Kortverhaal - Harten van steen en ijs, deel II
Het duurde even, maar hier is het tweede deel van 'Harten van steen en ijs'. Ik wilde het verhaal oorspronkelijk in twee delen schrijven, maar het is toch iets langer geworden. Een derde deel zal dus volgen!
Als je het eerste deel hebt gemist, kan je het hier lezen. Geniet ervan!
Jaren later was het koninkrijk van Aldevar vervallen in chaos en puin. Het rijk tuimelde van een opstand naar een burgeroorlog die op zijn beurt de aanleiding gaf tot een nieuwe opstand. De bevolking wist niet meer waarvoor ze vochten. Ver van alles groeiden Isa en Petra op. Ze kenden alleen maar vage verhalen over hun vader en over elkaar, maar verder wisten ze weinig.
Helemaal aan de andere kant van de wereld, in het hoge koude noorden, leefde prinses Isa in een klein afgelegen dorpje. De bewoners namen haar onder hun hoede en leerden Isa de prachtige geheimen van de wondere ijswereld. Ze had niet veel, maar ze was gelukkig. De prinses groeide uit tot een jongedame. Haar huid was nog steeds wit, haar ogen hadden een ijsblauwe kleur aangenomen en haar lange haren kleurden platinablond. Mensen noemden haar een wandelend ijssculptuur.
Op haar zeventiende verjaardag wandelde Isa door de bergen. Zoals gewoonlijk nam ze een vaste route en lette ze niet op haar omgeving. In de sneeuw kon ze urenlang wegdromen en ze merkte niet dat iemand haar aan het bespieden was. Isa schrikte op toen een hoopje sneeuw vanuit de boom voor haar op de grond viel. Een eenzame blauwe pimpelmees had zich afgezet tegen een van de takken en vloog weg naar de vallei. Op dat moment voelde Isa een paar ogen haar aanstaren. Ze draaide zich om en zag een oude, magere man staan. Zijn grijze haren waren ooit zwart geweest, hij had vreemd genoeg paarse ogen en droeg een mantel zo zwart als de nacht. Isa dacht de man nooit eerder gezien te hebben, maar toch gaf hij haar een gevoel van herkenning.
