Drie maanden ben ik nu thuis van mijn werk.
Niet omdat ik niet wil, maar ik kan het gewoon niet.
Alles is me even teveel, en helaas is dit niet alleen mijn werk.
Ik ga voor mijn kind door het vuur, en toch is zelf zij me nu even teveel.

Rustmomentjes zijn zelden nu, en ja dat zijn kinderen, maar als je burnout bent, probeer je alle energie te richten om weer jezelf te worden.
Ik sport, ik wandel, ik slaap, en ik ruim wat op, maak dat eten soms klaar en dat was het.

Ik voel me schuldig omdat mijn dochtertje me heel even teveel is. Dat mijn man me heel even teveel is, ik sluit me af van mensen waar ik nu niet kan opbrengen om vriendelijk tegen te zijn.

Ik voel me op sommige momenten heel schuldig hierover, voel me ronduit belabberd, maar ik weet ook dat ik uiteindelijk weer de gekke mama zal zijn, een betere mama, ik vraag me alleen af hoe lang dat duurt.

Schuldig