Leven is méér dan sport alleen
Ik las op Facebook weer een mooie blog van topzwemster Ranomi Kromowidjojo. Sinds de coronacrisis is ze aan het schrijven geslagen en dat gaat haar best goed af, moet ik zeggen. Zij heeft absoluut iets te melden.
Het leven is meer dan sport alleen. Dat blijkt wel uit haar blog over de huidige actualiteit. Ditmaal geen corona nieuws, maar ze blijft wel in het maatschappelijke spectrum. Haar thema is ditmaal ‘racisme en discriminatie’.
Ranomi opent haar blog met de constatering dat de grote meerderheid van de mensen nog altijd geen voorstander is van racisme. Maar zeggen en doen is en blijft vooralsnog twee.
Net als vorige keer gebruik ik delen van haar blog als ‘tekstuele afbeeldingen’. Daarmee leid ik je door haar betoog heen.
Persoonlijk verhaal van Ranomi
Alhoewel Ranomi zowel qua uiterlijk, als qua (achter)naam niet tot het arische ras behoort, heeft ze in haar jeugd weinig tot geen last gehad van discriminatie. Het kan dus wel.
Maar dan ben ik mij ervan bewust, dat dit natuurlijk wel een aantal jaren geleden is. Als ik zelf om mij heen kijk, zie ik in de maatschappij een zekere verharding, verruwing. Misschien dat de huidige wereldwijde actie tot verbetering zal leiden.
Ranomi toont ons in haar blog overduidelijk de waarde van zowel een gezonde eigenwaarde, als van respect voor de ander (ook) in zijn of haar anders zijn. In welke vorm dat anders zijn dan ook is. Het persoonlijke karakter van haar blog maakt het trouwens alleen al waardevol om te lezen.
Multiculturele samenleving
De samenleving is de afgelopen decennia meer en meer divers geworden. Multicultureel hoort erbij, omdat het simpelweg zo is. Ranomi kan er vanuit haar achtergrond over meepraten. De diversiteit in haar eigen familie is groot.
Is het dan nog vol te houden dat de ene bevolkingsgroep minder waard is dan de andere? Ook al is de ander (op het oog) anders, hij of zij is altijd waardevol. Ieder mens heeft talenten. Iedereen kan de ander op een of andere manier ondersteunen.
Kortom, wederzijds respect is essentieel in een vredevolle maatschappij. Racisme en discriminatie horen daar echt niet bij!
Helpt beroemdheid tegen racisme?
Ranomi geeft in haar blog aan, dat veel kinderen beroemd willen zijn. Persoonlijk denk ik dat dit van alle tijden is, maar goed… Beroemdheid is wel iets waar zij ervaring mee heeft natuurlijk.
En juist in die beroemdheid ligt ook een aspect waarop jaloezie een rol gaat spelen. Hoge bomen vangen immers veel wind. Het werkt misschien juist wel eerder discriminatie en pesten in de hand. Iets waar niemand op zit te wachten, maar wat daardoor wel verklaarbaar is. Oftewel, beroemd zijn is ook niet alles.
Aan de andere kant is je invloed op de maatschappij, op de gedachten en meningen van je fans, wel degelijk groter wanneer je beroemd bent. En dan is het dus weer een nobel streven.
Is racisme altijd wat het lijkt?
Soms kan iets wat gezegd of gedaan wordt kwetsend overkomen. Dan lijkt het op racisme of discriminatie. Maar is het dat ook altijd. Misschien is het echter wel heel anders bedoeld. Dus het is altijd goed om tot 10 te tellen, ook als je iemand als racist bestempelt.
Ten diepste is de mens volgens Ranomi goed. Dat we in een vrij land leven - vrijheid, blijheid - wil nog niet zeggen dat het allemaal goed is. Het is (denk ik) belangrijk te beseffen wat je eigen intentie en die van de ander is. Maar ook wederom om wederzijds respect hoog in het vaandel te houden. Niet altijd uitgaan van je eigen gelijk, maar ook ècht luisteren naar de ander.
Gewoon Nee! tegen racisme
Daarom is de conclusie van Ranomi in haar welgemeende en goed opgebouwde betoog: racisme kan echt niet! Een conclusie, waar ieder weldenkend mens het mee eens zou moeten zijn. Maar kijk ik naar de politieke kaders - en naar de dames en heren politici van tegenwoordig luister - ben ik daar helaas niet altijd van overtuigd. Al ben ik het uiteraard wel met haar conclusie op zich eens.
Sporten is een uitlaatklep, waar veel mensen hun (onderbewuste) frustraties in kwijt kunnen. Maar wat ik er persoonlijk aan toe zou willen voegen is geënt op mijn geloof.
Als christen wil ik mijn naaste liefhebben als mijzelf. En dat betekent automatisch dat racisme en discriminatie niet passen in mijn denkpatroon. Ben ik een heilig boontje? Nee, natuurlijk niet!
Maar ik weet wel bij Wie ik terechtkan als ik een moment van strijd ervaar. Zonder dit aan een ander op te leggen, maar wel: ‘dit ook de ander van harte gunnend’. Als je begrijpt wat ik bedoel… ☺
