#nieuwjaarseve

Ik heb altijd een hekel gehad aan het oudejaarsfeest. De enige dag waarop - ik die buitengewoon en onherroepelijk asociaal ben - me alleen als de hel voel.

Misschien omdat ik een mythische visie op het nieuwjaarsfeest heb. Ik herinner me de eerste die ik bijwoonde, die ook de eerste concessie van mijn ouders was om uit te gaan onder de dekking van de duisternis. „Om middernacht thuis” donderde mijn vader, alsof ik Assepoester was, maar mijn moeder maakte bezwaar: „Hoe kan ze het nieuwe jaar vieren als ze om middernacht thuis moet zijn?”

Mijn vader gaf het op en ik kwam laat terug, mijn hoofd draaide en mijn oren rinkelen van zoveel emoties. Ik was de avond bezig met muurbloesem in een hoek, bewegende mijn voeten naar het dansritme, maar te verlegen om naar voren te stappen. Ik was vijftien, droeg een zwart fluwelen rok, nylon kousen, een lurex trui die mijn moeder vele jaren geleden voor zichzelf had gekocht, maar nooit had gebruikt. Ik verveelde me totdat een jongen, wiens gezicht ik me niet herinner, me uitnodigde om te dansen. Zijn onberispelijke shirt rook naar Brut, hij was een paar jaar ouder dan ik. Hij vroeg me meteen om samen te komen. Ik antwoordde met de noodlottige zin: „Laten we vrienden blijven”. Twee dagen later kwam hij me terug naar school brengen, maar ik, bang door dat ding groter dan ik, bleef opgesloten in de klas om niet gezien te worden. En toen kwam ik erachter dat hij met een ander meisje uitging.. Een triest kort verhaal over een liefde die nooit is begonnen.

Maar het feit dat ik mijn eerste liefdesverzoek van een jongen kreeg op de avond van de laatste dag van het jaar, maakte deze vakantie zo mythisch in mijn herinneringen dat, na, geen andere tijd ooit op die hoogte was.

Het is niet dat ik niet van de laatste dag van het jaar hou, het is dat ik het te leuk vind, dat, op bijna zestig, ik me nog steeds verkleed als Assepoester op de eerste dans, of als Beauty wervelend met Beast in een prachtige zaal. Maar de werkelijkheid bestaat uit losse frietjes en ranzige pinda's, hoeden, kleine treinen en Brigittebardotbardot... Of van eenzame avonden met mijn man, die achter de computer staat in een andere kamer terwijl ik al in slaap val over de toespraak van de president van de republiek.

En dit jaar meer dan ooit, kan ik me niet voorstellen dat ik prooste.. Toast op wat? Aan het einde van een verschrikkelijke, bisest en fatale 2020, waarin, afgezien van de landing van buitenaardsen - nog steeds mogelijk - alles gebeurde? Een jaar waarin, op een planetair, mondiaal niveau, onze zekerheden zijn ingestort, we hebben dagelijks ons leven geriskeerd, we hebben geleden leed, ziekte, lijden, vrijheid ontzegd voor ons welzijn? Een jaar van onschuldige huisarrest? Een jaar zonder reizen, cultuur, knuffels? Of, misschien, moet ik proosten op een 2021 die al belooft even moeilijk en zwaar?



.