#readtoday #boeken #recensie #persoonlijk
Vandaag heb ik weer een overwinning geboekt. Eindelijk. Het boek stond vier jaar te pronken in het open gedeelte van mijn wandmeubel. Echt! Mij uit te dagen: 'Pak me! Vooruit! Je kunt het! Je wilt het! Je bent het aan mij en aan jezelf verplicht!'
En vandaag is het me gelukt.
Een boek vol herkenning, vol tragedie, vol ellende, maar ook vol levenslessen, luchtig geschreven, hier en daar een vleug humor, maar met een diepte die je alleen maar kunt verwachten van een vrouw met levenswijsheid.
Ik wist het wel. Natuurlijk wist ik het. Ik kende de inhoud. Kende het levensverhaal. Heb zelf een bijdrage mogen leveren. Poetsen, schaven, kneden van iedere zin, ieder woord heb ik letter voor letter gelezen. Blij en dankbaar dat ze mijn op- en aanmerkingen ter harte nam, er echt iets mee deed, er door groeide.
Nachtenlang heb ik er wakker van gelegen en als ik in slaap viel droomde ik er zelfs van. Er kwam nog net geen bloed bij kijken, maar meer dan genoeg zweet... en tranen.... overvloedig veel. Een ware martelgang. En toen was het boek geschreven. Ik had rust.
Ouders hebben met hun opvoeding behoorlijke invloed op de ontwikkeling van hun kinderen, maar ieder kind wordt geboren met een eigen karakter. Vanaf hun geboorte hebben ze al hun eigen wil, eigen moraal, een eigen dosis egoïsme en liefde.
Kinderen bezitten, vanaf het prille begin input van ouders, grootouders en overgrootouders. Die kan goed of kwaad bloed bevatten. Wat daar voor mix uitkomt, is en blijft een mysterie. Daar moet je het mee doen.
by Anja van BieneAnja schrijft over haar rol als moeder, haar invloed, haar kortzichtigheid, haar fouten en haar manier om ermee te dealen. Eerlijk. Oprecht. Ze schrijft ook over haar kinderen. Het verdriet. Hun keuze's. Hun fouten. Hun tekortkomingen. Heel bewonderenswaardig zonder iemand als grote schuldige aan te wijzen. Of toch wel een klein beetje. Het menselijke trekje. Ze spaart zichzelf ook niet, zonder daarin schromelijk te overdrijven. Maar toch sijpelt schuldgevoel tussen de woorden door.
Het is belachelijk om alle fouten voortdurend bij onszelf te zoeken
by Anja van BieneStiekem ben ik trots. Trots dat ik de worsteling overleefd heb. Trots dat ik het boek uit heb.
En nu mijn eigen levensverhaal nog de wereld in durven te slingeren.
Over de beginregel
Onze vorken zakken langzaam terug in de heerlijke risotto.
Deze regel inspireerde mezelf tot het verhaal: een vleugje extra
Over het boek zelf
Niet mijn familie is het openhartige relaas van een vrouw die als gevolg van een familietragedie worstelt met haar rol als echtgenote, moeder, dochter en zus. Het resulteert in een radicale keuze: ‘Ik ben moeder zonder dochters, dochter zonder moeder.’Uit lijfsbehoud en uit morele overtuiging kiest ze met haar man voor de vlucht naar voren: op naar een ander land, een andere cultuur. Om de riskante beklemming van zich af te kunnen schudden. Op indringende wijze maakt Anja van Biene ons deelgenoot van dit weinig orthodoxe proces.
Soms beschouwend en met de nodige humor, dan weer overmand door emoties en diep geraakt door nieuwe indrukken. Maar op elke pagina wars van taboes en de lieve vrede. De breuk met familie en het uiteenspatten van haar gezin lopen als een rode draad door dit boek. Wie hoopt op een happy end, komt bedrogen uit; Anja’s morele kompas sluit verzoening uit. De centrale vraagstelling is: verzoent zij zich met zichzelf? En leiden haar stappen tot aanvaarding, om zo de regie over haar leven weer in handen te krijgen?Niet mijn familie is een aanrader voor hulpverleners, omdat het dader- en slachtofferschap van binnenuit belicht en woorden geeft aan de vaak rauwe angst, hoop, schuld en boosheid. Daarnaast zullen lotgenoten er zeker herkenning in vinden en moed uit putten.
Anja van Biene (1964) woont en werkt in de Italiaanse regio Veneto. Ze schrijft zowel proza als poëzie. Niet mijn familie is haar autobiografische debuut.
