Vast aan obstakels.
![]()
Denice Willems Vast, vast in het land dat Denice Willems heet. Vast in een stuk vel omringd met rare obstakels. Obstakels die je nodig hebt om te overleven. Het schijnt dat je via de hersens dingen gaat begrijpen. En via het hart de juiste weg weet te bewandelen. Maar wat nou als je hart niet begrijpt wat je hersens bedoelen en visa versa. Alsof iemand tijdens de tuin sproeien op de slang blijft staan en expres ervoor zorgt dat er geen water meer uit komt. Sta ik op mijn eigen tuinslang diep ergens in het lichaam dat niet meer aan de praat wilt. Expres gebeurt dat zeker niet, al ben ik wel de enige die van die slang af kan stappen. 1 simpele stap zal je denken en je bent al richting de goede weg. Maar wat als er voor die stap 100 spijkers liggen, achter die ene stap de glassplinters nog te zien zijn en aan beide kanten een ravijn waar je bijna in valt. Hoe kan die ene stap dan toch zo simpel zijn. Ik zie met die ronde dingen die voor in mijn hoofd zijn gezet de zon niet meer. En met dat wat je mond heet heb ik al in geen maanden meer een echte lach gezien. Het lichaam waarin ik zit verwikkelt begint de vorm van Quasimodo aan te nemen. Mijn benen willen niet meer vooruit en liggen liever op de bank na de zoveelste herhaling van Catfish te kijken. Natuurlijk, ik moet eruit. Ik ga er ook uit. Strand, bos, de stad, de gemeente. Ik heb namelijk een geweldige vrouw en een schat van een hond. Die wel de energie hebben om eruit te gaan, ik pas me aan voor hen. Uit liefde. En als ik er eenmaal uit ben is het ook echt wel lekker en vraag ik me af waarom ik toch zo bazel. Ik WIL werken en dat brein weer laten werken, mijn benen weer aan de praat krijgen en vol passie ergens mee bezig zijn. Om vervolgens avonds op de bank naast mijn vrouw te ploffen met een voldaan gevoel. Vol hoop stuur ik de aankomende 3 dagen weer 30 sollicitaties eruit. Maar al snel val je weer net zo hard terug. Afwijzing na afwijzing. Gekluisterd aan de bank want je hebt geen geld, je vrienden werken wel dus die hebben geen tijd. Ja je hond uitlaten 3x op een dag… maar na dat in je eentje 100 keer gedaan te hebben loop ik Weer als Quasimodo geslenterd door de straten. Die ene woensdag in de week op het gemeentehuis, ik vind het verschrikkelijk. Maar toch als ik er ben geweest voel ik me goed, ik ben er uit geweest en heb andere gezichten gezien. Voor twee weken geleden had ik zelfs hoop. Een job hunter zou zo gezegd werk voor me hebben. Ze maakte me razend enthousiast. Ik zei haar al, zonder diploma nemen ze mij niet aan bij het KDV. Maar zij verzekerde mij dat zij dat voor me kon regelen. Helaas had ik het goed, ze konden niks voor me betekenen. Ik zag mezelf voor me als dat eenkoorntje van Ice Age. Die helemaal naar boven is geklommen. Zijn stinkende best deed en niet opgaf. Hij had zijn nootje bijna in handen. En dan… pieeeeeewwwww… Viel die weer regelrecht naar beneden. En kon hij opzoek naar zijn nieuwe nootje. Ik hoef niet te praten met iemand, Been there, Done that, was me zeker niet bevallen. Mijn praatpaal is de laptop. En zijn jullie die dit lezen. En waarschijnlijk allemaal met een zelfde soort antwoord komen. Maar dat geeft niet, ik heb even van mij af kunnen schrijven. En dan gaan we weer proberen de dag door te komen. Voor mijn vriendin, mijn hondenbeest, mijn familie maar vooral… voor mijzelf !En zij helpen mij hier goed doorheen, door er voor me te zijn. Nu moet ik er alleen nog voor mezelf zijn.
