Ik doe langzaam de deur van mijn busje open, die natuurlijk uit ouderdom een luid gepiep maakt. Het heeft zijn charme denk ik dan... Ik laat mezelf uit men busje zakken, strek mijn benen en loop even naar de weide toe. Heerlijk! De zonnestralen houden me warm en in de verte hoor ik water stromen. 

Langzaam stap ik door de weide, richting het geluid van het stromende water. Het gevoel dat deze plaats me geeft, is onbeschrijflijk. Het voelt een beetje zoals thuiskomen. Een vertrouwd gevoel dat steeds maar groter werd. Wat zou het betekenen? Moet ik hier een tijdje blijven? Even stoppen met doorreizen?

Even later kom ik aan het water toe. Een grote stromende rivier op het einde van de weide met in de verte een mooie waterval. En dan kwam een Deja Vu... alsof ik deze plaats al eerder gezien heb. Ik zet me zachtjes neer aan de waterkant. Zachtjes laat ik men voeten in het water zakken en ik staar de verte in.

Een oase aan rust op een zonnige plaats. Prachtig zicht met deze overweldigende waterval. Ik blijf mezelf de vraag stellen. Van waar ken ik deze plaats? Van waar komt dit vertrouwde gevoel alsof ik hier eerder was? 

Misschien heb ik van deze plaats gedroomd?

Gedroomd?

Mijn voeten stoppen met watertrappelen bij de gedachte aan mijn dromen. Alles is duidelijk nu. Ik ken deze plaats!

Deze plaats, de waterval is het verhaal waar mijn volledige ontdekkingsreis helemaal begon.

Het is geen droom, dit is echt... Zou het?

En bij deze gedachte staar ik terug naar de waterval waar ik door het water heen een tintelende verschijning zie...