Haleykopter

  Je vraagt je nu nog steeds af waarom jij, uit al die tientallen mensen, degene moest zijn op wie híj af moest stappen. Je stond te wachten op de bus, net zoals ieder ander op het plein. Je was onderweg naar huis, had het verschrikkelijk koud en daardoor ook flink chagrijnig. Met ongeveer nog 5 minuten wachttijd beende je een beetje heen en weer, om vervolgens iedere 10 seconden op het bord te kijken of er hopelijk wat veranderd was. Niet dus. Je zuchtte, het was een lange dag en verlangde naar een warme douche, een warm bed en geen wekker de volgende ochtend. Diep in gedachten verzonken hoorde je plots achter je een ‘pardon mevrouw’, en het duurde eventjes voordat je doorhad dat de stem tegen jou gesproken had. Je draaide je om, en daar stond hij.Hij, met bloeddoorlopen donkere ogen. Hij zei het nog een keer; ‘pardon mevrouw’. Het allereerste wat er door je hoofd schoot was dat hij je niks aan zou doen op zo’n vol plein als deze en dat je je telefoon in je linkerhand moest houden – voor het geval dat. Het was geen zuiver type, hij was donker getint, zo rond de dertig en voor dit vriesweer was hij er niet helemaal opgekleed. Behalve een rood gebreide muts droeg hij niets meer als een zwart jasje, zwarte broek en schoenen waar, alsof het zo moest wezen, precies twee gaten aan allebei de voorkanten zaten. Nadat je hem zo vluchtig had bekeken en daarna ook even links en rechts keek beantwoordde je zijn nog onbeantwoorde attentie. ‘Ja?’Hij hield zijn hand uit zijn jaszak en opende hem voor je, waar je 4 muntjes op zag liggen. ‘Mevrouw, ziet u, ik heb hier maar 4 euro maar heb 7,60 euro nodig voor mijn treinkaartje naar Amersfoort.’ Was het een bedelaar, zwerver of verslaafde sloeber? Je was er nog niet helemaal over uit en besloot hem lichtelijk uit te horen voordat je überhaupt geld wilde geven. ‘Waarom heb je zelf niet genoeg geld meegenomen?’ antwoordde je. Hij stopte zijn hand, met de muntjes, weer terug in zijn jaszak en keek somber om zich heen. ‘Mevrouw, ik kom nu zojuist van het opvangcentrum. Mijn broertjes en zusjes zitten daar en heb ze vandaag mee kunnen nemen naar het centrum, zodat we ergens een broodje konden eten. Ziet u mevrouw, ik heb geen baan. Ik doe mijn best. Maar het enige wat ik nu wil is naar het opvangtehuis in Amersfoort waar ik verblijf om te zorgen dat ik daar niet in de problemen kom.’ Hij zuchtte, een zucht van verdriet, een stille schreeuw om aandacht en jouw hart brak. Je weet niet of hij de waarheid spreekt, je weet niet wat er werkelijk met het geld gaat gebeuren mocht je hem de overige 3,60 willen geven. ‘Je zit in een opvangtehuis?’ vroeg je terug. Kort daarop heeft hij je uitgelegd hoe het werkt met opvangtehuizen in Nederland. Het leven, het eten, het contact met vrijwilligers, het tekort aan contact tussen vluchtelingen en gemeentes. Het tekort aan informatie tussen de vluchteling en de akkoorden in de Tweede Kamer. Hij is slim. Hij snapt het allemaal. Maar ondertussen, ondertussen is het verdomme diep triest hoe de vork werkelijk waar in de steel zit.‘Je gaat er geen drugs van kopen, hé?’ vroeg je terwijl je na jullie gesprek je portemonnee uit je tas haalde. ‘Mevrouw, geen drugs. Nooit geen drugs. Ik wil werken aan de toekomst, voor mijzelf en mijn broertjes en zusjes.’ Terwijl hij het woord broertjes en zusjes uitsprak verscheen er kleine lampjes in zijn ogen. Je had met hem te doen. Je wilde hem het liefst je laatste salaris doneren en met hem, met de rest van de vrijwilligers en iedereen om je heen, je uiterste best willen doen om het allemaal een stukje beter te maken. Maar dit is jouw positie niet, jij kan doen wat een ieder ander ook had moeten doen.Uiteindelijk stonden jullie daar. Bij de kaartjes automaat. Je tikte Amersfoort in, moest inderdaad 7,60 afrekenen en toen het kaartje er aan de onderkant uitrolde, gaf je zijn 4 euro weer terug. ‘Je mag die 4 euro zelf houden, je krijgt je kaartje van mij. Ik hoop dat je veilig terecht komt in Amersfoort en dat alles gaat zoals je hoopt.’ Hij keek beteuterd en verbijsterd naar zijn eigen 4 euro die jij zojuist weer had teruggegeven en pakte zijn treinkaartje aan. ‘Mevrouw, dank u wel. U helpt me enorm. Mag ik vragen hoe U heet?’ Je moest lachen, zei je naam en wenste hem succes. Sterkte. Met alles wat er komen gaat. Want niemand weet het, en hij al helemaal niet. Heel even was hij weer blij, en zorgeloos. Heel eventjes maar, en dat deed hem goed. En jou ook. Hij keerde zich om en baande zich een weg door de mensenmassa heen naar het juiste perron. Na een paar meter keek hij nog even om, en schreeuwde je na;‘Mevrouw, noem mij maar John. Ik heet vanaf nu, John.'   Click here for my personal website!  

Haleykopter

  Het duurde misschien om en nabij vijf minuten, maar het was wel een écht gesprek. Jullie samen, leunend op het tuinhekje, starend naar de bollenvelden aan de overkant. De stilte werd af en toe verbroken door een voorbij rijdende auto, wat het op een of andere manier toch meer comfortabeler maakte. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en gooide het laatste restje van zijn shaggy in de poort.‘Je zal altijd mijn dochter blijven’, begon hij. ‘Wat er ook gebeurd. Dat zal altijd zo zijn.’Je keek naar links toen hij die woorden uitsprak. Hij keek strak voor zich uit en met de lichtval van de lantaarnpaal zo op zijn gezicht zag je vader er nog meer kwetsbaar uit als normaal. Hij zag er verloren uit. Alsof hij het einde had bereikt en niet meer wist wat hij moest doen.Je vader praatte nooit. Je vader zei liever niets en lachte krampachtig en ging door met waar hij dan ook mee bezig was. Iedereen heeft altijd geweten dat hij wat te zeggen had, alleen niemand kon iets anders doen dan raden. Gissen naar wat het was wat er in zijn hoofd zat. Jijzelf hebt het nooit geweten, al moet je toegeven dat je jezelf beloofd hebt er niet meer over na te denken. Die tijd is geweest, het is zonde om er nog maar een seconde over na te denken, want erachter komen zal je nooit.‘Ik weet het, pap.’ Zei je uiteindelijk. Nu was het zijn beurt jou aan te kijken, en je voelde zijn blik prikken terwijl jij dit keer je hoofd niet afwendde van de bollenvelden.Je pakte nog een sigaret uit je jaszak en stak hem aan. Dit was het wat jullie deden als jullie een gesprek hadden. Roken, staren, denken. Op de een of andere manier hebben we op dit na nog nooit een fatsoenlijk gesprek gehad, maar je bent altijd weggelopen met het gevoel alsof je alles verteld hebt wat er op je hart lag. Dat effect had hij op jou. Niemand kreeg het voor elkaar, alleen hij. Met geen enkel woord, enkel zijn aanwezigheid, wist hij je binnen een nanoseconde beter te voelen dan wie dan ook om je heen. Sommige dingen vertelde je hem niet, maar ergens weet je dat hij dondersgoed weet wat er aan de hand was. Hij is slim. Hij heeft alles op een rijtje. Alleen hij wist nooit de juiste woorden te vinden om zich te uiten. Bang om gekwetst te woorden, bang dat hij de verkeerde woorden zou uitkiezen en het een verkeerde wending te geven. Bang voor confrontatie. Bang voor afwijzing. Hij is de meest bijzondere man die je ooit ontmoet hebt, maar hij is zo ontzettend bang van binnen.Hij liep weg. Zonder iets te zeggen liep hij weg en verdween door de schuifpui naar binnen. Je keek hem na. Hij heeft altijd iets over zich heen gehad, een soort medelijden. Je hoeft hem niet te kennen om hem te mogen, want automatisch heeft iedereen een soort van sympathie voor hem. En dat was ook de grootste valkuil. Want hij heeft genoeg geheimen in zich, boordevol verhalen, miljoen herinneringen en wel een boek vol dingen die je moet weten. Maar je wist het niet. Je zal het nooit te weten komen. En dat is interessant. Want het is je vader, maar tegelijkertijd een vriendelijke vreemde. Een vreemde die je, waar je ook met hem mocht zijn, thuis liet voelen.De schuifpui ging weer open en hij liep met een halve liter bier terug naar het tuinhek. Hij maakte hem open en nam een grote teug eruit. Je keek hem aan terwijl hij zijn armen liet rusten op het hek.‘Had je ook gewild?’ en twee grote groene ogen keken me leeg aan.Dit gesprek is een aantal jaar geleden. We hebben daarna nog een aantal keer gesproken, al was dat niet echt een gesprek te noemen. Aannames, oppervlakkigheid en voorzichtig antwoord geven voerden de boventoon in het contact. Als je je alleen voelt komt dit gesprek van boven water drijven en speel je dit continue af in je hoofd. Al weet je niet precies waarom, het laat je beter voelen. Al is het maar voor even, het doet je goed. Je weet diep van binnen dat als je het zou willen, je zo weer bij het tuinhek kan staan en dit gesprek opnieuw kan voeren. Je weet namelijk dat het niet anders zal gaan als toen. Je weet dat het waarschijnlijk precies hetzelfde zal gaan, alleen dan allebei met een halve liter en misschien met wat minder woorden.Want wat hij zei, was waar. Natuurlijk is dat waar, hij is je vader en jij bent zijn dochter. Dat is een feit. Dat is een gegeven. Dat is waarheid. Maar jij bent écht een dochter van hem. Papa’s kindje. En iedere dag kom je weer een stukje bij jezelf tegen want linea recta bij je vader vandaan komt. Je praat niet. Je uit niks. Je kropt het op. Je staat nu alleen bij het tuinhek. Je staat alleen buiten, met miljoenen gedachtes door je hoofd en speelt scenario’s af die nooit gaan gebeuren. Net zoals papa. Want papa doet dat ook, alleen papa weet niet dat jij dat weet. Maar je bent niet achterlijk, want jouw denkwijze is precies hetzelfde als dat van hem. Dat hoeft niemand je te vertellen, want dat wéét je. Je wordt net zoals hem. En dat haat je. Jij bent een kind van je vader. En je haat het.Je bent bang. Doodsbang. Bang dat op een dag jij zo staat met je zoon of dochter. Aan het tuinhek. 120 kilometer van huis af. Met een kind die je nooit hebt gekend. Met een persoon die zegt dat ze van je houdt, maar je hebt geen idee hoe of waarom je het terug moet geven. En je denkt, je wilt zoveel… Alleen je weet niet hoe. Dus je staart maar. Je staart maar voor je uit, hopend dat ze het snappen uit zichzelf. Hopend dat ze het mysterie wat er in je zit ontrafelen zonder dat je ook maar een enkele hint weggeeft. Hopend dat ze allemaal het mysterie ontleden voordat het te laat is en het tuinhekje het begeeft.‘Wil je ook een biertje..?’  

Haleykopter

  grote, sterke handen en grote blauwe ogen die mijn lichaam omranden betasten, beleefden, bewogen mooie, lange vingers en een oprecht brede glimlach als een paar slingers op mijn ziel gedrapeerd lag blond, dun haar en een open vriendelijk gezicht zo dierbaar, zo dankbaar het mij tot houden van verplicht een aanraking, een gevoel een kus, een blik zo teder, lief en zwoel mijn herinnering aan jij en ik   Click here for my personal website!  

Haleykopter

  er zijn wat dingen die ik aan je kwijtwilmaar ik weet niet zo goedhoewant mijn timing is niet altijdperfecten weet ik niet wat ik zeggen moetmaarhet voornaamste is dat ik spijthebvan de dingen die ik allemaal vermoedoverde gedachtes die ik liever vermijddiemij vertellen wat jij zegt of doetenik zit met mezelf in strijdterwijljij het vast en zeker goed bedoeldmaar voordat dit allemaal haat en nijdwordtweet dat jij in mijn hart, in mijn bloedziten waar jij ook mag zitten, wereldwijdikbeloof je achterna te gaan, morgen en voorgoed   Click here for my personal website!  

Haleykopter

  er is een wirwar in mijn hoofddie zich door mijn handenmijn ogenmijn tongeen gevoel proberen te omrandenwat ik zelf niet echt geloofwant die stemmen in mijn hoofddie mij continue bevelenelke dagelke secondeproberen de herinneringen te herlevenmaar mijn oren slaan doofde herhalende momenten in mijn hoofddie ongelofelijke mooie met joumet mijmet onsmaakt mij dat ik maar een ding woudat ik het je nooit had beloofd   Click here for my personal website!   

Haleykopter

  het verschil tussen werkelijkheiden fantasieis slechts nog maar een vervaagde lijndie langzaamterug kruipt in de tijdwaar ikliever niet meer wil zijnwant het allergrootste verschiltussen debeloofde toekomst en het donkere verledenis dathet leven wat ik wilmet jouvastzit tussen vroeger en het hedenhet verschil zit het in je lachje handendie mij vroeger hebben geraakten dieik echter nu niet meer zien magwant datzijn de keuzes die we hebben gemaaktjij had het verschil kunnen makenwij samenje had over de lijn kunnen komennaar mijen over mijn hart kunnen wakenen samende fantasie kunnen zijn in mijn dromen   Click here for my personal website!   

Haleykopter

  Ze had zwart haar, gebonden in een klein staartje. Ze droeg een roze shirtje, een spijkerrokje en had zwarte sandaaltjes aan. Je schatte haar een jaar of 8. Haar hand zat zenuwachtig voor haar mond, wat licht opkrulde aan weerskanten en aan haar andere hand had ze die van haar moeder vast. Het meisje kwam jou kant oplopen en haar grote bruine ogen vingen de jouwe op. Ze had iets… bijzonders. Je moest lachen en ze lachte onmiddellijk terug. Haar hand liet die van haar moeder los en ze zwaaide. Je zwaaide terug. Ze liep achter je langs en je keek haar na. Ze keek om, zwaaide nogmaals en je zwaaide nog een keer terug. Je bleef haar aanstaren tot ze de hoek om was en sindsdien als je voorbij diezelfde plek loopt, gaat je blik onbewust rond om te kijken of ze er is. Maar ze is er niet. Ze is er nooit.Liefde is iets onverklaarbaars. Je kan liefde voelen voor iets, voor iemand, voor iets ontastbaars of voor iets abstracts. Er bestaan duizenden theorieën om liefde te definiëren. Gevoelens spelen zeker een rol in de liefde, maar het is niet perse de definitie. Liefde toont zich namelijk door te handelen op een wijze die de ware aard van de liefde hoog houd, door bijvoorbeeld iets te doen wat je normaliter anders zou doen. Geduld of vriendelijk tonen terwijl je je boosheid, frustratie of jaloezie achterhoud. Alhoewel je ervan bent overtuigd dat werkelijk elke actie die je uitvoert liefde de trigger is, kan je het beter met honing doen dan met azijn…Ondanks dat je het script zelf hebt geschreven, heb je jezelf betrapt op diverse schrijffouten. Niet echt schrijffouten, meer gewoon karakteristieke fouten. Je hebt de hoofdrol, wat niet veranderd is, alleen moet je misschien het einde wat veranderen. Want wat jij dacht dat een sprookje was, is momenteel veranderd in een drama / romantische komedie. De wereld is gevuld met mensen, die ieder voor zich zijn gevoed met liefde, haat, drama, woede, roem of wat dan ook.  En ook al die mensen hebben hun eigen bagage. Een koffer gevuld met momenten of herinneringen wat hun maakt tot wat ze zijn op de dag van vandaag. Je stond er nog niet eerder bij stil dat de karakters in jouw sprookje ook hun eigen bagage hebben – maar je had het kunnen verwachten. Ook in sprookjes hebben de karakters eerder in hun eigen film gespeeld, ongeacht wat het genre was. Iedereen heeft zo zijn eigen film, en je kan het niet van ze verwachten dat ze hen film aan die van jou gaan aanpassen – of andersom.Liefde is onverklaarbaar. Je kan liefde niet vertellen. Je kan het gevoel niet omschrijven. Je weet 9 van de 10 keer niet hoe je je moet gedragen, hoe je je moet voelen, of erger nog; het moet uiten. Liefde spreekt voor zich. Zet handelen boven voelen en je zult zien dat je meer terugkrijgt dan dat je ooit had durven dromen… Zodra je afstand neemt van je eigen egoïsme is de liefde een levende bron die geen inspanning meer vergt, maar vanzelfsprekend word. Daarom heb je besloten te stoppen met het schrijven van het sprookje. Want het script word niet gevolgd, het script schrijft zichzelf, en het enige wat je zelf kunt doen is vertrouwen op je liefde en de liefde van de ander. Want ook al is liefde onverklaarbaar, in elk artikel waar liefde ook maar in voorkomt is hoofdstuk nummer 1; het vertrouwen. En laat dat nou nét je zwakste punt zijn. Maar het word een vicieuze cirkel: zonder liefde, hebben hoop en geloof geen betekenis. Wanneer we hopen, is dat omdat we het verlangen hebben. Want liefde is precies dát waar we op hopen en geloven, omdat dat uiteindelijk het enige is dat het waard is om op te hopen en te geloven.Dit betekend niet het einde van het sprookje. Het sprookje word aangepast. Momenteel ben je bezig met de koffer aan het uitpakken, niet die van jou – maar die van hem. Omdat liefde het beste word verklaard door actie, en niet door te reageren op misleidende, of vluchtige gevoelens. Alhoewel jij dacht dat je je koffer had achtergelaten op het moment dat je de deur dicht deed van jullie appartement, heeft hij ook jou in laten zien dat je misschien een klein rugzakje mee hebt genomen. Met een hoop bullshit, voornamelijk, maar het blijft bagage. Daar zaten we; samen. Met onze koffers open, een prullenbak gevuld met zakdoekjes en veel gevloek, tranen en sigaretten. Maar, we hebben elkaar. Liefde is… Samen je bagage uitpakken.Je sprookje word misschien niet geselecteerd voor een Oscar, maar het is jouw eigen film. Het is jouw sprookje, jouw film, en jouw verhaal. Niemand neemt het van je af. Wanneer we inzien dat liefde meer een daad is dan een gevoel, worden we ons vanzelf bewust van het belang van acties ondernemen om onze relaties sterk te houden, ongeacht hoe je je mag voelen. Want die dag erna, stond je op de bus te wachten. Op de weg naar het centrum. Met een lege koffer, een leeg hoofd en een leeg script. Na een paar minuutjes kwam de bus aanrijden en met precies 2 euro stak je je hand uit om de bus te stoppen en naar binnen te gaan. De buschauffeur groette je vriendelijk, je gaf hem de munten en je blik ging langs de bankjes om een leeg plekje te vinden. Na een paar seconden bleef je blik hangen… Bij twee grote, bruine ogen. Die vastzaten aan een bijzonder koppie, met zwart haar gebonden in een staartje. Ze droeg een roze shirtje, een spijkerrokje en zwarte sandaaltjes. Ze glimlachte gelijk toen ze je zag en ze wuifde naar je. Je was verbijsterd, het was haar. Je zwaaide en liep haar kant op, haar blik vasthoudend. Uiteindelijk stond je naast haar en haar kleine handjes vlogen om je nek, waarna je een kusje op je wang kreeg. En zo heeft ze de hele busrit gezeten. Waarom? Omdat liefde onverklaarbaar is.En op dat moment wist je, dat jouw sprookje nog niet is afgelopen.Het einde word alleen aangepast.   Click here for my personal website!