgverzekeringen, onderwijs, uitkeringen, toeslagen, subsidies, vergunningen, ontheffingen en nog zo wat worden ingezet voor de digitale drijfjacht.

Volgens het officiële Besluit SUWI kan SyRI de volgende soorten gegevens aan elkaar koppelen:
arbeidsgegevens
boetes en sancties
fiscale gegevens
gegevens over roerende en onroerende goederen
handelsgegevens
huisvestingsgegevens
identificerende gegevens
inburgeringsgegevens
nalevingsgegevens
onderwijsgegevens
pensioengegevens
reïntegratiegegevens
schuldenlastgegevens
gegevens over uitkeringen, toeslagen en subsidies
vergunningen en ontheffingen
Volgens privacy-juristen kan hij nog gemakkelijk aangevuld worden met nog veel meer gegevens, ook al worden die niet met name genoemd. Omdat ze gemakkelijk onder de wél genoemde items kunnen vallen, zoals  water- en energieverbruik.

Voor ons persoonlijk leven legt de overheid een diepe, onpersoonlijke belangstelling aan de dag. Hele wijken en stadsdelen worden in één keer doorgelicht met geheime algoritmes.

Een adres dat afwijkt van de norm, bijvoorbeeld in water- of elektriciteitverbruik, heet een ‘verwonderadres’. Hoe en door wie de norm wordt vastgesteld, is onduidelijk, maar de zogenaamde verwonderadressen kunnen bezoek verwachten van frauderechercheurs. SyRI is inmiddels in een paar steden gebruikt. Altijd in sociaal zwakke wijken waar veel mensen met een migratieachtergrond wonen, nooit in de welgestelde buurten. Een instrument voor risicoprofilering is zo ook een instrument dat etnisch profileert. Op grond waarvan is onduidelijk. Het systeem functioneert ongericht en onbepaald, er is geen concrete verdenking van een strafbaar feit, de bewoners zijn bij voorbaat verdacht. 

De ironie is: we verstrekken al deze gegevens zelf. We doen dat omdat we erop vertrouwen in de overheid een betrouwbare partner te hebben. De overheid beantwoordt ons vertrouwen met institutioneel wantrouwen. Waar ze van de burger transparantie vraagt, geeft ze volstrekte ondoorzichtigheid terug.