Vorig jaar heb ik afscheid moeten nemen van mijn opa.
Hij was het voorbeeld van een levensgenieter.
Vroeger ging hij elk weekend weg, zag hij een hoop landen, en genoot van onze familie.

Naarmate de jaren verstreken, heb ik nooit gedacht dat ik afscheid moest nemen.
Elke x zei hij ramoon op naar de 100, en ik zei dan: zeker oop op naar de 100.

Tot op zijn laatste dag woonde hij op zichzelf, was zelfstandig, en had praktisch nooit wat. Daar teken ik voor. Letterlijk een week voor hij 96 werd, kwam dan toch de dag van afscheid.
Ik weet, 95 jaar, ik mag zeker niet klagen, maar het feit dat het niet die 100 jaar is geworden, en we hem toch dan maar moesten laten gaan, viel zwaar..

Nu, een jaar later, mis ik hem nog. Leeftijd maakt niks uit, missen doe je toch.
Ik ben trots erop dat ik zijn kleindochter was.

Opa