Ik doe het wel
Vandaag een blog die wat persoonlijker is dan anders. Een blog over reacties bij verlies en rouw. Een reactie waar ik zelf ontzettend veel ervaring mee heb. Ik doe het wel, een zin die ik ontzettend vaak geroepen heb tegen mijn moeder vanaf de leeftijd dat ik net 6 jaar oud was. Ik weet me niet alles heel goed meer te herinneren, ergens heb ik ook het één en ander verdrongen. Wellicht omdat er geen ruimte gegeven werd om te praten over gevoelens en emoties ten gevolge van verlies en rouw. Maar goed, dit is mijn verhaal.
In maart 1989 was ik een klein meisje van net 6 jaar oud. Ik had boven mij nog een broer van 8 jaar en onder mij twee zusjes, één van bijna 3 en 1 van bijna 1. In deze maart zouden wij eigenlijk nog twee broertjes erbij krijgen. Wellicht raad je al waar dit verhaal naartoe gaat? Vlak voordat mijn moeder was uitgerekend, kreeg mijn moeder te maken met een bacteriële infectie. Deze bacteriële infectie bleek ook schadelijk voor de zwangerschap. Met 38 weken zijn mijn beide broertjes dood ter wereld gekomen.
Je kunt je wellicht de impact voorstellen die dit heeft, maar toch zal ik deze beschrijven vanuit mijn eigen herinnering. Mijn moeder raakte in een depressie door het verlies van mijn twee broertjes en deed weinig tot niets meer betreft verzorging voor mijn broer, mij en mijn twee zusjes. Mijn vader wist niet hoe ermee om te gaan en verdronk zichzelf in hard werken. Vele dagen was hij lang weg van huis. Mijn moeder had het hier ontzettend zwaar mee. Zo zwaar zelfs, dat zij uiteindelijk zelfs een poging gedaan heeft om een einde te maken aan haar leven.
Helaas was er in de omgeving van ons gezin weinig tot geen hulp in deze situatie. Ik was en ben altijd al erg gevoelig geweest voor bepaalde veranderingen en trok mij dit dan ook zeer aan. Ik nam onbewust uiteindelijk de moederrol over, zonder dat hierom gevraagd werd. Er waren nog twee kleintjes in huis die zorg nodig hadden en mijn moeder keek hier niet of nauwelijks meer naar om.
Maar wat gebeurt er nu exact bij rolovername?
Kinderen en jongeren kunnen wanneer een broer(tje) of zus(je) komt te overlijden de plaats innemen van de overledene. Dit overnemen kan in zowel persoon als plaats in het gezin. Kinderen en jongeren kunnen het idee krijgen dat zij alleen maar wat waard zijn als zij net als hun overleden broer(tje) of zus(je) zijn, omdat het daar na een overlijden van voornamelijk om draait. Daarnaast kunnen kinderen en jongeren de rol als partner van de andere ouder overnemen. Hierdoor krijgen kinderen en jongeren een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zij kunnen denken dat het hun taak is om de andere ouder te ondersteunen en te beschermen. Een rolovername gebeurt veelal onbewust en sluipt er langzaam in. Het kan lastig zijn om kinderen en jongeren uit deze rol te halen, zonder hen daarbij af te wijzen om wie zij zijn.
