Onze samenlevingen worden opgelicht door ondernemers die de taal kapen van solidariteit.
De rijken en machtigen sponsoren goede doelen en culturele instellingen, en doen veel aan liefdadigheid. Ze benadrukken vaak dat ze een positieve bijdrage willen leveren aan de wereld, maar kijken zelden naar hoe ze zelf minder schade aan zouden kunnen richten. Waarom zouden onze grootste mondiale problemen moeten worden opgelost door #superrijken, in plaats van door onze democratisch gekozen instituties – die door diezelfde superrijken worden uitgehold via #belastingontduiking en lobby's?
We ons niet afhankelijk worden van giften van de superrijken, maar meer gelijkheid en eerlijkheid moeten eisen van het bedrijfsleven en de politiek.

De coronacrisis heeft (opnieuw) duidelijk gemaakt hoe cruciaal de publieke sector is. Terwijl krachten in de zorg en het onderwijs onze samenleving op dit moment draaiende houden, staan precies deze sectoren al jaren onder druk; scholen komen geld en leraren tekort, verpleegkundigen draaien overuren en ook de politie zit klem. Biedt deze crisis een kans om nieuw leven - en geld - de publieke sector en andere vitale beroepsgroepen in te blazen?

En waar moet dat geld dan vandaan komen? Mensen als Rutger Bregman en Anand Giridharadas roepen al jaren dat de superrijken véél te weinig belasting betalen en daarmee bijdragen aan toenemende ongelijkheid en de armoede van de publieke dienstverlening. Welke mogelijkheden hebben we om de groeiende kloof tussen arm en rijk te dichten? Waarom belasten we de rijken niet net als de gewone burgers? En wat zou het opleveren als we dat wel zouden doen? Vanavond duiken we in de wereld van vermogensongelijkheid, belastingen en filantropie om tot verhelderende antwoorden te komen.

'Bijstandszaak' Wijdemeren staat niet op zichzelf: 'Zakgeld kinderen moest terug'

'Zakgeld kinderen moest terug'
De zaak van de anonieme vrouw met bijstand die 7000 euro moet terugbetalen omdat ze boodschappen kreeg, lijkt niet op zichzelf te staan. "Dit is maar één van de vele uitwassen die nu toevallig het nieuws haalt."

Een van die andere zaken is die van Monique (volledige naam bij redactie bekend). Ze werd net als de vrouw uit de gemeente Wijdemeren aangeklaagd voor fraude. Ze moest meer dan 5000 euro terugbetalen omdat haar kinderen 20 euro zakgeld per maand hadden gekregen van haar ex-man. "Volgens de gemeente waren dat inkomsten", zegt ze tegen de NOS.

Moniques kinderen wonen bij haar. Ze krijgt daarom 100 euro alimentatie per maand. "Dat bedrag was bij lange na niet genoeg. Het was voor mij een uitdaging om de kosten voor de kinderen te betalen. Voor een fiets, schoolreisjes, kleding, schoolspullen, een computer of een mobiele telefoon had ik geen geld. Voor die uitgaven waren mijn kinderen afhankelijk van mijn ex-man, die ook niet veel geld te besteden had."

Daarom kregen de kinderen vanaf het moment dat ze naar de middelbare school gingen 20 tot 30 euro zakgeld per maand van haar ex-man. "Dat zakgeld zag ik nooit als onderdeel van mijn inkomen." Het werd door de kinderen gebruikt voor bijvoorbeeld schoolspullen en kleding, maar ook voor snoep en een mobieltje.

Loading full article...