Simon van Groningen

Wat mogen we we nog denken Deze week ging ik in Noordwijk naar de cinema waar de film "paradogma" van Marijn Poels draaide. Hij maakte deze film als tweede van een drieluik. In de eerste film stelde hij veel vragen over "de staat van het klimaat" en waagde het ook te vragen of de "96% van alle wetenschappers" het misschien ook bij het verkeerde eind konden hebben. Dat had hij niet mogen doen. Een bak bedreigingen, haatmails of tenminste gek-verklaringen vielen hem ten deel. Wat dacht hij wel!!? In de tweede film gaat hij op onderzoek langs diverse Europese wetenschappers en zakenmensen. Waarom mogen we niet denken wat we willen? Dat was eigenlijk de centrale vraag. Waarom mogen we niet afwijken van de gangbare mening. Als we dat wel doen worden we op zijn liefst "gekkies" genoemd, iets erger "kwaadwillig dom"en nog erger "bedreigd en verboden". Deze week gebeurde dat bij christenen die zomaar durfden te twijfelen aan de LHGTBO+ opinie. Maar dat is maar één van de vele onderwerpen. Je mag niet afwijken van de heersen gedachten met betrekking tot de volgende onderwerpen:"klimaat, EU, migratie, (homo)huwelijk, evolutietheorie, Trump, Poetin (dan ben je een Poetin versteher), zwarte Piet, gele hesjes..." De laatste onderwerpen maken wel duidelijk dat niet iedereen zich meer in het pak laat naaien. We mogen en moeten ons bevrijden van de gedachtenpolitie die George Orwell al voor 1984 voorspelde. Wees vrij om te denken wat je wil, maar ook om te zeggen wat je wil. Vrijheid van meningsuiting wat het ook kost. Luther zei ooit:"Hier sta ik, ik kan niet anders". Ons land is geboren op de "Unie van Utrecht" en de verdediging van die vrijheid. Dáár ben ik trots op. En dat wil ik ook blijven. Ik respecteer jou, in álles. Ook al ben ik het soms heel erg niet met je eens. Je mag het zeggen. Maar wat ik jou gun wil ik ook. Dat moeten we terugwinnen. Wat het ook kost. Anders wordt het heel eng in ons land.

Simon van Groningen

Christelijke Jihad? Vanmorgen las ik in het ND een artikel van Joas Wagemakers, islamoloog bij de universiteit van Utrecht. Het had als titel: Jihadist is nog geen terrorist.  Joas legt uit dat geweld als zodanig niet het probleem is. Ook onze NL overheid steunt gewelddadige groepen die strijden tegen Assad in Syrië. Dat is een kennelijk acceptabele strijd.  Het wordt pas ernstig als de strijd een terroristisch karakter aanneemt en zich richt tegen burgers.  De term Jihad is afkomstig van het Arabische werkwoord "jahada" wat zich beijeveren of zich inspannen betekent, vaak in combinatie met de woorden "op de weg van God".  Jihad kan ook de strijd tegen je eigen zondigheid zijn, aldus Wagemakers.   In mijn ogen, en ik ben geen islamoloog, heeft hij wel gelijk. Gelukkig zijn mijn Turkse overburen lieve, vriendelijke en absoluut niet gewelddadige mensen, die zelfs strijden tegen hun eigen zonden. De foto bij dit artikel maakte ik in Bouillon, bij het museum van Godfried van Bouillon, die de eerste kruistocht leidde en tot in Jeruzalem kwam. Ook christenen gebruiken soms geweld en ook dat geweld wordt soms door de kerk gesanctioneerd.  Elke christen is nog geen vredestichter. De crux zit naar mijn mening toch in het woordje "nog".   Wagemaker legt uit dat er veel Koranverzen zijn waarin gesproken wordt over offensieve strijd en "waarin de indruk wordt gewekt dat deze tegen 'ongelovigen' in het algemeen gevoerd mag worden".  Veel moslims ergeren zich daaraan en leggen dit anders uit.  Toch wordt dit naar mijn mening ook weer door veel moslims gezien als "zonde". De profeet was duidelijk, de wereld moest veroverd worden voor Allah, goedschiks of kwaadschiks.  Als je daar nu anders over denkt ben je geen goede moslim. Korankritiek zoals Bijbelkritiek is niet mogelijk. Zeg het maar als ik het verkeerd zie. Elke christen is nog geen vredestichter. Ook hier is het woordje "nog"veelzeggend. Volgens Christus zouden we dat namelijk wel moeten zijn. Wie het zwaard opneemt zal door het zwaard vergaan. De kruistochten, hoe begrijpelijk misschien ook, hebben niets goeds gebracht. Zalig zijn de vredestichters. En de ultieme vredestichter, Jezus zelf liet zich voor zijn overtuiging als een willoos slachtoffer mishandelen en riep, zelfs vanaf dat kruis, om vergeving. Nog niet iedere christen is zover, maar dat is wel het ideaal. We winnen de wereld niet door het zwaard, maar door vergeving. Het christendom groeide in eerste instantie door weerloosheid, anders dan anderen zijn en daarom voor de leeuwen gegooid worden. Ze werden vervolgd omdat ze lief hadden. Gelukkig is niet elke Jihadist een terrorist. Het leven is soms sterker dan de leer. En helaas is nog niet elke christen een vredestichter. Ook daar is het leven soms sterker dan de leer. Dat merk ik ook bij mijzelf. Maar het verschil in leer is duidelijk. Nergens roept Christus op tot gewapende strijd! En op veel plaatsen, relevante plaatsen, in de Koran laat de profeet Mohammed zeggen dat Allah dat nu juist wel wil. Daarover zullen we moeten spreken. En als we dat ontlopen, ervoor wegkijken zullen we op zekere dag ontdekken dat gewelddadige Jihadisten de anderen de mond snoeren. 

Simon van Groningen

Wat zijn er ongelofelijk veel zaken om een mening over te hebben. Soms heb ik ze liever niet. Over immigratie, islam, kerk en misbruik (heel fout natuurlijk, maar alleen de kérk?), politiek, dividendbelasting, integriteit , LGHBT, homohuwelijk etc. genderneutraliteit. IVF, abortus en euthanasie, Israël en Gaza, Trump (van de VS weet u wel, die slechte president of toch niet), complottheorieën (9/11, wie deed het nu), Clintongate, Obamagate, Trumpgate, rassen IQ, Sint en Piet, kerst, en of brood met kaas nu lekkerder is dan met pindakaas. Ik weet het soms niet zo goed. Sterker nog. Ik weet het dikwijls niet zo goed. Vroeger was alles beter. Toen wist ik nog bijna alles wel heel goed, maar nu, ik wankel, dreig soms te vallen en de pijp aan maarten of zwarte piet of zoiets te geven. En toch...doe ik dat niet. Ik blijf geloven dat érgens waarheid en liefde samen kunnen gaan. Dat gerechtigheid bestáát! Dat bijna nooit iemand de eerste steen kan werpen omdat we allemaal boter op ons hoofd hebben. Dat al die zware beschuldigingen uiteindelijk op mijn eigen hoofd neerkomen. En dan word ik maar een beetje bescheiden. En mijn bescheiden mening is dan dat ik dé waarheid niet in pacht heb. Dat ik wel geloof in mijn Bijbel als leidraad in mijn leven. Maar dat anderen, die dat ook doen, soms tot andere conclusies komen. Ik ben niet geroepen om te oordelen. Dat was zelfs Jezus niet, volgens eigen zeggen. Maar toch ook weer wel, soms werd Hij woest. Op geldbeluste kerkleiders, op schijnheilige mannen die een overspelige vrouw wilden stenigen, op mannen die al te makkelijk hun vrouw verstootten voor een ander, op mensen die niks van verloren mensen moesten hebben en hem kwalijk namen dat Hij met hoeren en collaborateurs samen ging eten. Ik blijf er allemaal wel iets van vinden. Ik kan niet anders, maar wil leren van de houding van Jezus. Moesten we meer doen. Vind ik wel. Dat wel.

Simon van Groningen

Dad doed seer aan mein oochen. Taal is mooi, maar moet wel aan voorwaarden voldoen. Een verkeerd geschreven spelling, vooral de d’s en t’s, doet zeer aan mijn ogen. Dat gaat zover dat een verhaal waarin de boodschap verkeerd gespeld is voor mij ongeloofwaardig wordt. Ik weet dat ik bijna over de grens ga, maar als iemand zegt: “Hij zij tegen mij”, verdenk ik die persoon al van een leugen. Ik weet zeker dat velen met mij de juiste spelling van onze prachtige taal op prijs stellen. Toch is het een raar fenomeen. Want de spelling is aan verandering onderhevig. Het kost veel inspanning om telkens een nieuwe generatie vol te pompen met de regelen der kunst. “Ik lust geen thee” riep vroeger onze “bovenmeester”, die ook al niet meer bestaat. Althans, het woord niet meer, de functie en man in kwestie nog wel voorzover ik weet. Voordat ik erachter kwam dat hij wel thee lustte maar bedoelde te zeggen dat ik en de letter t niet samen door één deur kunnen was ik al van school af. Of beter, de school was van mij af want zo gezellig was ik daar niet. Alhoewel taal en dan voornamelijk lezen al vroeg mijn bijzondere interesse genoot. Ik hield ervan voor te lezen en mij in te leven. In de loop der jaren is het mij gelukt door spelfouten heen te lezen. Ik geef toe, het viel en valt niet mee, maar het kan. Natuurlijk zeg je er achteraf iets van of zet je er een kleine aantekening bij. Als is het maar om de volgende lezers te laten weten dat je het hebt gezien. Want hoogmoed en arrogantie is bij taalzuiveraars geen onbekende eigenschap. Met moeite kan iemand mij overtuigen van de juistheid van een onjuiste boodschap. Dan weet u alvast wat u te wachten staat mocht u ooit willen reageren op deze schrijverij. Inmiddels staat ook dit stukje bol van de wat oubollige vergelijkingen en wordt op deze manier ook een wat onnut geheel. Maar zoals veel lezen vermoeiing van de geest inhoudt is ook de schrijver niet van enige platheid gevrijwaard, of is het gespeend. We worden ergens voor behoed door ons ervan te vrijwaren en dat is niet gespeend van enige zelfoverschatting. Dan nog even over wat er nu zo’n zeer doet aan mijn ogen. Het was ooit doedet ent doedt, maar dat was wel ernstiger. Dan was er iemand omgebracht en dat betekent dan weer dat hij gedood werd. Dat doet natuurlijk meer met je dan “seer aan de oochen” alhoewel dat ook weer afhangt van hoe iemand het doet, dat doeden. Word lid en beloon de maker en jezelf! Aanmelden

Simon van Groningen

Wat zijn het eigenlijk voor begrippen. Rechts of links van de voorzitter in de tweede kamer zegt in feite nog niet zoveel over politieke en persoonlijke standpunten. Ik noemde mijzelf dikwijls rechts omdat ik het gevoel had dat conservatief, behoudend, gezagsgetrouw, streng, rechtvaardig, gelovig etc. rechts zouden zijn. Is dat zo? Ik voel soms ook voor links: eerlijke verdeling van geld en goederen, zorg voor ouderen en behoeftigen, zorgververzekering zonder eigenrisico voor allen, eerlijke voorlichting over handel, voedsel, medicijnen. Dus het is mij wat onduidelijk wat links of rechts is. Daar komen tegenwoordig nadrukkelijk de zorgen over de migratiepolitiek bij. Links zou iedereen “knuffelend” willen opvangen, Wir schaffen das, welkom. Gastvrijheid als christelijke waarde drijft christenen automatisch naar links. Ik was zelf één van de eersten die een landelijke actie startte voor een paginagrote gesponsorde advertentie: Op zoek naar geluk, zoals jij. Met een afbeelding van mensen in een boot die de Middellandse Zee overstaken in gammele bootjes.  Maar waardoor gaat die stroom door? Waarom blijven die mensen niet in hun regio? Zijn het echt allemaal oorlogsvluchtelingen? Gewetensvluchtelingen? Of zijn ze echt alleen maar op zoek naar geluk en denken zij dat een materiële welvaart automatisch geluk zal brengen. We moeten toch wéten wie er binnenkomen. Een goede grenscontrole, duidelijke voorwaarden waarin vluchtelingen wel en andere immigranten niet worden toegelaten. Dat is rechts? Dat is rechtvaardig. Een grote volksverhuizing waarin het ene volk het andere uiteindelijk vervangt of verdrijft is niet waar we op wachten. We hebben de plicht te zorgen voor onze kinderen, kleinkinderen.  Dat is niet een land waarin de Sharia wordt ingevoerd omdat we het hebben laten gebeuren. Dat is een land, waarin vrijheid van onderwijs, vergadering en godsdienst gewaarborgd is. Dat is nu nog wél zo. Elke religie die zich vreedzaam gedraagt heeft niets van de overheid te duchten. Zij ( de overheid) is er om de goeden te belonen en de kwaden te straffen. Ik stem dan ook voor een overheid die daarop uit is. Religies die met geweld de macht zouden willen overnemen mogen geen enkele kans krijgen onze democratie binnen te dringen. Geweld is verboden en moet worden uitgebannen. Is dat rechts? Dan ben ik rechts. Strenge straffen voor misdadigers, criminelen. In het besef dat ook wijzelf in de fout kunnen gaan. Potentieel crimineel (zondaar) zijn. Juist daarom moet er het vooruitzicht van recht, oordeel en straf zijn. Rechtvaardig, maar wel streng. De doodstraf sluit ik uit omdat in ons land niemand namens God recht kan spreken. Dat was in het theocratische Israël wel anders.  Nu beperken wij ons tot vrijheidsstraffen of materiële straffen. Maar die moeten wel substantieel zijn.  Het moet een werkelijk afschrikwekkende werking hebben. Van de huidige straffen schrikt bijna niemand, zeker niet met vervroegde invrijheidstelling. Ja, de slachtoffers schrikken zich een ongeluk, want zij moeten weer verder leven in angst. Sommige mensen moeten ter beveiliging van zichzelf en de maatschappij zeer langdurig tot zelfs levenslang worden opgesloten. Is dat rechts? Dat ben ik rechts. Ik wil zorg voor slachtoffers, zwakken in de samenleving, vluchtelingen die gevaar lopen. Dat is rechts en daarom ben ik dat. Ik ben van de baby boom generatie en opgevoed kort na de tweede wereldoorlog. We begrepen niets van het gebroken geweertje verhaal van voor de tweede wereldoorlog. Het leger?  Was niet meer nodig, de vrede zou uitbreken, pacifisme was in. Hoe was het mogelijk met de oorlogsdreiging op de achtergrond. Wie vrede wil bewapent zich ten strijde. Dat vond en vind ik vanzelfsprekend! Ik leerde mijn kinderen zich te verdedigen, ik werkte zelf bij de politie en gebruikte regelmatig geweld, gepast geweld, als dat nodig was voor de veiligheid van anderen. Ik ben voor een modern, goed uitgerust leger, aangestuurd door een democratisch nationaal parlement. Niet door een ondemocratisch moloch als de EU die onder leiding van niet democratisch gekozen bestuurders ons elke willekeurige oorlog in zou kunnen loodsen.  Een modern leger, goed uitgerust, voor onze veiligheid en soms ook die van anderen in deze wereld. Is dat rechts? Dan ben ik rechts! Politiek die ergens voor staat.  Links of rechts, maar wel met overtuiging. Waar mensen met elkaar op inhoud debatteren. Naar elkaar luisteren. Elkaar respecteren. Niet bezig zijn elkaar de vliegen of de kiezers af te vangen door standpunten in te nemen die kiezers trekken. Dat is niet rechts, dat is redelijk, normaal, christelijk en sociaal. De hypes waartoe niet alleen de sociale media, maar ook de massamedia ons verleiden ontstaan onder invloed van de hang naar macht. Het gaat niet om macht. Zalig de machtelozen. De armen, van geest, van geld en emotioneel zwakken. Zij zullen beschermd worden. Ooit, door de Schepper in Zijn Koninkrijk, maar ook nu door de overheid die voor mij nog steeds een dienaresse Gods is. Is dat rechts? Dan ben ik rechts. We moeten deze aarde bewaren. De mensen allereerst als kroon van de schepping. Abortus is onmacht en het grootste onrecht wat de mensheid zijn kinderen aandoet.  Daar lig ik wakker van. Meer dan van windmolens en klimaatverandering., Ik vertrouw God voor het klimaat. De aarde is in Zijn machtige hand.  De laatste tijden zullen aardbevingen, hongersnoden en angst laten zien. Daar moeten we iets tegen doen. Zeker. Dijken ophogen aarbevingsbestendige gebouwen maken, maar vooral uitdragen dat wij vertrouwen op de Schepper van de hemel en de aarde die alles vast in handen heeft. Niet gemakzuchtig. Geen zorgeloos omgaan met deze aarde. Geen overmatige hoeveelheid dieren op een kleine oppervlakte om onze massabehoeften te bevredigen. Is dat links? Dan ben ik links.  Maar het is niet mijn relígie, ik dien niet de scheppíng, maar de Scheppér. Het afnemend geloof in de Schepper als onderhouder van deze aarde, het toenemen materialistisch evolutionisme is evenredig aan het eenzijdig milieubewustzijn. Bewust van bomen en dieren. En opzettelijk onbewust van het doden van ongeboren leven. Voor mij past dat niet.  En Trump? Ik zie gewoon dat de media een karikatuur maken van deze man. Elk foutje wordt uitvergroot. Terwijl Obama en Clinton bijna heilig worden verklaard. Iedere man die vindt dat Trump zijn “pussy” uitspraak niet had mogen doen nodig ik uit de eerste steen te gooien, als je onschuldig bent. Een eerlijke beschouwing laat zien dat de man weliswaar geen geboren politicus is (gelukkig maar) maar wel een paar efficiënte dingen aan het doen is. Of dat werkt binnen het gevoelig politieke internationale wereldje weet ik ook nog niet. Maar dat het tijd werd dat de boel een beetje werd opgeschud, wakker geschud, zeker weten. Bij christenen vraag ik me af hoe je zoveel waarde kunt hechten aan de mogelijke gekke dingen van deze man, dat je helemaal vergeet dat er maar Eén is die de wereld regeert. Die in de Hemel zetelt lacht.  Dat doe ik dan ook maar af en toe. Ook om Trump. Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken. Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan. Beloon de maker en jezelf Word gratis lid. Aanmelden

Simon van Groningen

Hieronder de weerslag van een korte discussie op Facebook. Ik vind het onderwerp van belang omdat het over huwelijk, moraal en óók de confrontatie met de Islam gaat. Wie wil er zijn/haar mening over geven?Beste vrienden, tijdens een studie over "het huwelijk" werd mij de vraag gesteld: " Wat is een voorbeeld van een goed, monogaam, huwelijk van een in de bijbel genoemd echtpaar?" Ik kwam niet veel verder dan wat gestamel over Jozef en Maria, Zacharias en Elisabeth (alhoewel er wel wat aan hun communicatie ontbrak), misschien Amram en Jochebed, Boas en Ruth, maar het zijn allemaal huwelijken waar we niet zoveel van weten. Helpen jullie me eens.We preken voortdurend over modellen. Abraham, Mozes, Gideon, David, allemaal mensen met gebreken, maar ook geloofshelden. Ik vraag niet om een modelhuwelijk, maar om een gewoon huwelijk waarin mensen monogaam trouw zijn en samen hun problemen oplossen en samen hun weg net God gaan. Wie kent zulke voorbeelden uit de Bijbel.Dat is best een lastige vraag die je stelt. Monogamie vindt je in het OT weinig terug omdat dit toen niet gebruikelijk was. Heel veel mannen hadden meerdere vrouwen. En daarbij lees je niet veel over de dagelijkse gang van zaken binnen een huwelijk, maar wel over de hoogte en/of dieptepunten. Dat geeft geen genuanceerd beeld. Ik vind zelf Elkana en Hanna een mooi stel. Elkana hield van zijn vrouw en liet dat op zijn manier ook zien. Hij gaf Hanna veel ruimte om haar eigen beslissingen te nemen en respecteerde die. Tegelijk kun je je afvragen waarom hij het treiteren van Peninna liet gebeuren. Ik denk dat alle mensen die je zelf al noemt met zowel hoogte als dieptepunten beschreven staan in de bijbel, misschien moet je daar nog eens naar kijken?Ja, Elkana en Hanna vind ik ook een mooi stel. Lastig is natuurlijk dat ook dat weer niet monogaam is, Waar is een beetje mee zit is dat we (ik?) dikwijls een heel hoge huwelijksmoraal voorhouden aan onze jongeren op basis van hedendaagse culturele verworvenheden: gelijkwaardigheid man en vrouw, monogamie, levensvervulling meer dan kinderen krijgen, en we deze moraal ook steeds weer gronden op de Bijbel. Oscar Lohuis schreef er weer een mooi boekje over. Wachten met seks tot het huwelijk. Goed boekje, aanbeveling voor onze (klein)kinderen en a.s. echtparen. Maar ook daar blijft die vraag van mij overeind. Er zijn weinig tot geen Bijbelse voorbeelden van een goed monogaam huwelijk. Ook de verhouding man/vrouw in de Bijbel en vooral in het OT is heel anders dan de hedendaagse moraal. Wat is nu de grondslag van onze moraal. De scheppingsorde vind ik een goed uitgangspunt. Daar kan je heel principieel over zijn en preken. Doe ik ook. Maar ook daar moet, als je uitgaat van de historiciteit van Genesis, al snel een heleboel anders zijn gegaan dan vandaag. Polygamie, huwen met zus/broer etc. moet aan de orde van de dag geweest zijn. Ook in de Thora vind je geen aanwijzingen voor monogamie, integendeel. Je mag/moet een slavin tot vrouw nemen. Mag haar wegzenden als ze niet voldoet. Een slaaf die gehuwd is moet je alleen wegzenden, behalve als hij "zijn oor laat doorboren" en bij zijn meester blijft. Anders is hij "zijn" vrouw kwijt. Eerlijk lezen wat er echt staat maakt het dikwijls niet makkelijker, maar het zijn wel vragen waar jongeren mee komen. Zeker in aanraking met de Islam, waar deze oude regels in heel andere en blijvende vorm zijn overgeleverd

Simon van Groningen

Zo begonnen we allemaal aan het leven. Handen samen, ogen dicht. Verantwoordelijk voor niets anders dan er te zijn.  Klaar om te ontvangen wat we nodig hebben. Veiligheid, Liefde, Aanvaarding en Geborgenheid. Langzaam ontsluiten we onze ogen en openen onze handjes om ze te laten vullen. En als het dan onveilig wordt, of liefdeloos of de aanvaarding ontbreekt, gaan we van positie veranderen. Een moeder kan een slachtoffer zijn van vader, een vader kan zomaar een onvolgroeide puber zijn die niet in staat is om te geven wat hij zelf nooit ontvangen heeft. En dan veranderen we allemaal van positie. Onze broers en zussen, onze ouders en later ook weer onze man of vrouw en onze kinderen en zelfs kleinkinderen. Steeds weer werkt iedereen hard om te krijgen wat hij nodig heeft. Waar hij recht op heeft. Om steeds weer te ervaren dat geven en ontvangen in balans moeten zijn. En als dat niet zo is ontstaan er onterechte claims, lege onveilige plekken waar we van alles instoppen omdat er niets is wat de leegte kan vullen. Tot we het gaan zien. Zien dat het geen onwil was, maar onmacht.  Dat bewustwording het begin van de verandering is. En zelfs als je denkt alles aardig op orde te hebben en al meer dan 40 jaar getrouwd bent, zelfs dan kan het alsnog tijd worden dat je ogen opengaan zodat je handen én je hart kunnen ontvangen wat werkelijk geneest.  Dan kun je je verbinden met God, met je (inmiddels overleden) ouders, met jezelf en – opnieuw – met elkaar.  Maar het was een hele weg om mij te worden.

Simon van Groningen

Het blijft een teer onderwerp. LGTB-ers en de kerk. Vandaag het boek van John Lapré gelezen. En alweer niet met droge ogen. Ik schreef er al eerder over op mijn website, naar aanleiding van het boek van Justin Lee. John Lapré schreef een boek vanuit zijn eigen zoektocht. Het bracht mij opnieuw aan het denken over mijn zekerheden. Dat blijft lastig. Als je "zekerheden" ter discussie worden gesteld maakt je dat onrustig. Mij wel. Klopt mijn wereldbeeld dan wel en mijn Godsbeeld, en mijn mensbeeld. Wat gaat er allemaal onderuit. Het sterke van dit boek vind ik vooral dat het redeneert vanuit de onvoorwaardelijke liefde en de onvolmaakte schepping. John neemt vanuit de eerbied voor God en Zijn Woord een standpunt in wat niet door iedereen gedeeld hoeft te worden. Maar tegelijk maakt hij ondubbelzinnig duidelijk dat het altijd God- en mensonterend is om homo's en LGTB-ers aan de poort te laten staan. Duidelijkheid in liefde over wat je gelooft wat goed is mag nooit en te nimmer wijzen tot wat voor oordeel ook over een persoon en zijn handelen. Én zijn handelen. Dat maakt het lastig. Maar wel duidelijk. Ook een LGTB-er die een relatie aangaat heeft recht op veiligheid. Dat is iets anders dan instemming. Maar veiligheid is wat we allemaal nodig hebben. God heeft onvoorwaardelijke liefde, betoogt de schrijver terecht. En dat betekent dat er nooit een voorwaarde is voorafgaande aan het ontvangen van de liefde van God. Ik worstel graag met John verder. Omdat het me ook over mijzelf wat leert. Ook over de donkere kanten van mijn eigen bestaan. Mijn denken over seksualiteit, mijn doen en laten daarin, mijn vooroordelen, mijn onzekerheden. Ik wil ze allemaal houden tegen het liefdevolle Licht van Jezus Christus. Hoe is mijn kerk? De Westfriese Evangelie Gemeente? Divers, dat kan ik ervan zeggen. Veel meer nog niet. Zijn LGTB-ers welkom bij ons? Ook als ze doen wat ze zijn? (Geaard of gericht, John geeft terecht aan dat dat onderscheid er niet zoveel toe doet). Vanmorgen was ik onderweg naar een lid van onze gemeente. Een LGTB-er, die de worsteling van zijn leven met mij heeft gedeeld. En ook met de gemeente. En natuurlijk geeft dat een stukje onzekerheid. Voor hem én voor elk individu binnen de gemeente. Maar mijn diepste gedachte voor het gesprek was: "Het zal toch niet zo zijn dat we het probleem oplossen door de deur feitelijk te sluiten, zodat hij verdwijnt en geen plek in onze herberg meer vindt." Probleem opgelost? Schaap verloren!!! God verhoede het. Ik maak liever de fout teveel lief te hebben, te veel te vergeven dan een schepsel van de Leven God de deur te wijzen.

Simon van Groningen

Israël is een bruggenhoofd in het midden oosten. De strijd om Jeruzalem kent veel dimensies. Eén ervan is beslist dat Jeruzalem heel lang behoorde tot de Dar el Salam, mohammedaans gebied en dat mohammedanen dit nooit zullen opgeven. Het simpele feit dat de eeuwige strijd om Jeruzalem niet echt besproken kan worden laat iets zien van het karakter van de Islam. Ik wéét dat vele moslims veel liever in vrede leven dan de voortdurende strijd te moeten aangaan. Maar de Islam staat het niet toe. Vrede met Joden en Christenen is altijd slechts een tijdelijke vrede, een capittel, op basis van een gunst. Onderwerping is toch het einddoel. De strijd die door de wereld gaat is een geestelijke strijd, die met wapens wordt uitgevochten. Brandpunt is Israël, Jeruzalem. De Bijbel voorzegt dat al eeuwenlang!