Onverwacht avontuur
Gelukkig. Ze mocht na het eten nog even buiten spelen. Dat gebeurde niet vaak. Maar nu was het vakantie. En dan mocht Pien altijd net iets meer van haar ouders.
Lopend over het pad in het parkje bedacht Pien met wie ze wilde gaan spelen en wat ze konden gaan doen. Misschien konden ze wel een nieuw spel bedenken. Zou dat niet leuk zijn? In plaats van het eeuwige tikkertje, verstoppertje of schommelen. Dat had ze nou wel gezien.
In gedachten liep ze naar het huis van haar beste vriendin. Steentjes op het pad schopte ze voor zich uit. En…huh? Zag ze het nou goed? Pien keek om. Ja, ze zag het goed, het was een pijl. Een pijl getekend met krijt. Vast van een speurtocht die ‘s middags was geweest, dacht ze. Niets bijzonders. Pien liep verder. Ze was bijna bij het huis van haar vriendin. Daar zag ze de voortuin al. Ze liep naar de deur. Als ze op haar tenen ging staan kon ze net bij de bel. Pien reikte met haar hand naar de deurbel en……Nee! Toch maar niet. Ze draaide zich om en rende weg. Terug naar de pijl die ze onderweg naar haar vriendin had gezien. De pijl liet haar niet los. Ze was te nieuwsgierig. Ik ga de route volgen, dacht ze. Ik wil weten waar hij heen gaat.
