Als voorbereiding heb ik een grote taart op de tuintafel gezet.
De broek waar de elastiek terug ingenaaid moet worden ligt in de kelder op de naaitafel.
Voor noodscenarios ligt de bankpas op de kast. Mijn man past op de kinderen.
Ik heb een date met mezelf.
Een schuimbad staat op me te wachten, een pikzwarte kop koffie op de rand en een martiniglas gevuld met dropslierten en aardbeien in het zeepbakje.
Om de juiste sfeer te creëren heb ik met knalrode lipstick een gigantisch hart op de tegels van de badkamermuur getekend.
Mijn gsm zit in het contact op de stoel naast het bad, ik ben nog net intelligent genoeg om deze niet mee het water in te nemen tijdens het opladen.
Voor het badkamerraam heb ik een zwarte handdoek met doodshoofd gehangen, kwestie van die rare kwast met zijn telescoop van hierover
niet te veel plezier te gunnen, en misschien zelfs een heel klein beetje te shockeren.
Ik zet de playlist aan, de hele cd Showbiz van Muse mag genadeloos hard door de badkamer galmen, en stap het hete schuimbad in.
Langzaam laat ik me in het water zakken, rug, schouders, nek, tot ik het water over mijn wimpers voel glijden, de speciaal voor de gelegenheid - en veel te rijkelijk - aangebrachte mascara loopt genadeloos uit terwijl ik m'n hoofd terug boven het water breng.
Genietend van de muziek, koffie en snoep, en vooral van de aanwezigheid van enkel en alleen mezelf voel ik mijn ingebeelde roze straightjacket en mijn eenhoornhoedje van me af vallen.
Even weg van de glitterwereld in het coronaquarantainetijdperk. Heel even.





Schrijfuitdaging April: Date met Mezelf