Roester

Soms gebeurt er iets waardoor ik mij ineens heel erg kwetsbaar voel. Alsof ik iets keihard zeg in een zaal vol deftige mensen en ineens kijken ze jou allemaal aan. En daar sta je dan, je haren slap langs je kop, bruine vlekken onder je ogen en een vermoeide doffe blik.  Uitgerekend vandaag geen makeup op en de hippe joggingbroek slaat nergens op als er op de uitnodiging "Black tie" stond.  Zo voel ik mij vaak. Niet het zwarte schaap maar meer een totaal ander dier, met rare bonte kleuren en dat de hele kudde mij perplex aan staat te staren en te smoezen onderling over welk soort ik ben. Na een tijdje besluit het grootste witte schaap om eens polshoogte te nemen bij mij. Hij vraagt aan mij welk dier ik ben en ik ben nog niet over mijn verbazing heen dat er een hele groep witte schapen bestaan! Dat dus!  Laat ik eerlijk zijn, ik vind het leven ontzaggelijk moeilijk. Niet alleen 'het leven' maar ook alle dagelijkse interacties met mensen, de uitdagingen die mijn kinderen elke dag voor mij bedenken, de keuzes die je moet nemen en als ik toch zo eerlijk ben, elke ochtend vind ik alles sowieso moeilijk. Na twee bakken koffie gaan mijn geestelijke gordijnen pas open. Bewust houd ik mijn wereld klein, want meer kan ik niet behappen. Het slokt mij vaak op, de buitenwereld.Ik voel mij namelijk geen schaap. Ik ben meer een zwarte unicorn met een identiteits crisis.  (Mét vet gave vleugels, dat wél!!)