2 Sri Lanka

Plaats: luchthaven Qatar

Na het afscheid nemen van mijn nieuwe Franse vriendin liep ik verder naar gate 9.

Daar haalde ik weer een boek boven (een andere deze keer, ik had er namelijk drie in mijn handbagage gepropt)

We mochten het vliegtuig betreden (finally!!!) om daar dan te horen te krijgen dat we nog een halfuur langer moesten wachten. In die tijd had ik mijn boek dus uit. Rip.

Eenmaal vertrokken heb ik wat films gekeken en gelezen met muziek in de oren (1000x opnieuw een album van Milky Chance want dat was de enige muziek die ik leuk vond uit de beperkte selectie) Ik had gehoopt dat die serie hier ook op te vinden was zodat ik verder kon kijken maar helaas.

Weer duizend toiletbezoekjes.

Deze keer zaten er wel twee mensen langs mij, gelukkig heb ik er absoluut geen last van gehad.

Toen het nog maar een halfuur was ontdekte ik dat die serie er wel opstond (bravo lieselotte) én dat de muziekbibliotheek ook enorm uitgebreid was (bravo lieselotte 2.0) dus ik heb nog snel snel al mijn lievelingsbands beluisterd (halve minuut / band)

Achja, dat weten we dan weer voor volgende keer.

Na een 3 uur lang durende vlucht landde ik in Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. (3,5 uur tijdsverschil met België)

Het was daar 1 uur ´s nachts.

Toen begon de miserie.

Eerst was het heel lang wachten voordat we uit het vliegtuig mochten gaan. Daarna ben ik snel door een lange gang gelopen op zoek naar de exit. Stond daar een gigantische rij bij de ´immigration.' Dit wilde waarschijnlijk zeggen dat iedereen daarnaartoe moest, maar voor de zekerheid belde ik mijn nonk even om te vragen of ik hier inderdaad moest aanschuiven. (Op whatsapp, met mijn 3G, 14€/MB)

Ik was moe, het was goed geweest. Een kwartier aangeschoven in die rij om dan bij een onvriendelijke Sri Lankees aan te komen. Hij vroeg naar een papiertje.

Uhm, dat ene papiertje wat ik in het vliegtuig had gekregen en daar had laten liggen omdat ik niet echt begreep wat ik ermee moest doen? Dat ja.

Shit.

Die man rolde met zijn ogen en zei dat ik het naast de balie ook kon invullen. Ik keek hem met grote ogen aan.

"Moet ik dan helemaal opnieuw aanschuiven?"

"Ja."

Bam, humeurlevel omlaag. Ik liep naar de toegewezen plek waar zo allemaal papiertjes lagen, kreeg een pen van een vriendelijk koppel en deed mijn uiterste best het in te vullen.

"Adres van bestemming."

Uhm? Geen idee. Ik vul dit gewoon niet in.

Toen ik klaar was dacht ik fuck it. Ik ben gewoon voorgekropen en heb ongeduldig staan wachten voor die man zijn balie. Hij ergerde zich tot en met.

Sorry, dat ik als 17jarige die voor de eerste keer alleen reist wat fouten maak. Sorry.

Het bleek dus dat het adres van de bestemming wel vrij belangrijk was. Ik zei:

"Mijn nonkel werkt hier, hij komt mij ophalen, ik heb geen idee waar ik moet zijn."

"Bel hem dan." (Werd mij toegesnauwd)

Hoppa, 3G aan, whatsapp aan, mijn nonkel gebeld. (Ik wilde niet weten hoe duur mijn telefoonrekening zou zijn, sorry mama)

Ik gaf het adres door, beantwoordde nog wat vragen om dan eindelijk door te kunnen lopen naar daar waar de koffers zich bevonden, mijn koffer zou kunnen nemen en mijn nonkel in de armen zou kunnen vliegen, om dan met hem en zijn privéchauffeur nog 3 uur te rijden naar het luxe resort waar hij werkt.

Yeah right.

Het was ondertussen 2 uur.

Toen ik de luchthaven uitliep was het 3 uur.

Ik heb dus één fucking uur op mijn verdomde koffer zitten wachten. Éen fucking uur!!!

Blijkbaar aangezien we zo snel moesten overstappen waren de koffers met de volgende vlucht meegekomen. Awel fijn.

Samen met nog vele anderen stond ik daar ongeduldig te wezen, dezelfde koffers 5 keer opnieuw te bekijken. Ik heb zelfs een bepaald koffer dat leek op dat van mij 3 keer geopend om te zien of het toch niet mijne was.

Ja, er was lichte paniek. Wist ik veel dat er zoiets kon gebeuren, ik ging er vanuit dat alles altijd perfect in orde was op die luchthavens, niet dus.

Ik bedoel maar, mijn camera zat in dat koffer. Mijn favorite kleren. Als mijn koffer zou verdwenen zijn zou dat een wereldramp zijn geweest.

(Kleine overdrijving.)

Achja, uiteindelijk rolde het ineens voorbij. Ik had tranen in mijn ogen van geluk.

(Kleine overdrijving 2.0)

Toen wandelde ik door dé deuren om naar de aankomsthal te lopen.

What the fuck.

Een mierennest van Sri Lankesen met bordjes stond mij daar op te wachten. (Oké, niet mij, maar het was wel vrij intimiderend)

Allemaal aan het duwen en trekken achter de koorden om toch maar vooraan te kunnen staan.

Gelukkig zag in al vrij snel tussen al die donkere gezichten mijn lieve nonkel staan. (Btw, ik ben absoluut niet racistisch, integendeel zelfs, maar er was dus 1 blanke man tussen een hele massa niet-blanke mensen)

Phew, ik had het officieel overleefd.


Na een knuffel en wat gebabbel liepen we de luchthaven uit.

Eenmaal buiten werd ik overdonderd.

'T was warm. Overal was getoeter, er waren lichten, keiveel auto's, vele vele mensen. (Ma echt veel. Als in heel veel.) Allemaal gepraat door elkaar, geroep.

Teveel geluiden. Teveel gezichten. Teveel prikkels.

We wurmden ons door de mensenmassa om naar een parking te gaan waar de chauffeur (Abu Singa genaamd) in de auto aan het wachten was.

Dat was toch de bedoeling.

Na 5 minuten wandelen komen we aan aan de parking. Geen Abu Singa, geen auto.

Mijn nonkel zucht en lacht. "Dat zijn hier toch echt boeren eh."

Hij belt Abu Singa.

"Abu Singa...where are you???" Zei hij.

Ik hoor gebrabbel aan de andere kant van de lijn.

Abu Singa ging er vanuit dat het makkelijker was om ons voor de deur op te wachten. Mijn nonkel had hem duidelijk gezegd dat hij op de parking moest wachten.

Levensles 1 uit Sri Lanka: die mensen doen maar wat.

Wij liepen dus maar terug vanwaar we kwamen.

Het werd later en later.

Eindelijk was hij daar. Een mooie grote bedrijfswagen met achter het stuur een kleine vijftiger (nog kleiner als mij, nog kleiner als mijn koffer) Ons Abu Singa.

Hij was zo vriendelijk om mijn gigantische (*) koffer in de achterbank te slepen.

(* waarom was het zo gigantisch? Mijn nonkel had vanalles nodig uit België dus daarom had ik een keigroot koffer moeten meepakken waar we al zijn spullen ook in hadden gedaan.)

Ohja, in Sri Lanka rijdt men links.

De rit was doodeng. Het verkeer was roekeloos, de wegen waren slecht verlicht, bij iedere tegenligger dacht ik dat het ertegen zou zijn.

Ik had mijn ogen maar dicht gedaan om het niet te moeten zien.

Uiteeeeeindelijk kwamen we aan op de mooie eindbestemming.

(Tot zover deel 2)

Lot