https://yoo.rs/soberana/blog/wat-is-erger-te-dik-zijn-of-roken-1561525453.html?Ysid=11672
Als ik een winkel in de binnenstad uitloop, kom ik hem tegen: de ex van mijn 'te dikke, rokende vriendin', hierna te noemen 'Elvira', (niet haar echte naam).
Ik wil na een kort 'goedemiddag' snel doorlopen, maar hij is sneller:
'Mevrouw, alstublieft, u bent de vriendin van Elvira, zou ik u even kunnen spreken?'
Ik heb veel zin om te weigeren, maar zijn 'por favor' (alstublieft) klinkt bijna smekend.
Evenmin heb ik zin om met de ex van een vriendin op een terrasje te gaan zitten. Op ons eiland zijn spectaculaire roddels en conclusies op basis van aanname niet alleen uitgevonden, ze zijn hier tot kunst verheven. Daarover is hij het met mij eens; zijn kantoor is twee deuren verder.
Hij valt met de deur in huis:
'U bent de enige vriendin die Elvira heeft, zij praat dagelijks met u en daar ben ik u dankbaar voor. U hebt ook kennisgemaakt met mijn dochter.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat ik in uw ogen een minderwaardige schoft ben.
Ik wil mezelf geenszins vrijpleiten, maar ik weet dat u beroepshalve gewend was om hoor en wederhoor toe te passen.
Mag deze verdachte por favor een beroep doen op de rechtvaardigheid waarom u bekend stond?'
Ik luister dagelijks naar de klachten van zijn ex en heb de, met venijnige beschuldigingen doordrenkte, ontboezemingen van zijn dochter aangehoord.
Ik weet inmiddels meer over zijn prive-leven dan ik zou willen weten.
Ik heb mijn conclusie dat de man 'niet deugt' getrokken en nota bene geventileerd, zonder 'zijn kant' van het verhaal aan te horen.
Asbak
Hij geeft zijn secretaresse opdracht om tot nader order geen telefoongesprekken door te verbinden. Hij verzoekt haar ook om een pot verse koffie en... tot mijn grote verbazing: een asbak!
Ik rook bij lange na niet zoveel als Elvira, maar het feit dat ik in zijn kantoor mag roken, zegt wat over zijn tolerantie. Goed, hij hoeft mij niet te zoenen, maar toch...
Van Elvira's gewicht en haar nicotineverbruik was hij op de hoogte voordat zij hier arriveerde.
Hij is zich bewust van mijn overtuiging dat hij haar wil 'kneden' tot iemand die zij allang niet meer is: een dunne niet-rookster.
'Por Dios, ik ben degene die haar haar eerste sigaret heeft aangeboden, dus als er iemand schuldig is aan haar verslaving, ben ik dat! Ik was 16 en wilde indruk maken op een onschuldig 13 jarig meisje!'
Hij bezweert mij dat hij niet zo gefixeerd is op uiterlijk als ik schijn te denken. Hij heeft relaties gehad met slanke, mollige, mooie, zowel als onopvallende dames.
'U denkt geloof ik echt dat ik een gevoelloos monster ben.'
Het liefst zou hij zien dat Elvira stopt met roken en anders drastisch gaat minderen.
Of ik wist dat er in haar rechter long een paar longblaasjes zijn gesprongen? Nee, dat wist ik niet.
Haar ziektebeeld omvat volgens hem meer dan hetgeen zij mij heeft verteld. Hij wil daarom dat zij afvalt ter wille van haar gezondheid en beaamt volmondig dat de manier waarop hij dat heeft geuit, te wensen overlaat.
'Tact is niet mijn sterkste eigenschap; ik ben altijd een lompe, botte kerel geweest. Vroeger nog veel erger dan nu, vraag maar aan Elvira. Ik werk er nog steeds aan, met wisselend succes.'
Hij heeft naar mijn gevoel nog steeds geen vrijspraak verdiend.
Het feit dat hij nooit naar zijn eerste gezin heeft omgekeken, niet in de opvoeding van zijn oudste twee kinderen heeft bijgedragen, staat nog steeds!
In tegenstelling tot zijn dochter die tijdens haar pleidooi heen en weer liep, als een gekooide tijgerin, blijft hij zitten. Zowel zijn bureaustoel als zijn bovenlichaam gaan 'come face-come back', zoals wij dat hier in de Caribbean noemen; armen en handen maken overuren.
Zijn stem klinkt in wisselend volume: van fluisterend tot bijna schreeuwend.
