Hieperdepiep hoera. Ik kan nu eindelijk zeggen dat Simba 15 jaar oud is. Ten minste, dat denk ik.
Simba heb ik in maart 2006 gekregen. In zijn paspoortje staat dat hij van november 2005 is. Een exacte datum hebben wij niet. Ik heb dit altijd raar gevonden. Hoe kun je het nu niet weten? Maar om het toch te kunnen vieren hebben we midden van de maand gekozen en is dus voor ons 15 november zijn verjaardag.
Hij kwam ook bij dubieuze mensen weg. Ik wou graag een hondje. Dus keek ik op marktplaats. Ik was 14 jaar. Mijn ouders hadden altijd honden gehad, maar niet in de tijd dat ik mij herinneren kan. Wij hebben wel langere tijd een kat gehad en zat andere huisdieren. Maar de kat was na 8 jaar zomaar verdwenen, nooit wat van weer gezien. En ik wou gewoon graag een hond.
Ik had een leuk hondje gezien en heb mijn ouders zover gekregen om te gaan kijken. De mensen hadden twee hondjes van ongeveer even oud. De ene was een ras shih-tzu, dat was de gene die ik op marktplaats had gezien. De andere was Simba, die toen nog de naam Buster droeg. De hondjes moesten weg, want ze laten in scheiding, ze wouden beiden de hondjes hebben dus had rechter blijkbaar besloten dat de hondjes maar naar niemand van hun ging. Nu ik ouder ben vind ik dat al erg raar. Daarbij zouden ze krant zindelijk zijn. Nogal wiedes aangezien ze bijna door de hele huis kranten hadden liggen...
Het waren dus hele rare omstandigheden, maar ik werd verliefd op Simba. Een shih-tzu / lhasa apso mix. Een mooie bruine haarbal. En ik mocht hem hebben van mijn ouders.
De vrouw deed of ze het heel erg vond dat de hondjes weg moesten en zou contact willen houden etcetera, maar nooit wat van weer gehoord...
Ik twijfel altijd nog over de eerste maandjes van Simba. Hij heeft altijd een twijfelachtige karakter gehad. Hij is niet op puppytraining geweest. Ik wist niet beter en mijn ouders hadden al ervaring met honden en heb zelf op mijn jonge leeftijd nooit bij stil gestaan. Misschien was het achteraf wel beter geweest.
Simba was er slim genoeg voor. Hij was toen wij hem kregen dus in principe gewoon niet zindelijk. Ik had vakantie van school en heb hem, op af en toe een ongelukje na, in een week tijd zindelijk gekregen. Hij leerde ook snel de standaard commando's. Hij ging met uitlaten netjes zelf zitten aan de stoeprand voor oversteken. Op dat vlak niks mis mee.
Al gauw nadat wij hem hadden kreeg hij problemen. Hij had heel veel jeuk. Dierenarts dacht misschien allergie voor voer of iets. Dus op hypoallergeen voer. Maar mijn moeder riep al "hij kan wel schurft hebben", hij had erg last van schilfers. En dat klopte. Hij had puppyschurft. Hij heeft in zijn eerste jaar bij ons ook kennelkuch gehad. Oorontsteking ook, dat is iets wat paar keer per jaar terugkomt.
Het was al keer zo dat toen hij ziek was hij mij iets gebeten had. Het was een schram, maar schrok er wel van. Hij wou rust, ik wou hem troosten. Dus fout lag bij mij.
Maar Simba heeft wel vaker uitgevallen. Hij had iets tegen voeten, je moest geen onverwachte voet beweging in zijn buurt maken. En je moest hem ook niet met 2 handen tegelijk hem bij de kop aaien.
Simba waarschuwde niet, het was gelijk een snauw en als je dan dichtbij was dan werd je geraakt. Maar hij was verder niet agressief, hij zou nooit wat uit het niets doen.
De haarbal, nadat hij die schurft heeft gehad, gaat in principe elke 3 maanden naar een trimster. Verschillende trimsters hebben ook een aanvaring met hem gehad. Na de verhuizing zochten we een nieuwe trimsters en die zei dat ze dacht dat hij ooit in de achterpoot is geknipt. Aangezien zij alles mocht doen, maar niet bij een poot achter.
Daarna zijn er nog wat verhuizingen geweest en wat trimsters voorbij gekomen. Bij ene ging goed, lieve hond, niks aan de hand. Een andere werd een keer iets in de vinger gebeten en mochten wij niet meer terugkomen.
Simba is er altijd eentje met gebruiksaanwijzing geweest.
Ik praat veel in verleden tijd, omdat hij nu heel erg veranderd is. Of het de leeftijd is, of de veranderingen dat weet ik niet.
Afgelopen jaar was er veel gebeurt en woonde hij even niet bij mij.
Ik woon nu op mezelf met mijn zoontje van 1,5 jaar en nu eindelijk Simba weer gezellig bij mij.
En Simba is heel lief. Ik kan en mag alles. Nieuwe trimster vond hem ook heel lief. Ik houd mijn zoontje altijd goed in de gaten. Het is wederzijds. Ben niet alleen bang dat Simba hem wat aandoet maar ook andersom. Want zo dacht mijn zoontje laatst dat hij wel op de rug van Simba kan zitten.
Dus ik probeer ze tegen elkaar te beschermen, haha.
Maar mijn zoontje is soms lomp en ook wel eens bewust gemeen tegen Simba, als hij bijvoorbeeld boos is.
Maar Simba, die doet niks.
Ik was sowieso iemand die eigenlijk altijd alles met hem kon. Ik was toch altijd wel de alfa. Ik weet niet of Simba dan meer respect heeft voor mijn zoontje. Of omdat het is dat mijn zoontje hem "stiekem" voert vanaf de eettafel. Of omdat hij gewoon oud is en de puf misschien niet meer heeft. Of omdat hij nu echt alleen met ons is en zich misschien eindelijk echt veilig voelt. Maar na zoveel jaren lijk ik eindelijk de ideale huishond te hebben.
Qua gezondheid gaat het gezien zijn leeftijd erg goed. Altijd nog geregeld oorontsteking. Eens in zoveel tijd tandsteen wat verwijderd moet worden.
Laatste jaren is zijn zicht wat achteruit gegaan door het hebben van staar. Ook zijn gehoor lijkt minder te zijn.
Verder iets last van zijn gewrichten. In principe krijgt hij hier geen pijnstillers voor. Simba heeft altijd hoge pijngrens gehad en is altijd nog dol enthousiast. Om te voorkomen dat hij zichzelf overbelast doe ik rustig met pijnstillers. Als ik zie dat hij echt pijn heeft krijgt hij wel. Maar ik wil voorkomen dat hij over zijn eigen grenzen gaat. Als hij weet dat hij uitgelaten wordt gaat hij altijd nog uit het dolle. Dan springt hij in het rond en blaft als een wilde. Alsof het dan sneller gaat... Hij weet het al als ik mijn zoontje zijn jas aantrek. Dan moet hij nog de schoenen aan. Ik de jas en schoenen nog aan. En al die tijd zit de hond dus te drammen, haha. Je zou dan niet zeggen dat hij al 15 is. Waar ik het echt aan merk is dat hij wat meer slaapt. Hij is nog steeds hartstikke zindelijk. Kan als moet hem ook hele dag alleen laten, vindt hij soms zelfs fijn denk ik, rust van zijn kleine mensen broertje, haha.
Paar keer per week wandelen we nog een ronde van zo'n 3 kilometer. Vaak doen wij er dan een uur over. Simba is nog steeds volledig man en volledig dominant en moet overal tegen aan plassen, dus het wandelen duurt dan wat langer. Maar je kunt tijdens het wandelen nooit wat zien van zijn leeftijd.
Voor paar weken terug had hij wel een kleine epeleptische aanval. Hele korte en tot nu bij 1 keer gebleven maar toch ook iets om in de gaten te houden.
De maximale levensverwachting van een lhasa apso is 14 jaar, dat van een shih-tzu is 16 jaar. Ik riep ook altijd al dat Simba wel 16 zou worden.
Ik heb wel zoiets van dat hij nu gewoon mag genieten van het leven. Als hij nu wat krijgt, dat hij continu pijn heeft of iets, dan is het ook mooi geweest. Ik ga het dan niet rekken. Maar zo lang hij is zoals nu. Dan gaan we lekker door en halen wij de 16 vast wel.
De eerste foto hieronder is van de eerste jaar bij ons. Tweede foto is 2 maanden geleden bij de trimster gemaakt. Hij is een heel stuk donkerder geworden. Maar ziet er nog steeds goed uit voor zijn leeftijd.
#Simba#verjaardag#oudehond#15jaar#shihtzu#lhasaapso#kruising#senior#bestevriend#trouwelobbes
