Gelukkig. Ze mocht na het eten nog even buiten spelen. Dat gebeurde niet vaak. Maar nu was het vakantie. En dan mocht Pien altijd net iets meer van haar ouders.
Lopend over het pad in het parkje bedacht Pien met wie ze wilde gaan spelen en wat ze konden gaan doen. Misschien konden ze wel een nieuw spel bedenken. Zou dat niet leuk zijn? In plaats van het eeuwige tikkertje, verstoppertje of schommelen. Dat had ze nou wel gezien.
In gedachten liep ze naar het huis van haar beste vriendin. Steentjes op het pad schopte ze voor zich uit. En…huh? Zag ze het nou goed? Pien keek om. Ja, ze zag het goed, het was een pijl. Een pijl getekend met krijt. Vast van een speurtocht die ‘s middags was geweest, dacht ze. Niets bijzonders. Pien liep verder. Ze was bijna bij het huis van haar vriendin. Daar zag ze de voortuin al. Ze liep naar de deur. Als ze op haar tenen ging staan kon ze net bij de bel. Pien reikte met haar hand naar de deurbel en……Nee! Toch maar niet. Ze draaide zich om en rende weg. Terug naar de pijl die ze onderweg naar haar vriendin had gezien. De pijl liet haar niet los. Ze was te nieuwsgierig. Ik ga de route volgen, dacht ze. Ik wil weten waar hij heen gaat.
Pien ging bij de pijl staan en na een paar meter zag ze de volgende al. Dat is een makkie, dacht ze. Maar de derde pijl liet even op zich wachten. Ze ging twijfelen. Was het eigenlijk wel een route? Zou ze er één gemist hebben? Ze keek om zich heen. Nergens zag ze nóg een pijl. Wel een stukje groen stoepkrijt. Dat komt misschien nog wel van pas, dacht Pien. Ze stopte het in haar zak en liep verder. Met haar ogen gericht op de grond. Speurend. Ja! Ze zag de volgende pijl! Opgelucht liep ze verder.
Ze kwam nu op een plek waar ze nog nooit was geweest. Spannend vond ze het. Zonder de pijlen als houvast had ze dat nooit gedurfd. Gek eigenlijk. Dat een pijl van stoepkrijt je over drempels kan helpen. Pien kreeg er steeds meer plezier in. Het voelde als een bevrijding. Om buiten de paden te lopen die ze kende. Op nieuwe plekken te komen. Het leek wel alsof dat haar van binnen ook een beetje veranderde.
Terwijl ze uitkeek naar de volgende pijl ging ze op in haar gedachten. Wanneer weet je eigenlijk of je de goede kant op gaat? En wat is goed? Is het alleen goed als je de route volgt? Misschien lagen in de zijweggetjes wel de grootste avonturen! De grootste ontdekkingen. En verrassingen. Toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze wilde weten waar deze pijlen naar toe zouden leiden.
De ene na de andere pijl volgde elkaar op. Tot ze bij een splitsing kwam. Niets. Ze zag niets meer. Geen enkele aanwijzing welke kant ze op moest. Pien was teleurgesteld. Het kon niet zo zijn dat de speurtocht hier eindigde. Ze vond het nog niet af. Er was immers niets bijzonders te zien. Een speurtocht leidt uiteindelijk toch naar een schat? Of een ander doel? Ze bleef zoeken naar een aanwijzing. Maar nee hoor, niets. Ze ging zitten. Wat nu. Nou, dacht ze. Eigenlijk is het veel leuker om zelf mijn weg te ontdekken. Om zelf te kunnen kiezen waar ik heen ga. Ze stond op en liep naar waar ze zelf het liefst heen wilde. Waar ze mooie dingen zag. En waar ze nieuwsgierig naar was.
Pien dacht er met een glimlach aan terug toen ze weer op haar kamer zat. Thuis, daar waar ze elke dag was. Maar Pien voelde zich niet meer hetzelfde. Ze voelde zich sterker en vol vertrouwen. Klaar om nog meer nieuwe dingen te ontdekken. Dit ging een heerlijke vakantie worden!
En in haar zak droeg ze voortaan het stukje groene stoepkrijt bij zich. Als herinnering dat er maar weinig voor nodig is om een drempel over te gaan. Een pijl is genoeg. En het mooie is. Je kan hem zelf tekenen.
Stock 123.rf
