Dag lieverdjes. Vandaag deel 2 van mijn verhaal. Ik werd geslaan. Als 6 jarig kind. Meer en meer begon ik last te krijgen van buikpijn en het werd erger en erger. Na een onderzoek in het ziekenhuis bleek ik trotse eigenaar van een paar maagzweren. Oorzaak? Stress. Een kind van 6 jaar oud hoeft niet onder stress te staan. Nooit. Een kind van 6 moet genieten van school, moet genieten van het jong zijn. Op mijn 7 jaar zijn mijn moeder en de nederlander een tijdje uit elkaar gegaan. We zijn zelfs apart gaan wonen. Was het niet dat de nederlander constant bij ond zat of omgekeerd. Om het topje van de ijsberg even groter te maken, was niet alleen mijn thuissituatie een hel, maar ook op school liep het niet zo goed. Ik was een dikkerdje, ja. Ik at mijn stress weg. Een emotionele eter. En in de klas werd ik ook gezien als het buitenbeetje. Op een woensdagnamiddag was ik straf aan het schrijven, toen dat ene meisje kwam vragen of ik mocht komen spelen. Natuurlijk moest m'n moeder zeggen dat ik straf aan het schrijven was. Toen ik de dag nadien terug op school kwam wist de hele klas dat ik lekker straf mocht schrijven. Nou, top. Daar ging men schoolcarriere. In het 2e leerjaar was de nederlander z'n moeder ziek en verhuisden we tijdelijk naar nederland. 2 jaar lang reden we op en af om de zieke grootmoeder te verzorgen. Al was het niet simpel. Ze had een hersentumor die niet kon weggesneden worden. In nederland was het fijn. Ik mocht buitenspelen, naar de kinderboerderij, naar de speeltuin,... In die tijd was er nog geen kwaad en mochten we fijn op straat spelen. Nederland, namelijk Den Haag, zal voor mij altijd de fijnste plek zijn uit mijn jeugd. Niet alleen het vrij zijn, maar de mensen en vrienden die wij toen rondom ons hadden, waren mijn uitting. Ik mocht bij de buurman op z'n drumstel spelen, en verderop in de straat ging ik altijd gamen. Na die 2 jaar werd de zieke oma overgebracht naar belgie, zodat ik en m'n broertje weer naar school konden en zodat m'n loeder en de nederlander beter voor de zieke oma konden zorgen. Zo bleef ze nog een lange tijd bij ons, weliswaar op de gelijkvloers in een ziekenbed. Totdat ik op een ochtend beneden kwam. Het bed was leeg en de nederlander, m'n moeder, de zus en schoonbroer van de nederlander op een stoel zaten ons op te wachten. Een zwarte dag. Wat heb ik gehuild. Maar het leven moest verder.

Dit was deeltje 2. Ik wil nog even vermelden dat desondanks al dit ik een hond naast mijn zijde had die voor mij mijn dagboek was. Ik wist niet beter dan dat andere kinderen dit ook moesten meemaken, Ik had hier toen geen erg in. Gelukkig is de hond mijn steun en toeverlaat geweest.
Tot morgen!
Veel liefs Xxw

Verleden