Mooie dag

Het was een prachtige dag, de zon scheen, ik keek vanuit mijn hotel naar de zee. De heerlijke zee, het mooie gele strand, de enkele wandelaar en de mooie blauwe lucht. Het leek me heerlijk, een wandeling over het strand. Nee, ik had niet veel te doen, ik wilde ook niet veel doen, vandaag, vandaag was mijn dag, genietend van het prachtige strand, genieten van de wind in mijn haar en ik wilde mijn hoofd even helemaal leeg maken. Morgen zou ik wel verder schrijven aan mijn boek, maar vandaag even niet. Vandaag was de dag van mij! Ik pakte mijn gympies en mijn vest, maar bedacht me, het was heerlijk weer, ik zou het niet koud krijgen. Ik legde mijn vest terug en sloot de deur achter me, ik ging de zee tegemoet!

De waterkant

Een zacht briesje liet me even huiveren, maar toen ik eindelijk in de zon, over het bijna verlaten strand liep, voelde ik geen kou mee, het was heerlijk. Mijn haren kietelden mijn blote rug en ik genoot. Ik snoof de heerlijke lucht op van de zee en trok mijn gympen uit en liep met mijn blote voeten langs de waterkant. Zacht spoelde het water over mijn voeten, mijn gedachten waren vrij, mijn hoofd leek leeg te worden en de zon verwarmde mijn lichaam. Ik zag, in de verte iemand lopen. Toen hij wat dichterbij kwam, zag ik dat hij zijn broekspijpen had opgerold en net als ik, de golven over zijn voeten liet spoelen.

Niet meer alleen

Ik bleef even staan en keek over de zee, ik zag een schip aan de horizon, die steeds kleiner leek te worden. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder, maar ik schrok er niet van, ik had hem eigenlijk al verwacht, die hand, de warmte die ervan uitstraalde, deed mijn lichaam sidderen. Ik wist dat het vertrouwd was, ook al kende ik hem niet. Ja, ooit had ik van hem gehoord, maar op dat moment wist ik het nog niet. We pakten elkaars hand en liepen iets terug het strand op. Samen legden wij ons neer op het zachte zand, dat kriebelend tussen mijn natte tenen bleef zitten. We spraken niet, maar het was alsof we elkaar verstonden, zonder een woord te zeggen. Het was een gevoel van liefde en warmte. Ik was ineens mijn gevoel van alleen zijn kwijt. We waren samen en ik voelde me gelukkig, ik wist, dat dit nooit meer voorbij zou gaan.

Niet weggaan!

Maar na een tijdje, stond hij op. Hij streelde me nog eens door mijn haar en weer voelde ik de warme hand op mijn rug. "Ik wil niet dat je weggaat!", probeerde ik nog te zeggen, maar het was alsof mijn mond zat vastgeplakt. Ik kon de woorden niet uitspreken, maar ik merkte dat hij het begreep. Ik keek in zijn ogen en vanaf dat moment, wist ik, dit gaat nooit meer voorbij, hij gaat wel weg, maar hij zal er altijd zijn, mijn hele leven. Ik zag hem weglopen, langs het water, zijn broekspijpen opgerold, hij keek niet meer achterom, maar vreemd genoeg bleven er geen sporen van zijn voetstappen achter. Ik verbaasde me niet eens......

Ik lag nog een tijdje op het zachte zand, droomde over dat vreemde gevoel, dat intense gevoel, van liefde. Het was, alsof die hand, mij een stukje vrede had gegeven, moed had gegeven en alsof ik sterker was geworden dan ooit. Dat gevoel wilde ik vasthouden. Ik ging zitten en keek in de richting waar hij verdwenen was. Het water kwam nog steeds, zacht golvend, over het strand gerold. Waar was hij gebleven, wie was hij, wat wilde hij mij duidelijk maken?