Het huis op de heuvel
![]()
Hans van Gemert De mannen in het kleine cafeetje aan het kleine pleintje hadden ontzet opgekeken en me voor gek verklaard, de een na de ander. Daarna begonnen ze, heel voorspelbaar, me uit alle macht mijn nieuwe aankoop uit het hoofd te praten. Tevergeefs, het oude huis op de heuvel was perfect, een betere plek had ik me voor mijn plannen niet kunnen voorstellen. De reputatie van het huis had de prijs zeer welkom aanzienlijk gedrukt, ik zou gek zijn als ik daar geen gebruik van zou maken. De geesten uit het verleden konden mij uiteraard niets schelen en met het bijgeloof van een stel oude zeveraars in het dorpscafeetje had ik niets te maken. Of toch, geheel onwelkom was dat niet. 'Mijn besluit staat vast, de koop is gesloten,' sprak ik en sloeg het laatste restje van het lauwe biertje achterover, 'heren, gegroet!' Toen ik het kroegje verliet wist ik dat een achttal paar ogen me zo ver mogelijk zou volgen, tot ik de hoofdstraat was uitgelopen en tot het punt dat de weg zich achter de bossen de heuvel op slingerde. Een steeds smallere weg, die voorbij de laatste afslag door niemand meer gevolgd werd. Daar zou nu, na tientallen jaren weer verandering in komen. De jaren waren niet goed geweest voor het huis. De verf was grotendeels afgebladderd, enkele ruiten stuk of ontbrekend. De dakgoot aan de voorkant was afgebroken en regenbuien hadden via de ontbrekende dakpannen een vrij en verwoestend spel gehad. Dat laatste was funest geweest voor het vloerkleed, en een onbevreesde muizenfamilie had het de doodsteek gegeven, getuige de kleine keuteltjes en hazelnootschillen die her en der in de geknaagde gaten lagen. Het maakte mij niet uit, het ging me immers om de kelder. De lange gang was bedekt met een dikke laag grijs stof, waarboven slierten spinnenweb op onbekend luchtstromen zacht heen en weer wiegden. Bij elke stap dwarrelde het stof op alsof het me een eindje wilde vergezellen om terug te vallen in een nieuwe stofrimpeling. Aan het einde van de gang bevond zich de kelderdeur. Eerst een lange, steile trap, die omlaag voerde in het duister. En donker was het. Het was zo donker dat ik geen hand voor mijn ogen zag. Op de tast zocht ik naar het lichtknopje, maar dat weinig effect. Hoewel een ouderwetse fakkel ongetwijfeld passender zou zijn bij de sfeer, pakte ik mijn telefoon en activeerde de zaklamp. Het is prettig dat je dit soort functies kunt gebruiken zonder je zorgen te hoeven maken over de telefoonrekening. De vorige bewoners van het huis waren zeker vijftien jaar terug voor het laatst gezien, het is begrijpelijk dat ze geen behoefte meer hadden gehad aan de laatst opgeslagen producten beneden in de kelder. De laatste rol keukenpapier was duidelijk door toedoen van muizen of ander ongedierte grotendeels tot pulp en snippers vergaan. Het is in zekere zin grappig om te zien wat er zoal achterblijft. Een doosje paracetamoltabletten, vijftien jaar over de datum. Een paar blikken conserven, waarvan eentje zelfs met gehaktballen, een paar flessen, wellicht wijn of wat sterkers, de etiketten waren door de stoffig verlopen tijd onleesbaar geworden. Een paar plastic flessen met schoonmaakmiddelen was zo verduurd dat ze waren gebarsten. De inhoud, wellicht toilet- of terrasreiniger had zich al lang over de keldervloer verspreid en was inmiddels opgedroogd tot donker kleurende vlekken. Een doosje opengebarsten eieren lag daar, ooit had zich de zwart geworden eierdooier over de plank verspreid, en was waarschijnlijk door schimmels of ongedierte verorberd, de geur van rotting was al lang neergeslagen in het stof, dat zich hier in nog grotere hoeveelheden had verzameld. Aan de achterste muur hingen, half verborgen achter enkele schappen met nog wat met dik stof bedekte blikken, de lange zware kettingen. Voorzichtig veegde ik hier de dikke stoflaag weg en zag tot mijn grote vreugde dat de hoeveelheid roest nog meeviel, alleen de hangsloten weigerden. Misschien zou wat olie wonderen doen, en anders kon ik ze nog wel vervangen. De pinnen in de muur bleken nog te zitten zoals het hoorde: onwrikbaar vast. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Het was meer dan perfect!
(c)2019 Hans van GemertAfbeelding: Pixabay
Dit #verhaal past in twee uitdagingen:
De Steekwoordenuitdaging van Schrijvelarij (FB, nov. 2019), (met: telefoonrekening, gehaktbal, keukenpapier, paracetamoltablet, eierdooier, hazelnoot, vloerkleed, muis, terrasreiniger, regenbui)
En natuurlijk past het ook in de maandelijkse schrijfuitdaging:
Schrijfuitdaging november 2019
Read more
