LettreD

Juli 2013 Het duurt even voor ze begint te huilen maar dan klinkt daar het mooiste geluid wat je op zo'n moment kan horen. Ze ademt. Huilt. Leeft. Haar hoofdje is aangedaan van de zuignap en ze krijgt gelijk een mutsje op. Het is geen prettig gezicht zo'n eienhoofdje maar we zien het met het uur wegtrekken. Ze is perfect. 10 vingertjes. 10 teentjes. Ze heet Evy Vienna Yasmine. Ze scoort slecht met de eerste apgar score en omdat haar ademhaling ook niet lekker loopt wordt de kinderarts erbij gehaald. Ze willen haar in de couveuse leggen zodat ze even bij kan komen. Na een uurtje mag ze eruit. Ze zijn mij dan nog steeds aan het hechten. Ik vraag de verloskundige naar het aantal hechtingen maar ze is de tel kwijt geraakt. Voor het eerst leg ik Evy aan de borst. Wat een oergevoel en wat een pijn.. bij beide borsten ervaar ik helse pijnen. De paar keer aanleggen erna wordt het nog niet beter maar we zetten door. Na een vreemde nacht worden we smiddags ontslagen en gaan we met ons gezin naar huis. De kraamverzorgster komt langs en zorgt dat we thuis kunnen opstarten. Ik vertel haar over de pijn bij het voeden en ze geeft wat tips voor houdingen en aanleggen. Die nacht raak ik volkomen in paniek als Evy niet stopt met huilen en aanleggen zo pijnlijk wordt dat ik het uitschreeuw. Dit kan niet goed zijn. Vriendlief rijdt gelijk naar de nachtapotheek voor kunstvoeding. De dag erna bespreken we het met de verloskundige. Ze blijft op aanleggen aandringen maar ik wil het niet meer. Ze raadt aan te gaan kolven zodat de productie wel op gang komt. Wat ze te kort komt vullen we middels fingerfeeding aan. Enigszins in de hoek gedwongen wordt er een kolfapparaat gehaald. Het kolven doet minder pijn maar voelt nog erg oncomfortabel. Daarnaast ben ik nu dubbele tijd kwijt waardoor mijn al lage energieniveau nog verder daalt. De moed zakt me met elke voorbijgaande dag verder in mijn schoenen. Ik krijg een borstontsteking en die nacht besluit ik dat het klaar is. Ik wil niet meer aanleggen, niet meer kolven en niks meer over borstvoeding horen. Januari 2014 We hebben inmidddels ritme gekregen en de kleine spruit groeit als kool. Met alle stress die een baby mee kan brengen heeft onze relatie wat extra aandacht nodig en we kiezen er gezamenlijk voor op samen in therapie te gaan. Tijdens de sessies komt er een hoop ontevredenheid uit. Niemand hoopt dat hun relatie op de klippen loopt maar na een paar sessies vragen we ons of het nog wel te redden is... Terug naar het begin: Het begin van ons gezin.. (deel 2) Het begin van ons gezin (deel 3) Het begin van ons gezin (deel 5)

LettreD

Januari 2013 We kunnen pas 3 dagen later terecht bij de gynaecoloog. Ik weet niet hoe ik de dagen doorkom maar er wordt weinig geslapen en veel gepiekerd. De gynaecoloog blijkt een ontzettende lieve man te zijn en samen met zijn team kijken ze ons meisje na. We horen een hoop medische termen die voor ons abacadabra zijn maar dan geeft hij ons het verlossende woord en wordt de kamer gevuld met een zucht van verlichting. "Ik snap eigenlijk niet goed waarom ze je doorgestuurd hebben. Er is werkelijk niets met jullie kindje aan de hand" Juni 2013 Het is vandaag mijn laatste werkdag. Niet alleen ga ik na deze dag met zwangerschapsverlof maar ik kom ook niet meer terug. 2 weken na mijn verlof loopt mijn tijdelijke contract af en ik heb vorige week te horen gekregen dat ik geen vast contract zal krijgen. De dag is gevuld met een lach en een traan. Ik heb hier lang met veel plezier gewerkt maar laat uiteindelijk ook niets achter. Ik sluit het hoofdstuk af door middel van een lunch met een collega die ook vandaag haar laatste dag heeft. En dan begint het echte aftellen. Juli 2013 Ik heb vandaag een extra controle. Mijn bloeddruk is nu al een paar controles te hoog geweest. Maar na de nodige controles in het ziekenhuis ben ik toch elke keer weer naar huis gestuurd. Ook vandaag is mijn bloeddruk te hoog maar niet meer ZO hoog als de laatste keer. Ik loop inmiddels overtijd en ons meisje krijgt een dreigbrief mee: Evacueren of over 3 dagen gedwongen uitzetting. Die middag gaan we nog even shoppen. Of nouja mijn vriend shopt en ik waggel er achteraan. Tegen de tijd dat hij bij winkel #4 is loop ik net bij winkel #2 de deur uit. Het is 22:30 uur. Ik heb wat kramp in mijn buik. Er is wel wat regelmaat in te vinden maar wel met veel tijd ertussen. Een vriendin raadt me aan te gaan douchen onder het motto: Als het voorweeën zijn nemen ze af, zijn het echte weeën dan zetten ze door. Als ik de douche uitkom worden de weeën heftiger, regelmatiger en pijnlijker. Ik voel me onrustig dus bel voor de zekerheid de verloskundige. Ze komt over een uur langs. Het blijkt een bezoekje voor niks. Geen ontsluiting. We spreken af dat ik de volgende ochtend even bel om te bespreken hoe het gaat. In de loop van de nacht worden de weeën nog sterker, heftiger en pijnlijker. Ik doe geen oog dicht en ben gespannen. De volgende ochtend bel ik de verloskundige. Ik voel me niet goed en heb niet geslapen. Ze komt langs voor een check-up. Weer is mijn bloeddruk torenhoog. Met onze vluchttassen vertrekken we naar het ziekenhuis. Daar nemen de weeën af. De gynaecoloog stelt me voor de keus: Naar huis met een slaapmiddel of in het ziekenhuis blijven en daar afwachten. Ik kies voor de eerste en die middag haal ik thuis wat uurtjes slaap in. Ik blijf de rest van de dag in bed tot om middernacht de deurbel gaat. De verloskundige heeft zich vergist en is naar de verkeerde vrouw gereden. Ze controleert toch nog maar even mijn bloeddruk nu ze er toch is maar deze is dit keer net zo kalm als ikzelf ben. Een paar uur naar haar vertrek komen de weeën terug. Sterker, sneller en pijnlijker dan alles hiervoor bij elkaar. Na een uur weeën wegpuffen en vooral dansen ben ik gebroken. Als om 6 uur mijn vriend net in slaap is gevallen bel ik toch maar de verloskundige. Ze treft me in een wee aan en ziet hoeveel strijd ik heb moeten leveren sinds haar vorige bezoek 6 uur geleden. Ze meet nog even mijn bloeddruk maar die kapt ze halverwege al af. Veel te hoog. De vluchttas staat nog in de auto dus we rijden gelijk richting het ziekenhuis. Daar gaan gelijk alle metingen lopen. Bloeddruk blijft te hoog. Weeën komen om de 2 minuten. Ik ben moegestreden en in mezelf gekeerd, weet niet meer hoe ik de stormvloed van weeën moet opvangen maar zit pas op 6cm. Ik vraag om een ruggenprik nu het nog kan. Ik lig al een uur bij de anesthesist te wachten als hij eindelijk de ruggenprik plaatst. Al gauw daalt de pijn en kom ik in een fijne roes. Lachend meld ik dat ik een wee heb en even ziet vriendlief zijn vrouwtje weer. Hij heeft gelukkig niks te klagen. Ik ben tot nu toe compleet in mijzelf gekeerd en wil eigenlijk alleen maar rust en stilte om me heen. Als de weeën weer wat sterker beginnen te worden daalt de hartslag van ons meisje. De verloskundige wil de PH-waardes van onze kleine controleren om te zien of het nog goed met haar gaat. Het vruchtwater blijkt ook licht gekleurd te zijn dus ze willen geen risico's te nemen nu ze wat verzwakking laat zien. Ze nemen wat bloed af maar het blijkt te weinig te zijn en dus moeten ze het nog een keer doen. Ook dit keer gaat het niet goed. Het apparaat weigert dienst. Er wordt overlegt met de gynaecoloog. Gaan we weeenremmers toedienen of gaan we het kindje nu halen hoor ik ze vragen? Na nog geen 10 seconden staat de gynaecoloog voor mijn neus. Ze stelt zich snel voor en duikt tussen mijn benen. Ik moet gaan persen. De kleine doet het niet goed en ze moet er nu meteen uit. Na 2 keer persen wordt de zuignap erop gezet en na nog 3 keer persen wordt onze kleine meid geboren. Een lange stilte volgt.. Lees meer Het begin van ons gezin.. (deel 4)

LettreD

Ik ben echt een boekenwurm. Ik kan me herinneren dat ik vroeger naar de bieb ging en daar wel 10x het boek Mathilda heb gelezen. Sinds vorig jaar heb ik weer een lidmaatschap bij de bieb en ik geloof dat ik de 50 boeken grens al heb bereikt.  Ik verslind ze echt met vlagen. Ik ben zelf het meest gek op chicklit achtige boeken maar een dan brown boek sla ik ook niet af.Het boek wat verreweg het meeste indruk op me heeft gemaakt is het boek: Voor jou van Jojo Moyes. Ik heb het boek al meerdere keren gelezen en de film zelfs gezien.. zelfs de film deed het boek eer aan, wat ik echt fijn vind wat meestal valt de film tegen (bijv. 50 shades of grey). Overigens zijn ALLE boeken van Jojo Moyes de moeite waard en stuk voor stuk parels.Wat is jullie laatste gelezen boek en een echte aanrader?

LettreD

November 2012 Ik zit in de wachtkamer van de huisarts. Vriendlief wilde mee maar ik heb de afspraak gepland op een tijdstip dat hij niet kan. Misschien wel expres. Ik ben bang voor wat de dokter zegt. Wie weet wat voor rare dingen ik allemaal in mijn lijf heb zitten. Ik ben misselijk van de zenuwen en heb het koud. Helaas loopt het uit en lijkt het jaren te duren voor de arts me uiteindelijk naar binnen roept. Ik vertel hem dat ik last van heb van mijn darmen, de hele dag misselijk ben en alleen maar wil slapen maar ook over de twee testen die van mening zijn dat ik niet zwanger ben. Hij vraagt wanneer ik voor het laatst ongesteld was. Ik bedenk me dat dit nu zo'n 8 weken geleden moet zijn geweest maar mijn periodes waren nooit erg regelmatig. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij vraagt of ik in een potje kan plassen. Ik twijfel of we wel de goeie weg inslaan. De 2 testen gaven tenslotte aan dat ik niet zwanger ben. Stel voor dat ik dan een rare ziekte heb dan wil ik toch dat we daar snel bij zijn. Ik zie echter aan zijn gezicht dat hij niet twijfelt en plas het potje toch maar vol. Ik word weer in de wachtkamer gezet en de minuten lijken uren te duren. Ik zie de assistente terugkomen. Ze glimlacht lief. Zou ze het al weten? Mijn huisarts komt door de lange gang aangelopen. Ik wil opstaan. "Blijf maar zitten moeders. Je hebt een kleine om aan te denken." Zelf al zou ik het willen dan zou ik op dit moment niet eens kunnen opstaan. Ik ben verlamd van de schok. Hoe kan het zijn dat 2 clearblue testen aangeven dat ik niet zwanger ben? Ik kan toch zeker wel op een stokje plassen. De dokter geeft aan dat zijn test gevoeliger is voor het HCG-hormoon maar dat er echt geen twijfel over mogelijk is. Ik ben hartstikke zwanger. Ik rij als verdoofd naar huis. Alle signalen waren er en toch had ik het niet verwacht. Ik vertrouwde op de testen. 1 vals-negatieve test oké maar 2?! Er valt een hoop op zijn plek. De klachten die ik heb, het humeur en de bijkomende ruzies. Om de een of andere reden valt er een rust over me heen. Er is een reden voor al deze klachten waardoor ik me berust in het hele gebeuren. Ik kom thuis. Vriendlief ligt nog op bed. Hij hoeft vandaag niet te werken. Zou ik gister met lood in mijn schoenen naar boven zijn gelopen om naar hem toe te gaan, vandaag is dat compleet veranderd. Hij had gelijk, het lag aan mij. Ik kruip bij hem in bed. "En?" "Ja hij heeft wel iets gevonden..... hij zei dat ik hartstikke zwanger ben" "Ohh..." De stilte vult langzaam de kamer met vreugde. Nog vol van de schok besluit ik dat ik naar mijn moeder wil. Onderweg in de auto belt mijn schoonzus. Ze belt zomaar maar hoort dat er iets is en als ik zeg dat we onderweg naar mama zijn vraagt ze wat er is. Ik vraag haar de telefoon op luidspreker te zetten en vertel zo aan haar en mijn broer dat ze oom en tante worden. Ik wil het niet meer voor me houden. Ik wil het met iedereen delen ondanks dat ik niet eens weet hoever ik ben en of alles goed gaat. We zijn bij mijn moeder en bonuspapa aangekomen en zitten op de bank. Er wordt koffie gezet en het duurt even voor we allemaal zitten. Natuurlijk is mijn moeder niet helemaal gek en snapt ze dat er iets aan de hand moet zijn. Het is een doordeweekse dag en ze wonen ruim een uur rijden van ons vandaan. Niet echt een laten-we-even-een-bakje-koffie-gaan-doen afstand. "Ik moet weer terug naar de KNO-arts mam" "Oh waarom?" "Je mag die druppels niet gebruiken als je zwanger bent..." Ik schiet gelijk vol.. Zij ook. Mijn moeder veranderd voor mij op dat moment in Oma en ze wordt de beste die er is. Die week vertellen we het aan alle opa's en oma's en mag de hele wereld het weten.... WIJ ZIJN IN VERWACHTING! Januari 2013 We zijn onderweg naar de verloskundige. Het is tijd voor de 20 weken echo. Er wordt gemeten en geluisterd. De echoscopiste wordt wat stiller en mijn hart gaat wat sneller. Ze ziet iets.. Een te klein hoofdje en een te vol maagje. Ze stuurt ons door. Zonder geruststelling, zonder mogelijke diagnose. Totaal overrompeld gaan we de auto in. Ik breek. We krijgen een meisje maar ik kan niet blij zijn want er is misschien iets mis met haar.. Lees meer Het begin van ons gezin (deel 3) Het begin van ons gezin.. (deel 4)

LettreD

Januari 2012 Ik zit met vriendlief op een verjaardag. We kletsen erop los met de overige feestvierders. Het gesprek komt op huizen. We willen graag een ander huis. Niet alleen hebben we geen binding met de plaats waar we wonen maar als we ooit een gezinnetje willen stichten zullen we echt groter moeten gaan wonen. Als vriendlief zegt dat hij baalt dat we alleen nog maar huizen kunnen huren boven de € 650,- ivm te hoge inkomsten, vraagt een tante van de jarige waarom we dan niet gaan kopen.. In ons hoofd is dat nooit een mogelijkheid geweest maar als ze dan verteld dat haar huis te koop staat gaan we na het feestje even in haar straat gluren. We komen in een leuke kindvriendelijke wijk met veel, heeeeel veel speeltuintjes. Zonder het huis te hebben gezien krijg ik al kriebels. We rijden de doodlopende straat in en zien een onwijs leuk hoekhuis. Ik zie mijn ongeboren kindjes hier wel rondlopen. Nadat we even hebben rondgekeken besluiten we een afspraak te maken bij de hypotheker. Gewooon om te kijken wat er mogelijk is. Mei 2012 Het blijkt allemaal niet zo onmogelijk als we dachten en na wat gesprekken, bezichtigingen en onderhandelingen tekenen we het koopcontract en ontkurken we dezelfde dag nog een fles champagne in ONS huis.... We verhuizen en voelen ons de koning te rijk. Nooit had ik gedacht op mijn 24e mijn eigen huis te bezitten. Wel heb ik altijd gezegd dat ik voor mijn 25e zwanger of mama wilde zijn (mits het me gegund was). Als ik dit plaatje compleet wil maken hebben we haast. Ik zou immers in november 25 worden. Vriendlief wil ook niet meer wachten en we besluiten gelijk te stoppen met de pil. Wie weet hoelang het nog duurt voor ik zwanger raak.. November 2012 Ik voel me al een tijd niet lekker. Mijn darmen zijn echt compleet van de leg en ik ben ongeloofelijk misselijk. De. Hele. Dag. Heel even denk ik dat ik (nu al!?!) zwanger ben maar twee negatieve testen spreken dit tegen. Alsof het lichamelijk ongemak nog niet erg genoeg is hebben vriendlief en ik vaak ruzie. De laatste tijd gaat het van kwaad tot erger. Om niks maken we ruzie. Hij beschuldigt mij ervan dat ik niks kan hebben en ik vind op mijn beurt dat hij veel te snel ontploft. De piek komt in mijn verjaardagsweekend. Als ik op zaterdag de boodschappen voor ons feest heb gedaan, kom ik thuis bij een boze vriend. "Waarvoor heb jij een mobiel als je toch niet opneemt?" "Oh niet gehoord. Was druk" "Fijn nu kan ik weer terug naar de winkel omdat jij de eieren niet mee heb genomen die ik voor vanavond nodig heb" "Dan had je ze maar op het boodschappenlijstje moeten zetten" Helaas wordt het hierna nog wat onvriendelijker en tijdens het feest besluit ik het op een zuipen te zetten. Ik ben toch niet zwanger dus die fles wijn kan best op. Het wordt een gezellige avond maar de dag erna barst thuis de bom. Volgens hem ligt het probleem duidelijk bij mij. Ik schreeuw dat ik er ook niks aan kan doen dat mijn lijf niet als de mijne voelt. Hij eist dat ik naar de huisarts ga anders is er straks niks meer om voor te vechten.. Ik voel me leeg vanbinnen. Mijn lijf doet totaal niet wat ik gewent ben en na 6 maanden in ons eigen huis klapt onze relatie al bijna De volgende ochtend bel ik de huisarts en kan dezelfde ochtend nog terecht.. Lees meer Het begin van ons gezin.. (deel 2) Het begin van ons gezin (deel 3) Het begin van ons gezin.. (deel 4)