Gekerfde levenslessen
Heel ver weg, vanuit een andere dimensie, klinkt het aanhoudende gedreun. Mama, mama, mama. Is het mijn eigen stem? Roep ik? Schreeuw ik? Is het mijn onderbewustzijn die hulp smeekt? Denk ik aan die keer dat ik voor het eerst naar school ging en mijn moeder me achterliet? Of zijn het anderen... zijn andere kinderstemmen? Mijn kinderen die om mij roepen.
Er volgen geen reacties. Niet van anderen, noch van mezelf. Ik kan het ook niet: reageren. Niet alleen om de pijn. Het doet pijn, dat zeker, ik voel me helemaal geen mama. Ik ben die titel niet waardig. Het is ook helemaal niet voor mij bedoeld, vertel ik mezelf. Wanneer ik dat maar vasthoudend volhoud, komt het uiteindelijk wel goed. Hoef ik me geen moeder meer te voelen, hoef ik niet zoveel pijn meer te verdragen.
Een zoveelste poging me om te draaien in mijn bed, mislukt. Alles mislukt. Zelfs mijn krachtige geest laat me in de steek, ik heb het zo nodig, ik moet overleven. Vechten of doodgaan. Dat zijn mijn keuzes. Doodgaan is voor mij geen optie. Al word ik dan niet als mama beschouwd, ik ben toch moeder. Ergens loopt een knulletje van me rond, ergens ligt er een meisje die nog van niets weet op iemand te wachten.
Hulpeloos lig ik zelf te wachten. Ik moet wel. Ik kan niets anders. Totaal verlamd.
