- Gift Madeleine
- Share
- Honor Madeleine
ฉันไม่รู้คำตอบ... ขอโทษ
# #
ฉันไม่รู้คำตอบ
ทำไมถึงเป็นคำถาม
ไม่รู้
เมื่อฉันเห็นความวิตกกังวลในใบหน้า
ฉันจะพูดอะไรได้บ้าง ฉันไม่รู้
ฉันเห็นคำถามในสายตาและความเศร้าโศก
อะไรจะมาถึงวันนี้ พรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น
มีวันโดยไม่ต้องกังวลหรือไม่ฉันไม่รู้
เหงาน้ำตาภายใน
เวลาดูเหมือนจะยืนนิ่งทุกครั้ง
เพียงเมื่อคุณคิดว่าคุณกำลังเริ่มต้นใหม่
ทุกอย่างจะกลับรายการ, nallenging
นั่นคือที่ที่คุณอยู่คนเดียวในห้องของคุณ
รอให้คุณกล้าออกมาอีกครั้ง
ที่จะพาคุณไปอยู่ในมือ โน้มน้าวคุณ
ที่คุณไม่ต้องกลัววันพรุ่งนี้
ใครกล้า?
ความสันโดษ
ผมเขียนบทกวีนี้สำหรับทั้งผู้สูงอายุคนหนุ่มสาว แต่ที่จริงแล้วสำหรับทุกคนต่อไปนี้โพสต์สื่อก่อนหน้านี้ว่าความเหงาในหมู่ผู้สูงอายุแม้จะได้รับการฉีดวัคซีนอย่างเต็มที่สูงมาก. แพทย์กำลังดึงระฆังและที่ผู้สูงอายุในหมู่พวกเราไม่กล้าที่จะออกไปเพราะพวกเขายังคงกลัวการปนเปื้อนและความคิดเหล่านั้นทำให้พวกเขาเป็นเอกฉันท์มากขึ้น. ฉันยังสงสัยว่า เราจะทำมันต่างออกไปได้ยังไง. มันเริ่มต้นด้วยความเหงาที่จุดเริ่มต้นของวิกฤตโคโรน่านี้เมื่อหนึ่งไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเยี่ยมผู้สูงอายุและที่เราต้องปกป้องผู้สูงอายุ.
แต่สิ่งที่แน่นอน? ในกรณีใด ๆ ในแง่ของความเหงาผมคิดว่ามันเป็นความสนใจน้อยเกินไปแม้จะมีความคิดริเริ่มทั้งหมดที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นที่นั่น. เราควรจะไม่ได้เริ่มต้นโดยการฉีดวัคซีนคนหนุ่มสาวครั้งแรกเพราะพวกเขายังได้กลายเป็นล่อของวิกฤตทั้งหมดนี้. ไม่พูดถึงความเหงาอันยิ่งใหญ่ในหมู่คนหนุ่มสาว. ใครกล้าที่จะไปหลักสูตรที่แตกต่างกว่าอันตรายตอนนี้?? และคุณสามารถเปลี่ยนอัตราได้หรือไม่?? ใครกล้าที่จะเปลี่ยนหลักสูตร?? ทำไมการแบ่งแยกจึงไม่เพียง แต่เห็นได้ชัดในสื่อที่มีข้อความของพวกเขาที่ทำเช่นนั้น แต่ทำไมเราทำเช่นนั้นกับแต่ละอื่น ๆ?? การแบ่งแยกไม่ได้เพราะข้อความเหล่านั้นทั้งหมดหรือไม่. เรามีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?? ความเหงามีความเข้มแข็งมากขึ้นโดยสองส่วน. ผู้คนจะหลีกเลี่ยงกันและกันและคิดว่า “ไม่” และพวกเขากำลังทื่อ. เราไม่ควรจับตัวกันตอนนี้ และพูดกับแต่ละอื่น ๆ ว่า “ฉันรักคุณ!”แต่คำตอบตรงไปตรงมา..
ฉันไม่รู้คำตอบ.. ขอโทษ.
- Comments (9)
- Recommended
- Milestones
Here are your recommended items...
Here are your milestones...
