Lichamelijk opgebrand, fictief is er nog een klein lichtpuntje
Het grote licht gaat uit, enkele flikkerende vlammetjes van kerstboomkaarsjes zorgen ervoor dat niet de complete duisternis invalt. De dagen zijn niet wat ik ervan verwacht had. Het moest een spetterend feest worden, deze maand, maar het verliep even anders. Waar het precies misliep kon ik mijn vinger niet op leggen. Het was één en al warrigheid wat de klok sloeg.
Ik weet nog wel hoe het begon. Met veel dramatiek, maar wel met een knipoog. Bovenop het dak geklommen stond ik naar beneden te kijken of iedereen wel present was voor mijn sprong. Vier virtuele verpleegsters hielden elk een hoek van een sprei vast. Die deken was mijn vangnet, gehaakt door de vijfde zuster.