Een ritje naar Belgie...

bracht me bij een bezoek aan mijn tante. Ze zag bleek, liep lastig en ademde zwaar. Haar volle bos haar was een stuk minder, maar haar lach niet.. Ookal was er eerder een fout bij de doktoren, die het lieten uitspreiden, waardoor ze met spoed geopereerd moest worden.

"Een darm minder, het dragen van een stoma, en het lastig kunnen doen van de behoeftes nemen niet weg dat ik nog leef. Ik haal alles eruit wat er in zit. Al ligt het niet aan bepaalde doktoren, he El? Toch heb ik jullie." Zei ze wijzend naar de klokjes.

Ik slaakte een zucht. Ik kon niets zeggen. Was haar pijn niet erger geworden... maar ze is er nog. Genezen, sterk en vol met de liefde van de familie.

Dat is haar medicijn.

a wrong desicion, a part gone.