Trip down Memory Lane
![]()
Up&Down met Kaat Het is donker..
Buiten schijnt de zon,
de vogels fluiten,
kinderen spelen buiten
honden blaffen in het parkje achter de tuin.
Toch is het donker.
Van binnen..
Bij mij.
Mijn grote kleine held loopt met een blij gezicht door huis. Eindelijk kan hij lekker buiten spelen. Alles word uit de kast gehaald om mee naar dat lekkere buiten te nemen. Heerlijk vind hij het. Ik zie hem genieten maar ik geniet niet met hem mee. Niet omdat ik het niet wil, het lukt me gewoon niet. Ik voel me klote zonder enige aanwijsbare reden. Vanuit een piek ben ik langzaam naar beneden gekelderd. Ik baal er van. Het ging zo lekker, misschien wel te lekker en was dat ook niet helemaal goed. En nu? Nu kost alles weer zoveel moeite. Van opstaan in de ochtend, de dag door komen tot simpelweg mijn haar te doen. Zelfs deze woorden op papier krijgen lijkt wel een immense opdracht. Maar met gods gratie krijg ik de woorden in de juiste volgorde uit mijn hoofd hier op papier. Mijn gedachten dwalen af en nemen mij mee naar vroeger. En ik weet, vroegah was alles betah. Althans zo lijkt het. Het komt waarschijnlijk door het onbevangen zijn wat ik als kind nog had. Wat kinderen zo kunnen hebben. Overal zo in op kunnen gaan en intens genieten met volle teugen. Ik denk terug aan de zomers waar ,in mijn selectieve geheugen, geen druppel regen leek te vallen. Buiten spelen achter op het grasveld. Balletje trap met de kinderen uit de straat. Avonden aan avonden van stoepranden, hutten bouwen, parfum maken van bloemenblaadjes etc. Het leek niet over te gaan die heerlijke warme zomers. Met elke dag een nieuw avontuur. De kinderen werden ouder, gingen naar de middelbare school en kwamen langzaam maar zeker steeds minder buitenspelen met ons "kleintjes". Waardoor mijn allerbeste vriendje (Mijn buurjongen )en ik met zn tweetjes overbleven op dat immens grote grasveld. Avonturen hebben we beleefd. Streken hebben we uit gehaald. Zo hadden wij bijvoorbeeld de snoepjes club. Waar we door de wijk trokken met een grote lege snoeppot. We belden aan en vroegen om een donatie voor de snoepjes club. Het was voor ons één groot succes. Die snoeppot kwam serieus vol. Ik denk aan de zomer avond bbq's, waarbij er altijd een wedstrijd was. De wedstrijd van de lekker bbq frikadel. Wie van de twee vaders had toch de lekkerste frikandel van de bbq gemaakt. Ze werden over en weer gebracht om te proeven. Onvermijdelijk waren er altijd twee winnaars. Zijn vader en natuurlijk ook de mijne. Ik zie mijn vader nog in de keuken staan pannenkoeken bakken voor weet ik veel hoeveel kinderen. Op een hete lente of late zomerdag. De verjaardagen van mijn moeder, mijn zus en mij. In mijn herinnering altijd met zon. Grote stapels pannenkoeken zijn er uit die keuken van ons oude huis vertrokken. Menig kindermaag is er mee gevuld. Verjaardagen waren bij ons altijd grote drukke evenementen. zowel de kamer als ons inimini achtertuintje vol met familie en vrienden. De Kinderen spelend op het grasveld achter het huis. En omdat ik samen met mijn vader jarig was, had dat altijd een extra speciaal tintje. Paaseieren zoeken op de camping bij opa en oma. Ook één van de dingen die voorbij komt in deze trip down memory lane. Vreemd genoeg regent t bij deze herinneringen dan weer wel. Ik zie ons nog zitten, m'n zus m'n neven en nichten en ik, in de eethoek van de caravan. Onze neuzen tegen het raam geplakt. Zodat we alle eieren konden lokaliseren en zo een route maakte om de meeste eieren te kunnen rapen. Jaren lang was dit de Paas traditie van onze familie. Met een hoog competitie gehalte keken wij uit naar deze dag. Naar opa en oma ,klaverjassend in de caravan. Sigaretje, sigaartje, borreltje. Én zon, veel zon. Wat hebben we een lol gehad daar. Gelachen tot de tranen over onze wangen rolden of in ieder geval één iemand in z'n broek gepiest had. Diezelfde opa en oma woonden boven de bakkerij. Het woonhuis was zo groot dat we er verstoppertje in konden spelen. Het was een huis vol schatten, Spannende kamers en enge zoldertjes met gaten in de vloer.
Herinneringen, ze vliegen één voor één door mijn hoofd. Veel leuke en ook minder leuke passeren de revue. En het was vaak écht leuk en onbezonnen. Het zal zeker vaker geregend hebben, dan dat ik me wil herinneren. En onze kattenkwaad werd écht niet altijd gewaardeerd. Er is een hoop gelachen. Dat is één ding wat zeker is.
Mijn grote held heeft niet zo'n jeugd. Er is geen camping met een caravan van opa en oma. Er zijn bijna geen speelkinderen in de buurt. Geen pannenkoeken van opa. Of een frikadellen bbq wedstrijd. Nee, hij heeft een moeder die zich al heel lang niet meer onbevangen voelt. Die paar momenten die er wel geweest zijn in de afgelopen jaren, waren eigenlijk ook niet helemaal okay. Want die momenten werden een manie genoemd, waar eerder roekeloos dan onbevangen mee bedoeld werd. Hij heeft een creatieve moeder maar het lukt haar toch nog (met enige regelmaat) niet om de leuke dingen te verzinnen die ze samen zouden kunnen gaan doen. Dan is haar wereld te donker. Zo donker dat er geen licht , geen zon uit die vroegere herinneringen, doorheen komt. Ik ben die moeder, Schuldgevoel is vaak het resultaat van deze trips down memorylane. Want wat gun ik hem zulke leuke herinneringen. Ik gun hem die zon en blije momenten die hij nooit zal vergeten. Ik gun hem die onbevangen jeugd. Hopelijk denkt hij niet alleen maar aan de zware en moeilijke momenten met mij. Maar ook aan mooie leuke momenten. En dat de zon er dan ook veelvuldig schijnt. Zodat hij weet, dat het zeker ook écht wel leuk was. Het is donker.. Buiten schijnt de zon, de vogels fluiten, kinderen spelen buiten en de honden blaffen in het parkje achter de tuin. Toch is het donker. Van binnen.. Bij mij. Liefs, Kaat,
Lees meer Kaat psychiatrie zomers orkaan Over lijden en Overlijden
